"เฮียครูซ!" เสียงใสของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งดังมาแต่ไกล ฮันน่าในวัย 15 ปี วิ่งไปหยุดตรงหน้าเพื่อนสนิทพี่ชายตัวเองพร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้เขา "ครับ" ครูซมองหน้าคนที่ตนรักเสมือนน้องสาวแท้ ๆ คนหนึ่ง "อาทิตย์หน้าเฮียจะไปเมืองนอกเหรอคะ" เธอได้ยินวาฟิกซ์พูดกับพ่อแม่ เรื่องที่ครูซจะไปเรียนต่อเมืองนอก "หนูรู้แล้วเหรอ" เขาถามเด็กสาวน้ำเสียงอ่อนโยน ความจริงเขาตั้งใจจะบอกเธอพรุ่งนี้ตอนไปส่งที่โรงเรียน ทว่าฮันน่าดันมารู้เรื่องเสียก่อน เขากลัวเธอเสียใจจึงไม่รู้จะเริ่มต้นบอกยังไง ฮันน่าติดเขายิ่งกว่าพี่ชายแท้ ๆ อย่างสองคนนั้นอีก ครูซคอยปกป้องและเอาใจใส่เธอทุกอย่าง นั่นเลยทำให้ฮันน่าชอบอยู่กับเขามากกว่าฟลินต์และวาฟิกซ์"เฮียจะทิ้งหนูไปจริง ๆ เหรอ" ใบหน้าสวยเศร้าสลด แววตาของเธอวูบไหวอย่างเห็นได้ชัด "เฮียไปเรียนเดี๋ยวก็กลับมา" ครูซเลื่อนมือขึ้นไปวางบนหัวหญิงสาวพร้อมกับโยกไปมาด้วยความเอ็นดู ฮันน่าทำหน้ายู่ใส่เพื่อนพี่ชาย แต่ในขณะนั้นเอง.."อ้าวหนูฮันน่า" แม่ของครูซที่ออกมาจากบ้านเจอลูกชายและหลานสาวเข้าพอดี หญิงวัยกลางคนกำลังจะออกไปทำเล็บกับเพื่อนสนิท นั่นก็คือแม่ของคนตัวเล็กนั่นเอง"คุณป้าสวัสดีค่ะ" ยกมือไหว้ด้วยความนอบน้อม"คุยกันต่อเถอะลูก ป้าไปทำธุระแล้ว""ฝากบอกคุณแม่ซื้อขนมมาฝากฮันน่าด้วยนะคะ" ครูซยิ้มเอ็นดูคนตัวเล็ก ไม่ว่าเธอจะทำอะไรมันก็ดูน่ารักไปหมดสำหรับเขา"ได้จ้า" "รักคุณป้าที่สุด""รักป้าก็มาเป็นสะใภ้ป้าสิ" หญิงวัยกลางคนแกล้งพูดเล่นกับเด็กสาว แม้ในใจนั้นคิดจริงก็ตาม"แม่ครับ" ครูซหันไปปรามแม่ตัวเอง เขาคิดกับเธอแค่น้องสาวเท่านั้น แต่หลายครั้งที่แม่เขาเชียร์ฮันน่าออกนอกหน้าจนกลายเป็นเขาที่อึดอัดในบางที"ไปดีกว่า""เฮียครูซ" "ว่าไง" เขาสบตาเธอกลับไป ครั้งนี้ทั้งน้ำเสียงและท่าทางของฮันน่าดูจริงจังกว่าเดิม"คะ คือว่า" มือเล็กกำชายกระโปรงนักเรียนจนยับยู่ยี่ เธอสูดลมหายใจเข้าปอดก่อนจะหลับตากลั้นใจพูดในสิ่งที่เก็บไว้มานานให้คนตรงหน้าได้รับรู้ เธอไม่อาจเก็บมันไว้ได้อีกแล้ว"พูดมาเลย" เขาบอกน้ำเสียงใจดี"หนูชอบเฮียค่ะ!" สุดท้ายเธอก็พูดมันออกไปจนได้ ฮันน่าก้มมองพื้นดิน เธอไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นไปสบตากับเขา ความในใจที่เก็บเอาไว้นาน พอได้พูดไปแล้วมันรู้สึกโล่งขึ้นมานิดหน่อย หากแต่เธอต้องมากดดันว่าเขาจะรับมันหรือเปล่าแค่นั้นเอง"...อืม" ครูซเงียบอยู่นานก่อนจะตอบกลับไป ทว่าคำตอบของเขามันช่างดูเย็นชาเหลือเกิน ไหนจะสายตาที่ว่างเปล่านั้นอีก ไม่ต่างอะไรกับคำปฏิเสธเลยสักนิด เจ็บยิ่งกว่าเขาตอบกลับมาตรง ๆ แต่ไม่ว่าเขาจะตอบมาแบบไหน สุดท้ายมันก็คือคำปฏิเสธอยู่ดี เจ็บไม่ต่างกัน"....." ฮันน่านิ่งไปชั่วขณะ เธอไม่รู้จะพูดอะไรต่อ เพราะครูซเล่นตัดบทมาขนาดนี้แล้ว"ถ้าไม่มีอะไรสำคัญ.. เฮียขอตัว" ร่างสูงเดินไปขึ้นรถพร้อมกับขับออกไปในทันที เขาไม่แม้สนใจไยดีเธอ ฮันน่ายังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ดวงตาสองข้างแดงก่ำ มือเล็กยกขึ้นปาดน้ำตาที่กำลังจะไหล เหมือนเธอพลาดที่มาสารภาพ ราวกับว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะได้รับความอ่อนโยนจากผู้ชายคนนี้ "หนูพยายามแล้วค่ะ ฮึก~" พยายามหักห้ามใจไม่ให้คิดเกินเลยแล้ว แต่มันทำไม่ได้สักที ยิ่งใกล้มากเท่าไหร่ความรู้สึกเธอยิ่งถลำลึกเข้าไปจนถอนตัวไม่ขึ้น ครูซมีอิทธิพลต่อความรู้สึกเธอมากจริง ๆนับตั้งแต่วันนั้นเขาไม่เจอฮันน่าอีกเลย เธอหายไปโดยไร้ซึ่งการติดต่อ เขาส่งข้อความหรือแม้แต่โทรหา ก็ยังไม่มีการตอบกลับมาจากอีกคน กระทั่งถึงวันเดินทางไปเรียนต่างประเทศ เธอก็ไม่ไปส่งเขา แต่ครูซจะรู้บ้างไหมว่าตัวเองได้ทิ้งสิ่งหนึ่งไว้ให้เธอ..นั่นคือความเจ็บปวด เขาตั้งสถานะว่ากำลังคบกับผู้หญิงคนหนึ่ง พร้อมกับโพสต์ภาพที่พวกเขาไปเที่ยวด้วยกัน นั่นหมายความว่าเขามีแฟนแล้ว..