"กฎในการดูแลรักษาห้องดนตรีของโรงเรียน" ผมจ้องอีเมลฉบับนี้มากว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว ตอนนี้ในหัวของผมไม่ได้มีความคิดที่จะเปิดมันอ่านเลยสักนิด แถมผมยังรู้อยู่แล้วว่าถ้ามันมีเรื่องอะไรที่เกี่ยวกับ "กฎ" นั่นมันคงจะไม่ใช่เรื่องธรรมดาอย่างแน่นอน
"คุณไวท์จะไม่ลองเปิดอ่านมันสักหน่อยเหรอครับ?"
นพมีอาการที่ต่างจากผมโดยสิ้นเชิง เขาตื่นเต้นพร้อมทั้งอยากรู้ว่าในอีเมลได้เขียนอะไรเอาไว้บ้าง
"นายน่าจะรู้นะว่าฉันเหนื่อยแค่ไหนกับเรื่องที่เกี่ยวกับกฎ"
"แต่คุณก็รอดจากมันมาได้ทุกครั้งเลยนะครับ"
ผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ถึงมันจะจริงที่ผมสามารถรอดมาจากเหตุการณ์ภายในกฎพวกนั้นมาได้ แต่ผมก็ไม่ได้มีความมั่นใจว่าผมจะรอดชีวิตในครั้งต่อไปหรอกนะ
"ถ้างั้นแค่ลองอ่านดีไหมล่ะครับ ถ้าคุณไวท์ไม่ชอบก็ไม่จำเป็นต้องไป"
เมื่อผมได้ฟังนพพูดจบ ใจของผมก็เริ่มลังเลขึ้นมาก่อนจะเริ่มหายใจเข้าลึกๆ แล้วเปิดอ่านข้อความในอีเมลฉบับนั้น..
