"เมื่อกี้มัน...ตาฝาดไปเองรึเปล่านะ.."
ถึงผมจะบอกกับตัวเองแบบนั้น แต่ในใจก็รู้อยู่แล้ว ไม่ว่าอะไรก็ตามที่เขียนอยู่ในกระดาษกฎที่ผมอ่านไปเมื่อกี้จะดูเพ้อเจ้อเกินจริง แต่อาการขนลุกจนเกิดอาการชาไปทั่วทั้งร่างแบบนี้เป็นตัวยืนยันชั้นดีได้เลย ผมกำลังอยู่ในสถานการณ์ไม่คาดฝันอยู่อย่างแน่นอน..
ผมหยิบกระดาษกฎที่เพิ่งจะโยนทิ้งถังขยะไปกลับขึ้นมา มันยับแถมยังส่งกลิ่นเหม็นออกมานิดหน่อย แต่อย่างน้อยก็พอจะอ่านได้ล่ะนะ เฮ้อ..รู้แบบนี้ไม่โยนมันทิ้งลงถังขยะซะก็ดีหรอก ผมรีดกระดาษกฎแผ่นนั้นก่อนจะอ่านมันอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจกับสิ่งที่จะทำต่อ
สักพักผมก็พับกระดาษกฎใส่กระเป๋ากางเกงก่อนจะยืดเส้นเพื่อเตรียมที่จะเดิน สิ่งที่ผมเลือกจะทำคือการตามหาทางออกฉุกเฉินไม่ใช่การนั่งรออยู่ที่นี่เป็นสิบชั่วโมงหรอก แต่ก็ไม่ใช่ว่าผมไม่กลัวที่จะวิ่งรอบสวนสาธารณะแห่งนี้นะ ที่ผมยังใจเย็นอยู่แบบนี้เพราะสิ่งที่เขียนอยู่ในกฎมันสามารถช่ว
