ค่ำคืนหมู่ดาวเปล่งประกายสาดแสงวับวาวบนท้องนภา
จ้าวเฟิงฉีนอนหงายอยู่บนต้นไม้ ทอดกายทัศนาท้องฟ้า ใบหน้าหล่อเหลาไร้อารมณ์ ทว่าแววตากลับหงุดหงิดเหลือคณา
หลังจากนั่งทำสมาธิขจัดความฟุ้งซ่านแต่เหมือนลมปราณจะแตกซ่านมากกว่า เขาจึงออกจากถ้ำในหุบเขาผนึกมารมาด้วยอารมณ์อันพลุ่งพล่านไร้สาเหตุ
ยามนี้คงกำลังคุยกันหวานชื่นกับบัณฑิตหน้าขาวอยู่สินะ!
จ้าวเฟิงฉีคิดในใจอย่างขุ่นเคือง ฮึ! มีความสุขดีหรือไม่เล่า
เขายังไม่หยุด และยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจว่าจะคิดทำไม
ไฉนถึงเอาแต่คิดถึงสตรีโง่งมผู้หนึ่งตลอดเวลาเช่นนี้!
ผู้หญิงที่แค่ทำอาหารได้เก่งกาจ เข้าใจศาสตร์ทุกแขนง แต่ผู้หญิงคนอื่นก็ไม่แพ้นางมิใช่หรือ?
ชายหนุ่มยกนิ้วขึ้นนับข้อหนึ่งแล้วต่อด้วยข้อสอง
นางก็แค่เรียบร้อยอ่อนหวาน มีรอยยิ้มงดงาม ดวงตาฉ่ำโต แต่แม่นางทั้งหลายที่หมายปองเขาก็ล้วนเป็นเช่นนี้มิใช่หรือไร?
จ้าวเฟิงฉียังไม่เข้าใจ จึงนับนิ้วต
