“เจอแล้ว ข้าเจอเจ้าเสียที” แน่นอนว่าหลังจากตั้งสติได้หานเถิงซีก็เรียกกำลังพล ทหารม้าในมือห้าสิบนายเตรียมพร้อมเดินทางไปเมืองจงเหลียน ขันทีจางยกน้ำแกงแก้สร่างเมามาให้จวิ้นอ๋องก็ต้องตกใจที่เห็นว่าท่านอ๋องแต่งกายด้วยชุดเกราะเต็มยศ คล้ายกับว่าจะไปออกรบทำสงคราม
“น้ำแกงแก้สร่างเมามาแล้วพ่ะย่ะค่ะ” แต่จางหว่านอี้ก็ไม่กล้าถามมาก เกรงว่ากระบี่ในมือท่านอ๋องจะฟาดลงหัวตนเอง
“เจ้าดูแลจวนอ๋องให้ดี อย่าให้ใครเข้ามายุ่มย่ามได้ เว้นองค์ชายเจ็ดเท่านั้น” เพราะว่าหานเถิงซีไว้ใจหานหลินที่เป็นทั้งสหายและพระญาติมากที่สุด
“ท่านอ๋องจะเสด็จไปที่ใดกันหรือพ่ะย่ะค่ะ” ขันทีจางมีสีหน้าสับสน
“ข้าจะไปตามเมิ่งหรูกลับมา นางเป็นชายาของข้า ก็ต้องอยู่ด้วยกันกับข้าที่นี่” หานเถิงซีพูดจบก็เดินออกจากตำหนักใหญ่ไปขึ้นม้าที่ถูกจัดเตรียมไว้ให้ ม้าสีดำสง่างามกับบุรุษที่ดวงตาเต็มไปด้วยความหวัง ไม่นานกองพลขนาดเล็กก็เคลื่อนตัวออกจากเม
