“ไม่มีอะไรมาก เจ้าอย่าเสียงดังไปเชียว ร้านเครื่องปั้นดินเผาที่หน้าตลาดไม่ยอมให้ข้าสมัครเข้าทำงาน ก็เลยถูกตีมานิดหน่อยน่ะ” อู๋เฉิงพูดยิ้ม ๆ แต่ใบหน้าบวมช้ำ
ถางเมิ่งหรูได้ยินเสียงคนเปิดประตูบ้านเลยเดินมาดูเงียบ ๆ เห็นอู๋เฉิงถูกตีกลับมาอีกแล้ว นางก็รู้สึกคับแค้นใจ
“อาอู๋...”
เพียงคุณหนูเดินเข้ามา อู๋เฉิงก็หันหลังหนีเกรงว่าคุณหนูจะมองเห็นใบหน้าที่เขียวบวมช้ำของเขา
“ข้าเห็นแล้ว เจ้าไม่ต้องหลบหน้าหรอก” ถางเมิ่งหรูพูดเสียงเรียบ อู๋เฉิงเลยจำใจต้องหันหน้ามา
“ต่อไปเจ้าไม่ต้องออกไปหางานทำแล้ว พวกเราก็เตรียมตัวเปิดร้านกันเถอะ” เพราะเงินที่นำติดตามมาเริ่มเหลือน้อยถอยลงไป กิจการที่ถางเมิ่งหรูอยากเปิดมาตลอดนั่นก็คือร้านขายเครื่องประดับ ทว่าต้องใช้เงินทุนจำนวนมาก ซ่งเอ๋อเลยเสนอว่า
“ถ้าตอนนี้ยังเปิดร้านขายเครื่องประดับไม่ได้ พวกเรามาเปิดร้านขายขนมกันเถอะเจ้าค่ะ” สาวใช้พูดด้วยน้ำเสียงสดใส อู๋เฉิงได้
