เกือบไม่รอด
861 Words
ตอนที่ 8
จากนั้นทั้งสองก็ไปเยี่ยมนิตรามารดาของมุกสลิลเหมือนเช่นทุกวัน แล้ววันนี้มุกสลิลก็ไม่กล้ากลับไปอาบน้ำที่บ้าน เพราะกังวลเรื่องที่พ่อเลี้ยงจะแอบถ่ายเธอในห้องน้ำอีก
“เอาไงดีวะ ฉันไม่กล้าไปอาบน้ำเลย” มุกสลิลเอ่ยกับแทนคุณด้วยสีหน้าเป็นกังวล
“งั้นก็รีบไปเอาเสื้อผ้ามาอาบที่โรงพยาบาลสิ” แทนคุณเสนอทางออกให้กับเพื่อนสาว
“เอ่อ ๆ งั้นฉันกลับไปเอาเสื้อผ้าก่อนนะ ฝากแม่ด้วยล่ะ”
“อือ ๆ รีบไปรีบมานะ”
หลังจากที่มุกสลิกกลับไปถึงบ้านเธอก็เดินตรงไปที่ห้องนอนของตัวเองทันที เพื่อรีบเตรียมชุดที่จะต้องเอาไปเปลี่ยนสำหรับคืนนี้ออกมาใส่กระเป๋า ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงรถเก่งของพ่อเลี้ยงขับเข้ามาจอดภายในบ้าน
วรภพ พนักงานรัฐวิสาหกิจระดับหัวหน้า ก้าวลงจากรถมา ก่อนจะเห็นรองเท้าของมุกสลิลที่วางอยู่ก็ยิ้มขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ เขาเดินเข้าไปในบ้านก็เห็นเด็กสาววิ่งหน้าตาตื่นออกมา มุกสลิลเก็บอาการกลัวเอาไว้ไม่อยู่จริง ๆ ก่อนที่วรภพจะเอ่ยถามกับเด็กสาว
“จะรีบไปเฝ้าแม่เหรอ..หนูมุก”
“ค่ะ วันนี้มุกรีบ พอดีทิ้งให้คุณแม่อยู่คนเดียว” เด็กสาวรีบโกหกทันที แต่ยังไม่ทันที่มุกสลิลจะก้าวขาออกไปมือเรียวบางของเด็กสาวก็ถูกฉุดเอาไว้เสียก่อน
“เดี๋ยวก่อนสิ วันนี้อาเมื่อยไปทั้งตัวเลย มุกนวดให้อาก่อนได้มั้ย”
“เอ่อ...คือว่า”
ปกติวรภพก็เคยขอร้องให้เธอนวดให้เขาบ้างในบางครั้ง เพราะมุกสลิลเธอเป็นคนที่ปฏิเสธใครไม่เป็นเด็กสาวยอมวางกระเป๋าลงและเดินตามพ่อเลี้ยงหนุ่มเข้าไปที่ห้องนอนอย่างไม่น่าเชื่อ จากนั้นเธอจึงลงมือนวดให้พ่อเลี้ยงหนุ่ม สักพักมุกสลิลก็ได้กลิ่นแอลกอฮอล์จากพ่อเลี้ยงหนุ่มเธอจึงเอ่ยถาม
“คุณอาดื่มมาเหรอคะ”
“อื้ม!!..ที่งานมีเลี้ยงปิดงบน่ะ..อาก็เลยดื่มมานิดหน่อย” เสียงอู้อี้ของคนที่นอนคว่ำหน้าพลางบอกเด็กสาวที่กำลังนวดไปตามลำตัวให้เขา
“ถ้าหนูมุกไม่ชอบกลิ่นเหล้า เดี๋ยวอาไปเปลี่ยนชุดนี้ออกก็ได้” พูดจบวรภพก็ลุกขึ้นถอดชุดของตัวเองออกต่อหน้าต่อตาของเด็กสาว มุกสลิลไม่รู้จะทำอย่างไรเธอจึงหันหน้าไปทางอื่น พ่อเลี้ยงหนุ่มหยิบผ้าเช็ดตัวมานุ่งอย่างไม่อาย มุกสลิลอึ้งไปเธอถึงกับพูดไม่ออก
“ยืนอยู่ทำไมล่ะ มานวดให้อาต่อสิ หนูมุก” สิ้นเสียงมุกสลิลก็จำใจนวดให้วรภพอย่างเลี่ยงไม่ได้ ไม่นานนักแทนคุณก็ส่งไลน์มาถาม ว่าเธอจะเข้ามาที่โรงพยาบาลตอนไหน เพราะเขารออยู่นานแล้ว
ต้าวแทน : จะเข้ามากี่โมง
ยัยมุกยักษ์ : อีกสักพัก
ต้าวแทน : รีบ ๆ มานะฉันมีธุระ
ยัยมุกยักษ์ : ธุระอะไรของแกวะ
ต้าวแทน : บีบีมาที่ห้อง
ยัยมุกยักษ์ : งั้นก็รีบไปเลยสิ แม่ฉันอยู่ได้บอกพยาบาลที่เคาน์เตอร์ไว้ก็พอ
ต้าวแทน : โกรธเหรอเพื่อน
ยัยมุกยักษ์ : เปล่า แกรีบไปเถอะ
ต้าวแทน : ฉันรอได้อีกสักสิบนาที
ยัยมุกยักษ์ : แกรีบไปเถอะ ให้ผู้หญิงรอนานไม่ดีนะโว้ย
ต้าวแทน : เอ่อ...โทษทีวะเพื่อน
“ใครไลน์มาเหรอหนูมุก..” วรภพรีบถามทันทีหลังจากที่เด็กสาววางโทรศัพทลง
“อ๋อ เพื่อนมุกเองค่ะ”
“เดี๋ยว!!!..มุกต้องไปแล้วค่ะคุณอา”
“เพื่อนเหรอว่าแฟน ตอบอามาตรง ๆ นะหนูมุก”
“เพื่อนจริง ๆ ค่ะคุณอา”
“อาไม่เชื่อ ถ้าหนูมุกมีแฟนอาจะต้องบอกแม่นิดแล้วนะ” วรภพขู่เสียงแข็ง
“เพื่อนจริง ๆ ค่ะ มุกบอกไปคุณอาก็ไม่รู้จักมันหรอก แต่ไอ้เนี่ยแม่มุกรู้จักมันดีค่ะ เมื่อก่อนบ้านมันอยู่บ้านตรงข้ามกับมุกเอง พอดีมันอาสาเฝ้าแม่ให้เมื่อกี้ แต่ตอนนี้แฟนมันโทรมาตาม มุกก็เลยจะรีบไป”
“ไหนเอาโทรศัพท์ให้อาดูหน่อยสิ” เด็กสาวจำต้องยืนโทรศัพท์ให้วรภพดู เอาหยิบไปก็อ่านข้อความในแชทของเธออย่างละลาบละล้วง ก่อนจะยื่นโทรศัพท์คืนให้เด็กสาว
“ไม่เป็นไรหรอกปล่อยแม่เค้าไว้แบบนั้นแหละ”
“คุณอาพูดเหมือนไม่ห่วงคุณแม่มุกเลยนะคะ”
“ห่วงสิ ทำไมอาจะไม่ห่วงล่ะ แต่มุกก็รู้ว่าอาต้องทำใจกับเรื่องนี้ แม่มุกเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายนะ”
“มุกรู้ดีว่าแม่คงอยู่กับมุกได้ไม่นาน งั้นมุกขอตัวไปดูแลแม่ก่อนนะคะ” พูดจบเด็กสาวก็ลุกพรวดออกจากห้องไปทันที สร้างความหงุดหงิดและเสียดายให้พ่อเลี้ยงหนุ่มที่จ้องจะเคลมเด็กสาวอยู่ไม่น้อย
- Writer
