“โอ๊ะ! ขอโทษค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ...ว่าแต่คุณเจ็บตรงไหนรึเปล่า?”
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอโทษจริงๆที่...”
“ถ้ารู้สึกผิดก็เลี้ยงอาหารเที่ยงผมสักมื้อสิครับ”
เอ๋...
ขณะที่กำลังจะเดินเข้าไปในร้านอาหาร ตะวันก็ดันเดินชนกับผู้ชายตัวโตคนหนึ่งเข้า เธอรีบเอ่ยขอโทษและก็ต้องแปลกใจเมื่อเขาดันขอให้เธอเลี้ยงข้าวเสียอย่างนั้น
“หรือจะเป็นอาหารเย็นก็ได้นะครับ”
โทเคนรีบบอกเมื่อเห็นว่าเธอมีสีหน้ากระอักกระอ่วน
“เอ่อ เอาเป็นอาหารกลางวันดีกว่าค่ะ งั้นเชิญร้านนี้เลยนะคะ”
พอเห็นว่าเขาคงไม่ยอมลดละตะวันก็เลยเอ่ยเชิญเขาให้เข้าไปในร้านประจำของเธอทันที และโทเคนก็เดินตามเข้าไปอย่างไม่ต้องสงสัย
หึหึหึ นึกว่าจะยากกว่านี้
เขาคิดขึ้นมาในใจ เมื่อดูท่าตะวันจะไม่ได้เข้าหายากเหมือนที่เขาคิดเอาไว้ แต่พอเดินเข้ามาในร้านเขาก็ต้องเปลี่ยนความคิด เมื่อเธอพาเขามานั่งรวมกับเพื่อนๆที่ทำงานด้วยกัน
“ขอโทษด้วยนะคะที่ต้องเลี้ยงคุณกับเพื่อน
