Chapter 37 - Love
2190 Words
Third Person POV
Nagising si Marg bandang alas singko ng umaga. Nang balingan niya si Sage ay nakadapa ito at mahimbing pa ring natutulog sa kaniyang tabi habang nakayakap sa kaniyang baywang. Hinagod niya ng tingin ang kabuoan nito. She was tempted to run her fingers along the well-defined muscles on Sage’s back. Ngunit pinigil niya ang sarili dahil ayaw niyang magising ito. Alam niyang pagod ito dahil bumiyahe pa ito galing ng Iloilo at dumalo pa sa charity event.
Pinaglandas niya ang kaniyang mga mata hanggang sa umabot iyon sa maumbok nitong pang-upo na tanging ang ibabang parte lang ang natatabunan ng comforter. That’s when she realized that Sage went to bed naked. Bigla siyang nakaramdam ng init at kiliti hanggang sa sentro ng kaniyang p********e lalo na nang maalala niya ang nangyari nang nagdaang gabi.
“s**t! Nagiging manyak na yata ako kahit isang gabi pa lang kaming magkasama ni Sage,” bulong ni Marg habang maingat na tinatanggal ang kamay ni Sage sa kaniyang baywang. Dahan-dahan siyang bumangon at nagtungo sa bathroom upang maglinis ng katawan. Paglabas niya ay dumiretso siya sa pool area na tanging ang puting dress shirt lang ni Sage ang suot dahil hindi niya mahanap ang boxer shorts na hinubad niya.
Bitbit niya ang kaniyang cellphone dahil tatawagan niya ang kaniyang Kuya Leonel. Alam niyang nag-aalala na ito dahil hindi siya nakatawag. Nang buksan niya ang kaniyang cellphone ay nakita niya ang napakaraming missed calls mula rito. She immediately dialed his number. Kaagad naman nitong sinagot ang tawag niya na tila ba hinihintay talaga nito iyon.
“Hello, sweetheart? How are you? Why didn’t you call me last night? Nag-alala ako nang husto. Pinuntahan kita sa boarding house mo pero hindi ka raw umuwi,” puno ng pag-aalala nitong bungad.
“Hi Kuya! I’m sorry I wasn’t able to call you, pagod na pagod na kasi ako. And yeah, hindi ako nakauwi. But I’m okay, so don’t worry.”
“Where are you right now, sweetheart? Do you want me to pick you up?”
Hindi kaagad nakasagot si Marg dahil bigla niyang naramdaman ang pagyakap ng mga bisig ni Sage sa kaniyang baywang mula sa likuran. Ipinatong nito ang baba sa bahagi ng kaniyang balikat kung nasaan ang kaniyang cellphone.
“Good morning, love. How was your sleep? I’m sorry kung sobra kitang pinagod kagabi,” walang preno nitong saad sabay dampi ng halik sa kaniyang leeg. Alam ni Marg na narinig ng kaniyang Kuya Leonel ang mga sinabi ni Sage at may palagay siyang sinadya nito iyon.
Nagulat si Leonel sa kabilang linya nang marinig niya ang pamilya na boses ni Rius. Bigla siyang nakaramdam ng kirot sa dibdib nang mapagtantong buong gabing magkasama ang dalawa. Gusto niyang magwala at magalit, magmura at manuntok. Pero alam niyang wala siya sa lugar upang gawin iyon. Nilunok niya ang lahat ng pait at sakit na nararamdaman at akmang magpapaalam na lang kay Marg. Subalit nanghina siya nang marinig ang pag-ungol nito sa kabilang linya.
“Ahhhhhh, love. C—Could you please s—stop it? I’m talking to Kuya... Ahhhh... F—f**k! L—Love…”
Hindi na matagalan ni Leonel ang mga naririnig kaya tinapos niya ang tawag nang hindi nagpapaalam. Nanlulumong napaupo siya pabalik sa kama habang isa-isang nagbagsakan ang masagana niyang luha. That’s when he realized that he hasn’t fully moved on yet. He hasn’t fully gotten over Marg. Buong akala niya ay tuluyan nang nawala ang nararamdaman niya para kay Marg at turing-kapatid na lang ang mayroon siya para rito. Ngunit mali siya ng akala dahil sa mga oras na iyon ay tila dinudurog ang kaniyang puso.
“f**k! I thought I was okay. I thought I have finally let her go! Damn! Bakit ang sakit pa rin?!” nanginginig niyang saad habang sige pa rin sa pagdaloy ang kaniyang mga luha. Hindi niya alam kung ilang oras ang dumaan bago siya tuluyang kumalma.
“L—Love, i—itigil mo nga muna iyan. Nag-uusap kami ni Kuya,” pakiusap ni Marg.
“Alright, love,” saad ni Sage kasabay ng pagtigil ng mga kamay nito sa paglalaro sa kaniyang mga tuktok at muling iniyakap ang mga iyon sa kaniyang baywang.
“Hello, Kuya. I’m sorry. Hello? Kuya?”
Nanlulumong ibinaba ni Marg ang cellphone nang mapagtanto niyang wala na ang Kuya niya sa kabilang linya.
“Love, tinapos na ni Kuya ang tawag. Ikaw naman kasi, ang kulit ng mga kamay mo. Hindi tuloy kami nakapag-usap nang maayos,” may pagtatampong saad ni Marg sabay harap kay Sage. That’s when she saw that he was topless at tanging boxer shorts lang ang suot.
“I’m sorry, love. I didn’t mean to interrupt. Hindi lang talaga ako nakatiis. Nakakaakit ka kasi,” paglalambing ni Sage sabay gawad ng magaang halik sa noo ni Marg at sa mga labi nito. Bago pa tuluyang madala ay tinapos na niya ang halik at iginiya ito papunta sa sun lounger. Umupo siya at ipinuwesto si Marg paupo sa pagitan ng kaniyang mga hita bago ito muling niyakap. Pinasandal niya ito sa kaniyang dibdib at magaang ipinatong ang kaniyang baba sa tuktok ng ulo nito.
“Napakasarap sa pakiramdam ng ganito, love. I want us to stay like this forever. Gusto kong ikaw ang una kong makita when I wake up every morning and before I go to sleep. Sana ganito na lang lagi,” madamdaming pahayag ni Sage.
“Malabo namang mangyari iyan, love. You’d have to go back to New York after three weeks. Who knows? Pagdating mo roon ay makahanap ka ng iba,” malungkot na saad ni Marg. Sa kabila ng mga sinabi ni Sage ay hindi pa rin niya maiwasang matakot na baka darating ang araw na magsawa ito sa kaniya at ipagpalit siya sa ibang babae.
“Hey, don’t say that. Mahal na mahal kita, love.”
“Bakit, Sage?” seryosong tanong ni Marg.
“Anong bakit, love?” kunot-noong tanong ni Sage.
“Bakit mo ako mahal?”
Natigilan si Sage. Bakit nga ba? Kahit siya ay hindi matukoy ang eksaktong dahilan kung bakit niya mahal si Marg. Nagising na lang siya isang araw na halos ito na lang ang laman ng kaniyang isipan. Hanggang sa naramdaman niyang hinahanap na ito ng kaniyang puso kahit hindi pa man sila nagkikita. At simula noon, ipinangako niya sa sariling mamahalin niya ito sa abot ng kaniyang makakaya. Ibibigay niya rito ang lahat ng mayroon siya.
“Love?” untag ni Marg.
“For me, people fall in love for no specific reason.”
“Why is that?” parang batang tanong ni Marg sabay tingala kay Sage.
“Love isn’t just a feeling, but a combination of many things,” panimula ni Sage. “It is an action, a choice, a decision we make with all ourselves and all our hearts to be with, and for someone no matter what happens. Love isn’t only about happy moments together but being there for each other in each other’s highs and lows. It isn’t only about physical attraction but connecting with the other person’s soul,” pagpapatuloy nito na mas hinigpitan pa ang pagyakap kay Marg. “It’s about accepting and embracing not only the good but most especially the bad side of the person we love. It’s about being willing to change ourselves not because our partner told us to do so. But because it’s what we want. Because it’s what will make the other person happy,” Sage explained further which made Marg admire him even more. She was in awe of his wisdom.
“Saan sa mga iyan ang pagmamahal mo, love?”
“All of those, love. Whatever happens, I will always love you,” masuyong bulong ni Sage.
“Ikaw talaga, love, ang galing mong mambola. Oo na, naniniwala na ako. Mahal na mahal din kita.”
“Walang halong bola ‘yon, love,” saad ni Sage sabay halik sa tuktok ng ulo ni Marg. “Alam mo, ang iba sa atin, napakaperpekto ng tingin sa tinatawag nating pagmamahal, when in fact, it’s never perfect and it will never be. At some point in our lives, makakagawa tayo ng mga bagay that will somehow disappoint our partner. No matter how much we love them, minsan, hindi maiiwasang masaktan natin sila. That is okay if it can’t be helped, for as long as there is admission, acceptance, and the will to change. Because feeling sorry about something or apologizing for the wrong things we did is useless when we don’t change our ways. Humingi ka pa ng kapatawaran kung gagawin mo rin lang naman ulit, ‘di ba? Do you get what I mean, love? Kaakibat ng paghingi ng tawad ang pagbabago.”
Napatango si Marg bilang pagsang-ayon sa mga sinabi ni Sage. Minsan napapaisip siya kung twenty-six years old lang ba talaga ito. Para kasing ang dami nitong alam o sadyang matalino lang talaga ito.
“Love, bakit palagi mo na lang akong pinapakilig?”
“Kahit habang buhay kitang pakikiligin, love, hindi ako magsasawa. But for now, bakit hindi muna ako ang pakiligin mo?” bulong ni Sage sa pagitan ng mga mumunting halik sa leeg ni Marg habang banayad na minamasahe ang dibdib nito at pinaglalaruan ang tayong-tayo nitong tuktok.
“L—Love, a—awat muna. Hindi mo pa nga pala naipapaliwanag sa akin kung bakit ibang pangalan ang ginamit mo sa charity event. Doctor pa talaga, ha? Grabe ka, love. Nabigla ako roon. At iyong kalahating milyon… My God! Napakalaking halaga niyon, love. Ilang buwan mo na rin sigurong suweldo iyon,” mahabang saad ni Marg.
“Alam mo, love, ang cute mo. Para kang bata, ang dami mong tanong. Naaaliw ako sa 'yo kahit nabitin ako,” natawawang biro ni Sage kay Marg na tinaasan lang nito ng kilay. “Sige, iisa-isahin ko ang pagsagot. Una, Rius naman talaga ang nickname ko, at Zobel ang family name ni Nanay before she married Tatay. Iyan ang nakasanayan kong pangalan noon, kaya hanggang ngayon ay iyan pa rin ang ginagamit ko kapag nandito ako sa Pilipinas.”
“A—Akala ko ba Sage ang nickname mo?”
“Nope. You’re the only one who calls me that, kaya napakaespesyal ng pangalang iyan sa akin, and I won’t allow anyone to call me Sage except you, love.”
“Ay sus! Nagpapakilig ka na naman! And how about the money? Hindi ka ba nanghinayang? Pwede ka nang magpatayo ng bahay sa perang iyon.”
“Yeah, may kalakihan nga pero ikaw naman ang kapalit, kaya bawing-bawi ako. At isa pa, maraming matutulungan ang perang ‘yon, love. So, it’s all worth it.”
“Kikiligin na naman ba ako, love?”
“Kinikilig ka ba, love?” malapad na nakangiting tanong ni Sage. “Anyway, babayaran mo naman ang perang iyon. Kahit installment basis ay walang problema sa akin,” nanunuksong pagpapatuloy ni Sage sabay kiliti sa tagiliran ni Marg na ikinatili nito.
“Ahhhhhh, love! Tama na! Ano ba?! Paano ko mababayaran ang kalahating milyon? Ano ang ibabayad ko?”
“With these,” maagap na sagot ni Sage sabay haplos sa mga tuktok ni Marg. “And this,” dugtong niya bago may diing hinagod ang p********e ni Marg na natatabunan ng suot nitong dress shirt.
“Ahhhh, love... S—Stop it, please. Mag-usap muna tayo.” Unti-unting tumigil si Sage sa ginagawa kaya nagpatuloy si Marg. “Sige, iyong pagiging Doctor mo naman.”
“Hmmm. I’m a Doctor of Philosophy. I majored in Environmental Engineering. Kaya sinabi ko noon sa ‘yo na tumutulong ako sa LGUs sa mga environmental issues nila especially regarding landfills. I am an advocate of the environment, love.”
“Wow! Bakit parang nasa iyo na yata lahat, love? Magtira ka naman para sa akin.”
“Oh well, that wouldn’t be a problem, love, dahil sa ‘yong - sa ‘yo naman ako,” nakangiting saad ni Sage sabay kindat. Tila lumundag ang puso ni Marg sa sobrang kaligayahan dahil sa mga sinabi nito. Namumula na ang kaniyang mga pisngi habang pinipigilan ang sariling tumili sa sobrang kilig.
“Ang mga banat mo talaga, love, saan mo ba pinagpupulot ang mga ‘yan?”
“Syempre, love, dito sa puso ko!” mabilis na sagot ni Sage sabay gawad ng nanggigigil na halik sa leeg niya na sinabayan ng pangingiliti dahilan upang magpapasag siya. Nang makaalis sa yakap ni Sage ay kaagad niya itong hinarap at kinubabawan upang gantihan. Pero hindi niya inaasahan na mabilis nitong mabaligtad ang kanilang posisyon at siya na ang nasa ilalim nito. Sage pinned her on the sun lounger. Ramdam na ramdam niya sa kaniyang p********e ang katigasan nitong natatabunan lang ng suot nitong boxer shorts lalo pa nang bahagya nitong iginalaw ang balakang nito upang mas idiin siya. Natigil siya sa paggalaw at napatitig na lang sa namumungay na mga mata nito na nakatitig din sa kaniya. Hanggang sa unti-unting bumaba ang mukha nito at eksaktong pagpikit ng kaniyang mga mata ay siya ring pagtatagpo ng kanilang mga labi.
- Writer
