..............
834 Words
ร่างสูงของหวังหมิ่นนั่งอยู่บนหลังคาตำหนักปราศจากทุกข์จ้องมองแสงไฟที่ลอดออกมาจากห้องของอิงฮวา โม่โฉว่ก้าวเท้าเข้าไปในห้องสะบัดมือดับไฟที่ข้างแท่นนอนหวังหมิ่นยิ้มหยันให้กับตัวเอง
“นางมีใจให้เจ้าหวังหมิ่นนางยังเป็น ของเจ้า”หลับตาลงช้าๆ ถอนหายใจยาวเหมือนพยายามที่จะหลอกตัวเอง
อิงฮวา หลับไปนานแล้วแต่ลืมดับไฟที่แท่นนอน โ่ม่โฉว่เข้าไปดับไฟแล้วหยิบผ้าห่มห่มคลุมให้ ก่อนจะนั่งนิ่งมองร่างอ้อนแอ้นที่นอน หลับสบายอยู่บนแท่นนอน
“ท่านอ๋อง”ร่างสูงของใครบางคนก้าวเข้ามาในห้อง
“ต้านหยู”
“ข้ามีเรื่องสำคัญ”
“เชิญข้างนอก”โม่โฉว่กับต้านหยูยกจอกสุรารินลงคอเหมือนดังกับน้ำเปล่า เสี่ยวซันยืนรีรออยู่ข้างๆ
“ได้ความว่าอย่างไร”
“ใต้เท้าจางตั้งใจทำการใหญ่จริงดังคาด”คิ้วดกดำขมวดเข้าหากัน
ยื่นห่อยา ห่อเล็กเบื้องหน้าต้านหยู
“ท่านอ๋อง”
“วางยาเขาให้ตายไปเสียจึงดี”เสี่ยวซันเหลือบตามอง ท่าทีของต้านหยู
“แต่ เรายังไร้ซึ่งหลักฐาน”
“ฆ่าเขาเสียก่อนค่อยหาหลักฐานคนอย่างใต้เท้าจางไม่น่าให้มีชีวิตรอด”
“ท่านอ๋อง แต่ ใต้เท้าจางเป็นบิดาของฮองเอาอีกอย่างหากเขาตายไปผู้ที่ภักดีกับเขาย่อมแค้นเคืองทุกอย่างย่อมชี้มาที่ท่านอ๋อง”
“ข้าก็ไม่มีความดีเหลืออยู่อยู่แล้ว ต่อไปหากข้ายังเกรงกลัว คนพวกนี้ไ่ม่กล้าลงทัณฑ์รอจนกว่านั่งบัลลังก์เกรงว่าเมื่อนั้น บัลลังก์คง ถูกคนพวกนั้นครอบครองไปเสียแล้ว”ต้านหยูรับรู้ถึงความเลือดเย็นของโม่โฉว่
“น้อมบัญชาท่านอ๋อง”โม่โฉว่เหลือบตามองต้านหยู
“หากทำการไม่สำเร็จ ยานี่เป็นข้ามอบให้เจ้า”ต้านหยูหลุบตามองพื้น คุกเข่าลงกับพื้น
“ท่านอ๋องโปรดเมตตา”ยิ้มเยือกเย็น
“จางจงหลิน เข้าถึงตัวได้ยากหากท่านทำไม่สำเร็จก็น่าจะรู้ว่า อย่าให้สาวมาถึงตัวข้า”
“น้อมบัญชาท่านอ๋อง” เสมือนกดดันให้พยายามอย่างที่สุดไม่ให้พลาด
“ท่านอ๋องชายาของท่าน”
“ข้ารู้แล้ว นางถูกบงการเช่นกัน”
“ฮองเฮา ร่างสัญญาให้นางในเวลาหนึ่งปี หลังจากนั้นจึงให้นางหย่ากับท่านอ๋องเสีย”
“จนป่านนี้ข้ายังไม่เข้าใจว่าเพราะเหตุใดถึงให้นางเข้ามาใช้ตัวเข้าแลก”
“เดิม บิดาของนาง ใต้เท้าเสิ่นยอมเป็นหมากให้กับใต้เท้าจางเพื่อเห็นแก่เงิน เพียงน้อยนิดแต่พอ ถูกจับได้ กับยอมรับผิดทุกอย่างเพียงลำพังไม่พาดพิงใต้เท้าจาง”ต้านหยูพูดในสิ่งที่รู้มา
“ได้ประโยชน์สองต่อได้พ่อรับผิดแทนแล้วยังบังคับให้บุตรีทำตามแผนการ ชั่วช้าที่สุด”
“ชายท่านอ๋องเองก็ยินยอมด้วยเห็นแก่บิดา”
“ยังไม่อาจวางใจ จนกว่าทุกอย่างจะกระจ่างข้าไม่มีทางจะเชื่อใจนางจนกว่าจะรู้ว่านางไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง”
“ท่านอ๋องฝ่าบาทเองตอนนี้ตกอยู่ในอันตรายขันทีคนสนิทยกโอสถให้เสวยทุกวัน”
“ยาอะไร”
“ไม่รู้แน่แต่ทุกครั้งล้วนเป็นฮองเฮาที่ทรงป้อนยา”
“เปลี่ยนตัวขันที แต่อย่าให้มีพิรุธ ขันทีคนเก่านำมาสอบสวนแล้วบั่นหัวมันเสีย”ต้านหยูกลืนน้ำลายลงคอยากเย็น โม่โฉว่กรอกสุราลงคอก่อนจะวางจอกสุรากระแทกโต๊ะดังลั่น ก้าวขาไปยังห้องของอิงฮวา ยกมือขึ้นปาดป้ายสุราที่หกรดริมฝีปาก
ร่างอ้อนแอ้นนอนหลับใหลไม่ได้สติดม่โฉว่กระชากร่างเล็กให้ลุกขึ้น ยืนแต่คนที่กำลังหลับเมื่อตื่นขึ้นมาจึงเซถลาซบอก มือใหญ่บีบแก้มเนียน ก่อนจะกดริมฝีปากบดเบียดที่ริมฝีปากอวบอิ่มอย่างรุนแรง อิงฮวาตกตะลึงทั้งเจ็บทั้งตกใจยกมือดันอกกว้างออกห่าง โม่โฉว่ยิ้มเหยียดก่อนจะผลักร่างบางลงบนแท่นนอน
สุดแรงอิงฮวาทั้งตกใจทั้งโมโหร่างใหญ่โถมเข้าใส่ อิงฮวาไม่กล้า ขัดขืนแต่คนตัวใหญ่กลับหยุดการกระทำแค่นั้น
“ยอมข้าตามแผนการที่ถูกบงการใช่หรือไม่”อิงฮวาไม่เข้าใจที่โม่โฉว่พูดจึงนิ่งงัน
“ไม่ตอบเพราะเป็นความจริงดูสิจะรอดไปได้ไหม ข้าประเมินเจ้าต่ำไปกล้าเอาตัวเข้าบลกหรือว่า มีคนอื่นมาก่อนแล้ว”ตาโตของอิงฮวาลุกโชติช่วงด้วยความโกรธที่ทำอะไรเขาไม่ได้แต่เม้มริมฝีปากแน่น
“ไม่ต้องกลัวหรอกคืนนี้ข้ากำลังจะไปพาหญิงงามมาจากหอนางโลมส่วนเจ้าก็น่าสงสารที่ไม่อาจนัดแนะคนรักให้มาพบ แต่จะบอกอะไรให้เมื่อหัวค่ำข้าเห็นเขาเฝ้ามองเจ้าอยู่บนนั้น คงจะอดใจไม่ให้คิดถึงเจ้าไม่ไหว”ชี้มือไปบนหลังคา
- Writer
