อิงฮวาฟุบหลับไปบนม้านั่งที่ลานบอนไซ คราบน้ำตายังเปรอะเปื้อน
โม่โฉว่โยนถึงเงินให้กับเฟิ่งอี้ เมื่อเสร็จสมแต่ทว่าเฟิ่งอี้กับกอดรวบเอวหนาเขาไว้
“ท่านอ๋อง ข้ายังไม่อิ่มหนำ เมื่อกี้ถึงใจข้าก็อิ่มหนำ แต่อีกครั้งต่อไปข้าจะถือว่าไม่คิดเงินเพราะข้าสมัครใจ”มือใหญ่ บีบคางมนกดริมฝีปากกับปากสีแดงก่อนจะผลักเฟิ่งอี้ที่ยิ้มกริ่มลงไปกองกับพื้น
“ข้าอิ่มแล้ว ขันทีเสี่ยวซันจะไปส่งเจ้า แล้วหากข้าต้องการอีกเมื่อไหร่ข้าจะไปหาเจ้าเองอย่ามาที่นี่หากข้าไม่อนุญาต”เฟิ่งอี้ยิ้ม
“กลัวชายาท่านโกรธหรือไร ท่านนี่ก็แปลกกลัวนางโกรธทว่ากับเอาข้ามาเริงรักถึงในตำหนัก”
"หุบปากเจ้าเสีย ข้าไม่จำเป้นต้องกลัวนางอีกอย่างข้าบอกเจ้าให้รู้ไว้ ห้องของนางติดกับห้องนี้ป่านนี้นางคงนอนฟังเสียงครางของเจ้าจนไม่ได้หลับได้นอน”เฟิ่งอี้ยิ้ม
“ท่านอ๋อง ท่านนี่ช่างใจกล้าเสียจริง”
“สวมอาภรณ์ของเจ้าแล้วไปเสียข้าพอจนร่างกายเจ้าแต่หาได้ เกรงใจไม่
