โคแก่แพ้รัก

บทนำ ปางไม้สัตยรังสรรค์  จ.แม่ฮ่องสอน ร่างสูงสง่ากว่า186เซนติเมตรมองชุดเจ้าบ่าวที่ประดับอยู่บนกายอย่างเจ็บใจ ชนะชล สัตยรังสรรค์หรือชลพ่อเลี้ยงหนุ่มเจ้าของไร่ชาและกาแฟ ฟาร์มกล้อยไม้และรีสอร์ตชื่อดังในจังหวัดเชียงใหม่วัย38ปีสลัดความหงุดหงิดก่อนจะคิดไปถึงสาเหตุที่ทำให้เขาต้องสวมใส่ทั้งที่ไม่เคยคิดจะสวมใส่ 2ชั่วโมงก่อน "ชลเห็นเจ้าชัชรึเปล่า"ชนะชัยหรือพ่อเลี้ยงชัยเจ้าของปางไม้สัตยรังสรรค์และฟาร์มม้าวัย45เอ่ยถามน้องชายอย่างชนะชลที่เพิ่งเดินเข้ามาในบ้านหลังจากดูความเรียบร้อยของขบวนขันหมากที่จะใช้ในงานแต่งงานของลูกชายคนเล็กของพ่อเลี้ยงชัยซึ่งถูกจัดขึ้นตามความต้องการของผู้ใหญ่หลังจากชัชรินทร์เจ้าบ่าวในวันนี้เรียนจบปริญญาตรีและอายุครบ20ปีบริบูรณ์ และเจ้าสาวของเด็กหนุ่มก็คือเพื่อนสนิทของเด็กหนุ่มเองตามที่ผู้ใหญ่เห็นสมควร "ไม่เห็นครับ ผมไปเดินตรวจความเรียบร้อยเพิ่งเข้ามา" พ่อเลี้ยงหนุ่มเกือบใหญ่เอ่ยบอกก่อนจะมีสีหน้าหวั่นวิตกเพราะพอจะรู้ว่าหลานชายกับเพื่อนสาวไม่อยากจะแต่งงาน "เดี๋ยวผมให้คนของเราออกตามหาดูครับ นายชัชคงอยู่แถวนี้" ชนะชลเอ่ยบอกก่อนจะโทรศัพท์หาลูกน้องคนสนิทที่เขาพามาช่วยงานที่บ้านของพี่ชายเพื่อสั่งให้ตามหาหลานชาย 1ชั่วโมงต่อมา "ไอ้เมฆบอกว่าไม่พบเลยครับนาย"มืดลูกน้องคนสนิทของชนะชลเอ่ยบอกเจ้านาย นายน้องของเขาหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยแถมฤกษ์แห่ขันหมากยังเหลืออีกไม่ถึง2ชั่วโมงทำให้เจ้านายแต่ละคนของเขาทำหน้าปลงไม่ตกกันไปตามๆกัน "พี่โทรบอกพ่อเลี้ยงกรณ์แล้วเดี๋ยวทางโน่นคงมา มืดไปรอรับพ่อเลี้ยงกรณ์ที่ประตูหลังอย่าให้ใครเห็น เราต้องไม่กระโตกกระตาก" ชนะชัยเอ่ยบอกเสียงเรียบนึกโกรธบุตรชายที่ทำตัวเป็นเด็กไม่รู้จักโตในใจ*'ไอ้ลูกเวรหาเรื่องมาให้พ่อจนได้พับผ่าสิ'* "เกิดอะไรขึ้นว่ะชัย ชล" พ่อเลี้ยงกรณ์ชนกเจ้าของไร่ส้มขึ้นชื่อของแม่ฮ่องสอนเอ่ยถามหลังจากตนและภรรยาเดินทางมาถึงบ้านของเพื่อนรักซึ่งอยู่ไม่ไกลกัน "เจ้าชัชหายตัวไป  ฉันเลยเรียกแกมาปรึกษาว่าจะเอาไง" พ่อเลี้ยงชัยเอ่ยขึ้นน้ำเสียงเคร่งเครียดจะให้ยกเลิกงานแต่ก็เสียชื่อเสียง ไม่ยกเลิกก็ไม่มีเจ้าบ่าวเขาควรทำอย่างไรดี "ว่าไงนะ เกิดขึ้นได้ยังไง"  พ่อเลี้ยงไร้ส้มโวยวายอย่างตกใจที่อยู่ๆว่าที่ลูกเขยก็หายไป "ยกเลิกไม่ได้นะค่ะ ซินแสบอกว่าถ้ายัยกระแตไม่แต่งงานปีนี้ก็จะไม่ได้แต่งงานอีกเลยและอาจจะทำให้ยัยกระแตมีเคราะห์หนักนะค่ะ" แม่เลี้ยงกานดามารดาเจ้าสาวเอ่ยบอกสามีและคนอื่นๆ เหตุผลที่เธอยอมให้ลูกสาวที่อายุเพิ่งจะ20แต่งงานก็เพราะเชื่อในคำทำนายของหมอดูชื่อดังที่บอกว่าถ้ากรรณณาราหรือกระแตลูกสาวของเธอไม่แต่งงานภายในปีนี้อาจจะเจ็บหนักถึงตายและไม่มีโอกาสได้แต่งงานตลอดชีวิต "แล้วจะเอาไงล่ะยกเลิกไม่ได้แล้วเราจะหาเจ้าบ่าวมาจากไหน ไอ้ชัชนะไอ้ชัชสร้างแต่เรื่อง" พ่อเลี้ยงเจ้าของปางไม้เอ่ยอย่างโมโห "คุณชัยค่ะ รินทร์เจอจดหมายนี่ในห้องตาชัชค่ะ" แม่เลี้ยงวารินทร์ผู้เป็นนายหญิงแห่งปางไม้สัตยรังสรรค์เอ่ยขึ้นน้ำเสียงกระหืดกระหอบจากความรีบร้อน พ่อเลี้ยงชัยรับจดหมายมาอ่านก่อนจะหันมามองน้องชายที่ยืนกอดอกสีหน้าเรียบเฉยอยู่ข้างๆอย่างลำบากใจ "จดหมายว่าไงครับพี่ชัย นายชัชมันเขียนว่าอะไร" พ่อเลี้ยงชนะชลเอ่ยถามอย่างสงสัยกับอาการของพี่ชาย พ่อเลี้ยงชัยจึงยื่นจดหมายให้น้องชายอ่านเองเพราะพูดไม่ออกกับสิ่งที่อ่านไป เขาเชื่อว่าถ้าไอ้เจ้าของจดหมายยืนอยู่ตรงนี้คงโดนน้องชายเขากระทืบไม่ยั้งทันทีที่อ่านจบเป็นแน่ ถึงทุกคนที่รัก ก่อนอื่นผมต้องขอโทษทุกคนที่ทำให้วุ่นวายกัน แต่ผมกับกระแตไม่เคยรู้สึกกันแบบชู้สาวเลยแม้แต่น้อยผมกับกระแตจึงไม่สามารถยอมรับการแต่งงานครั้งนี้ได้เราจึงตกลงกันว่าผมจะหนีงานแต่จากนั้นเธอก็จะอ้างว่าเสียใจและขอไปเรียนต่อตามที่คิดไว้ แต่พอมาคิดดูแล้วแบบนั้นเท่ากับผมทำลายชื่อเสียวงศ์ตระกูลผมเลยหาวิธีแก้ปัญหาที่คิดว่าดีที่สุดในวินาทีนี่ไว้แล้ว นั้นก็คือการหาเจ้าบ่าวคนใหม่แทนผมที่สามารถช่วยกระแตจากคำทำนายได้ วันที่เจอซินแสผมจำได้ว่าท่านทำนายว่ากระแตจะได้สามีแก่ (ส่วนผมจะได้ภรรยาแก่กว่า) ดังนั้นเจ้าบ่าวของกระแตต้องเป็นคนมีอายุและคนที่ผมเห็นว่าเหมาะที่สุดก็คือ   อาชล  ใช่ครับอ่านไม่ผิดหรอกผมหมายถึงอาชนะชลของผมนั้นแหละ อาชลก็จะ40อยู่แล้วผมไม่ยอมให้อาขึ้นคานหรอกวิธีนี้แหละเหมาะที่สุดกระแตพ้นเคราะห์ ผมได้อาสะใภ้ ยิงปืนนัดเดียวได้นกหลายตัว เอาเป็นว่าตามนี่นะครับ รักและเคารพทุกคนเสมอ ชัชรินทร์ ปล. ผมขอหลบเท้าอาชลไปตามหาเมียแก่สักพักนะครับ "ไอ้เด็กเวร" ชนะชลเอ่ยอย่างโมโหก่อนจะขยำกระดาษในมือทิ้งอย่างโมโห ไอ้หลานบ้านั้นมันคิดอะไรอยู่ถึงโยนกลองมาที่เขาแบบนี้กลับมาเมื่อไหร่โดนดีแน่ "ชลถือว่าเห็นแก่พี่สักครั้งเถอะว่ะ"  พ่อเลี้ยงเจ้าของปางไม้เอ่ยขอร้องแม้จะไม่พอใจบุตรชายที่ทิ้งหน้าที่ไว้ให้น้องชายเขา แต่เขาก็คิดว่าดีที่สุดแล้วน้องชายเขาจะได้มีครอบครัวซะทีส่วนเพื่อนลูกชายที่ตนรักเหมือนลูกก็จะได้แต่งงาน เพื่อนของเขาจะได้สบายใจ "ไม่มีทาง กรรณาราเด็กกว่าผมตั้ง18ปีแทบจะเป็นพ่อลูกกันได้เลยนะ" พ่อเลี้ยงหนุ่มวัยกลางคนเอ่ยขึ้นเขาไม่บ้าจี้ตามหลานชายแน่นอนเรื่องอะไรจะหาเรื่องให้ตัวเองกลายเป็นโคแก่ ยิ่งเด็กนั้นทั้งแสบทั้งซนถ้าแต่งงานกันคงต้องบอกลาความสงบสุขตลอดชีวิตแน่ "ชลถือว่าช่วยพี่เถอะ งานนี้ล่มไม่ได้นะ เพื่อครอบครัวเราและเพื่อความสบายใจของไอ้กรณ์กับกานดา" พ่อเลี้ยงชัยเอ่ยหว่านล้อมน้องชายด้วยสีหน้าเศร้า จนชนะชลไม่อาจทนมองได้พ่อเลี้ยงหนุ่มเกือบใหญ่เบือนหน้าหนีสายตาพี่ชายแต่ต้องเจอกับสายตาอ้อนวอนของพี่สะใภ้และเพื่อนของพี่ชาย ชนะชลหลับตาลงก่อนจะสูดลมหายใจเข้าเต็มปากเปลือกตาเปิดขึ้นอีกครั้ง "ก็ได้ครับ แต่ถ้าเกิดไปกันไม่รอดแล้วต้องหย่าผมจะไม่แต่งกับใครอีกห้ามมาบังคับแล้วกัน" ชายหนุ่มเกือบใหญ่เอ่ยบอก ทุกคนพากันยิ้มออกมาอย่างโล่งใจกับคำตอบของพ่อเลี้ยงหนุ่ม "เสร็จรึยังจ๊ะชล ดูสิพอดีเลย " เสียงคุณวารินทร์เอ่ยขึ้นทำให้พ่อเลี้ยงชนะชลหลุดออกจากภวังค์แห่งอดีตก่อนจะจ้องมองดูตนเองในกระจก เพราะตนและหลานชายมีความสูงและน้ำหนักใกล้เคียงกันทำให้ใส่ชุดของหลานชายได้พอดีหรืออาจเป็นความตั้งใจของไอ้หลานไม่รู้จักโตเขาก็บอกไม่ได้ "ไปกันเถอะจ๊ะจะได้ฤกษ์แห่ขันหมากแล้ว" แม่เลี้ยงวารินทร์เอ่ยบอกน้องสามีที่ตนรักเหมือนน้องชายแท้ๆ พ่อเลี้ยงชนะชลพยักหน้าแทนการตอบก่อนจะเดินไปพร้อมกับพี่สะใภ้      ด้านฝั่งเจ้าสาว "อะไรนะค่ะ ชัชหายไป"  หญิงสาวหน้าใสในชุดไทยสำหรับพิธีแต่งงานเอ่ยเสียงดังราวกับตกใจก่อนจะแอบยิ้มมุมปาก ใช่เธอไม่ได้ตกใจแม้แต่น้อยก็เธอตกลงกับว่าที่เจ้าบ่าวไว้แล้วนิ แต่รอยยิ้มของเธอกับต้องเจื่อนลงทันทีเมื่อผู้เป็นพ่อเอ่ยบอกบางอย่าง "ไม่ต้องแอบดีใจไปหรอกตาชัชเขียนสารภาพในจดหมายแล้ว และถึงแม้ตาชัชจะหายไปยังไงลูกก็ยังได้แต่งงานยัยแต เพื่อนรักของเราหาเจ้าบ่าวไว้ให้เราแล้ว " พ่อเลี้ยงกรณ์เอ่ยบอกก่อนจะยิ้มเยาะเมื่อเห็นปฏิกิริยาของยัยตัวแสบ 'แสบนักสมน้ำหน้าโดนหักหลังซะบ้าง หึ' "ไอ้เพื่อนทรยศ ไอ้ชัชบ้า แล้วใครกันเจ้าบ่าวที่มันหาให้แต" กรรณณาราโวยวายบริภาษเพื่อนรักทรยศก่อนจะหันกลับมาถามผู้เป็นพ่อ พ่อเลี้ยงกรณ์ชนกมองหน้าคุณกานดาก่อนจะยิ้มออกมา "พ่อเลี้ยงชนะชลแห่งไร่แสนรักจ๊ะยัยแต" แม่เลี้ยงกานดาเอ่ยบอกแทนสามีก่อนทั้งสองจะมองหน้ากันอย่างนึกขันลูกสาวที่โดนเพื่อนหักหลัง โดยส่วนตัวทั้งตนและสามีไม่ได้รังเกียจหรือเห็นว่าไม่สมควรเพราะเห็นชนะชลมาแต่เล็กแถมชายหนุ่มยังเป็นที่นับหน้าถือตาของคนในจังหวัดแม้จะอายุห่างจากบุตรสาวเกือบ20ปีแต่ก็ไม่ถึงกับแก่หงำเงือกออกจะดูเด็กกว่าอายุจริงเสียด้วยซ้ำและเธอเชื่อว่าชนะชลจะดูแลกรรณณาราได้ " อาชล จะบ้าเหรอ แตไม่ยอมนะอาชลอายุมากกว่าแตตั้งเยอะ ไม่เอาอะแก่ " กรรณณาราเอ่ยโวยวายทั้งที่อาชลนั้นไม่ได้ดูแก่เลยสักนิดออกจะหน้าเด็กกว่าอายุตั้งเกือบ10ปี แต่ยังไงเธอก็ไม่ยอมถึงจะชื่นชมชนะชลอยู่มากก็ตามแต่นั้นไม่ได้หมายความว่าเธอจะรักเขาแบบคนรักซะหน่อย "ต้องแต่งถ้าไม่แต่ง พ่อกับแม่จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้วไหนจะคำทำนาย พ่อกับแม่กังวลมากนะยัยแตถือว่าเห็นแก่ความสบายใจของพ่อกับแม่เถอะ"  พ่อเลี้ยงไร่ส้มเอ่ยบอกลูกสาวเสียงอ่อนแต่มั่งคง จนลูกสาวไม่อาจทนได้ " ก็ได้ค่ะ ต่อจากนี้ชีวิตคู่ของแตจะเป็นอย่างไรพ่อกับแม่ห้ามยุ่งนะค่ะ"  กรรณณาราเอ่ยบอก คุณกานดาพยักหน้าก่อนที่จะเดินเข้ามากอดลูกสาว พิธีการต่างๆผ่านพ้นไปอย่างไร้อุปสรรคท่ามกลางเสียงยินดีของแขกเหรื่อที่มาร่วมงานแม้ตอนแรกจะสงสัยอยู่บ้างแต่ก็พากันยินดีที่พ่อเลี้ยงหนุ่มผู้เป็นที่รักของชาวบ้านสละโสดสักทีแต่ก็มีเพื่อนสนิทบางคนที่เย้าแหย่เจ้าบ่าวสายฟ้าแลบว่าเป็น โคแก่กินหญ้าอ่อน ทั้งที่ปากบอกไม่ชอบกินเด็ก จนชนะชลต้องรู้สึกอับอายขึ้นมา ได้แต่นึกแช่งชักหักกระดูกหลานชายในใจ 'ไอ้หลานไม่รู้จักโตขอให้แกได้เมียโหดดัดนิสัยไม่รู้จักโต เอาให้จ๋อยไปเลย' เมื่อจบพิธีต่างๆเสร็จสิ้นไปก็ถึงเวลาเข้าหอ แม่เลี้ยงชนิสาผู้เป็นแม่ของพ่อเลี้ยงชนะชลและพ่อเลี้ยงชนะชัยนั่งลงตรงหน้าลูกชายคนเล็กและลูกสะใภ้ด้วยรอยยิ้มหลังจากเกิดเหตุการณ์สะเทือนใจชนะชลเมื่อเกือบ10ปีก่อนเธอก็ไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้ วันที่จะได้เห็นลูกชายได้เป็นฝั่งเป็นฝาได้มีคู่ครองแม้จะเป็นความจำเป็นแต่เธอและลูกชายคนโตรวมถึงครอบครัวเจ้าสาวปรารถนาที่จะให้ชีวิตคู่ของทั้งสองยาวนานจนแก่เฒ่าไปพร้อมๆกัน "แม่ฝากลูกชายคนนี้ด้วยนะหนูแต ถึงแม้ว่าลูกสองคนจะแต่งงานกันเพราะจำเป็นแต่หนูก็คือสะใภ้ของสัตยรังสรรค์และจะเป็นแบบนั้นตลอดไป" แม่เลี้ยงชนิสาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานก่อนจะหันไปมองลูกชาย "สิ่งที่ผ่านมาแล้วอย่าเก็บมาคิดให้เจ็บปวดจงอยู่กับปัจจุบันและอนาคตที่จะต้องมีหนูแตอยู่เคียงข้างนะลูก ลืมไม่ได้ก็อย่าให้มันกลับมาทำลายชีวิตครอบครัว" แม่เลี้ยงวัยชราเอ่ยบอกมือหยาบกร้านลูบผมของลูกชายเบาๆอย่างรักใคร่ พ่อเลี้ยงชนะชลมองมารดาโดยไม่ได้ตอบโต้ก่อนที่ทั้งสองจะก้มลงกราบเท้ามารดาของชายหนุ่มพร้อมกัน " พี่ฝากยัยกระแตด้วยนะชล เมื่อจำใจรับไปแล้วอย่าเอามาคืนนะพี่ไม่รับ "  พ่อเลี้ยงกรณ์เอ่ยเย้าแต่แฝงไปด้วยความต้องการฝากแก้วตาดวงใจไว้กับน้องชายคนนี้ "หนักนิดเบาหน่อยก็ให้อภัยกันนะลูก มีอะไรก็หันหน้าเข้าคุยกัน พี่ฝากแต่ด้วยนะชลถ้าดื้อจะตีไม่ว่าแต่อย่าเอามาคืนนะพ่อลูกเขย"  แม่เลี้ยงกานดาเอ่ยสั่งสอนก่อนจะกำชับอีกครั้งว่าห้ามเอามาคืนหรือก็คือไม่ว่าจะยังไงสถานะสามีภรรยาของเธอกับเขาจะไม่มีทางสิ้นสุด คู่บ่าวสาวก้มลงกราบพ่อเลี้ยงกรณ์และแม่เลี้ยงกานดาก่อนที่ทั้งหมดจะออกจากห้องไปเพื่อให้คู่บ่าวสาวได้พักผ่อน