“ชื่อแก้มบุ๋มหรือ?”
เสียงของปานเทพรบกวนสมาธิเด็กสาวให้หลุดจากภวังค์หลังจากที่ป้าของหล่อนกลับบ้านสบายใจเฉิบไปแล้ว แก้มบุ๋มรีบพยักหน้ารับขณะที่ผึ้งน้อยเบะปากด้วยความหมั่นไส้
“ค่ะ...หนูชื่อแก้มบุ๋มค่ะ”
“อายุเท่าไหร่แล้วล่ะเราน่ะ”
“สิบแปดย่างสิบเก้าค่ะคุณปานเทพ”
พอหล่อนพูดจบปานเทพก็ถอนหายใจเสียงดังพรืด ยังความประหลาดแก่เด็กสาวที่มองเขาด้วยสายตาสงสัย
“โชคดีนะที่เธออายุสิบแปด บรรลุนิติภาวะแล้ว ไม่อย่างนั้นฉันคงต้องโดนข้อหาพรากผู้เยาว์แน่ๆ”
“ไม่หรอกม้างค๊า” ผึ้งน้อยลากเสียงยาว “ก็หล่อนน่ะเต็มใจมาเอง เต็มใจทั้งป้าทั้งหลาน มารับใช้คุณปานเทพ”
“ไม่ได้หรอกนะผึ้งน้อย ฉันทำอะไรไม่รัดกุมไม่ได้ สมัยนี้ข้อกฎหมายมันคุ้มครองผู้หญิงกับเด็ก ฉันไม่อยากเข้าคุกกับเรื่องแบบนี้เสียชื่อแย่...อืม...ว่าแต่เธอไม่ได้เรียนต่อหรอกหรือ?”
แก้มบุ๋มส่ายหน้า “หนูไม่ได้เรียนต่อค่ะ จบมัธยมปลายก็ออกมาช่วยงานป้านิ่ม หนูอย
