เมื่อหัวใจเพรียกหา

เจ็บปวดกับความคิดของคนอื่น

เสียงป่าตอนดึกสงัดก็ทำให้เธอหวั่นในหัวใจลึก ๆ กลัวไปเสียหมด ดีที่ว่าฝนหยุดตกแล้วจึงทำให้เธอใจชื้นขึ้นมาได้บ้าง

"พี่เล็กอดทนนะคะ เมื่อฟ้ามีแสงส่อง ชมพูจะรีบไปตามคนมาช่วยพี่เล็กเลยค่ะ พี่เล็กต้องอดทนนะคะ" หญิงสาวน้ำตาซึม รู้สึกสงสารเขาจับหัวใจ  

"ชมพูพี่หนาว" เขาเรียกชื่อเธอ

พิมพ์เพชรรีบเช็ดน้ำตา ในนาทีนั้นเธอตัดสินใจถอดเสื้อของเขาออก และถอดเสื้อผ้าของตัวเองเหลือเพียงแต่ชุดชั้นใน หนาวกายความอบอุ่นจากผิวกายเท่านั้นที่จะทำให้คลายหนาวได้ หญิงสาวสอดตัวเข้าไปใต้ผ้าผืนเดียวกับเขา

ชมพูกอดพี่เล็กเอาไว้แน่น ปรารถนาให้ความอุ่นในตัวเธออาจจะพอทำให้ภารันย์ทุเลาอาการหนาวสั่นลงได้ภารันย์ซุกหน้าแนบไปกับลำตัวขาวนวลและหน้าอกอ่อนนุ่ม เขาพ่นลมหายใจออกมา ก่อนจะหยุดขยับเมื่อได้ท่า ความรู้สึกอุ่นใจและทุกอย่างสงบลง เขาก็หลับลงไปด้วยพิษไข้  แต่ตัวหญิงสาวกลับใจเต้นแรง  

'นี่เธอกำลังทำอะไร' ชมพูถามตัวเอง 

"ช่วยพี่เล็กไง เธอกำลังช่วยให้พี่เล็กอบอุ่น พี่เล็กคะ พี่เล็กได้โปรดอย่าเป็นอะไรนะคะ"  

กว่าใจจะสงบหยุดเต้นดังก็จวนเวลาดึก เธอเป็นห่วงภารันย์จนไม่กล้านอน แต่ด้วยความเหนื่อยอ่อน  ชมพูเพลียหนักจนผล็อยหลับไปตอนหกโมงเช้า

เสียงอึกทึกจากนอกกระท่อม ทำให้หญิงสาวตื่นจากการหลับใหลแต่ยังคงลืมตาไม่ขึ้น ในหัวของเธอก็รู้สึกหนักอึ้งไปหมด เพราะร่างกายพักผ่อนไม่พอ และตามเนื้อตัวของเธอก็บอบช้ำไม่ต่างกับภารันย์ อีกทั้งโดนเม็ดฝนไปเต็ม ๆ จนเปียกปอน

"ภารันย์..." 

"ชมพู..." 

"พิมพ์เพชร..." 

"ไอ้เล็ก..."  

ชื่อของทั้งสองคนถูกเรียกออกมาจากปากของคนที่เดินตามหา พวกเขาก็วางแผนกันและเริ่มออกเดินมาตั้งแต่ตีห้า เห็นร่องรอยปรากฏตามที่เดือนเด่นบอก จึงพากันไต่เขาลงมา แล้วก็เห็นร่องรอยการเหยียบย่ำของทั้งสองคนเป็นทางห่างจากที่ทั้งสองคนตกมาไม่ไกลนัก 

"อยู่นั่นไงครับ" เสียงหนึ่งดังขึ้น ชี้ไปยังกระท่อมที่มีเสื้อผ้าของทั้งสองคนตากอยู่เต็มไปหมด

ฝีเท้าหนัก ๆ ก้าวขึ้นมาบนกระท่อม ก่อนจะจัดการสิ่งที่กีดขวาง และเข้ามาถึงตัวทั้งสองคน 

พิมพ์เพชรลืมตาขึ้นมองทุกคน เธอได้ยินเหมือนเสียงกดชัตเตอร์ และความโกลาหลก็เกิดขึ้น  

ทั้งภารันย์และพิมพ์เพชรได้รับความช่วยเหลือจากผู้นำหมู่บ้านละฮู อาสาสมัครป้องกันดินแดน ทหารที่ประจำแถว ๆ นั้น และรุ่นพี่ พร้อมเพื่อนผู้ชายที่ออกกันตามหาเธอ 

ข่าวลือหนาหู ว่าสภาพที่เจอทั้งสองคน คือ พิมพ์เพชรและภารันย์ต่างเนื้อตัวเปลือยเปล่าล่อนจ้อนนอนก่ายกอดกันทั้งคืน

ทั้งสองคนถูกลำเลียงขึ้นจากก้นเหวนั้น และพาไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลในอำเภอ แต่ภารันย์อาการหนัก เขาตกลงมาโดยกระแทกลำตัวลงไปกับของแข็ง ที่ไข้ขึ้นจนเพ้อ เพราะภารันย์มีอาการเลือดซึมจากบาดแผลภายในช่องท้อง โชคดีที่ยังไม่มาก แต่อาการก็ยังน่าเป็นห่วง เขาจึงถูกส่งให้ไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลเอกชนในตัวเมืองเชียงใหม่อย่างด่วน ข่าวของภารันย์และพิมพ์เพชรจึงกลายเป็นทอล์กออฟเดอะทาวน์ในมหาวิทยาลัยตลอดทั้งสัปดาห์แห่งการเปิดภาคเรียน

ภารันย์มีอาการหลอดเลือดแตกซึมในช่องท้อง ครอบครัวจึงส่งตัวเขาเข้ากรุงเทพฯ เพื่อให้เขาได้รับการรักษาโดยด่วน 

พิมพ์เพชรไม่มีโอกาสได้ร่ำลาเขาเลย ภารันย์ไม่ได้กลับมาเรียนอีกในเทอมนั้น

ในห้องเรียนของชมพู วันแรกที่เธอกลับมาเรียน 

โครม... เสียงเก้าอี้อีกตัวกระแทกเข้ากับเก้าอี้ตัวที่พิมพ์เพชรนั่ง 

"หน้าด้านเหมือนกันนะ ถึงขนาดจะต้องเอาตัวเข้าแลกเลยเหรอ" สิ้นเสียงของอริสาทุกคนในกลุ่มของหญิงสาวก็หัวเราะเสียงดัง ไม่เว้นแม้แต่เพื่อนผู้ชายที่อยู่ในห้องนั้น ทุกคนจับจ้องมองใบหน้าของพิมพ์เพชรเป็นตาเดียวกัน

ภาพที่พิมพ์เพชรเปลือยหน้าอกที่ถูกปรินต์ออกมาจากคอม ท่อนบนของเธอมีแต่เสื้อชั้นในปกปิดเท่านั้น รูปเหล่านั้นถูกโปรยทิ้งลงมากองตรงหน้าของเธอ พิมพ์เพชรเงยหน้าขึ้นสบตากับอริสา

"แล้วไง...สรุปพี่เล็กเขาอายมาก เขาอายจนไม่กลับมาเรียนในเทอมนี้ ดรอปเรียนไปเลยอะ" น้ำเสียงหยามหยัน 

ชมพูขบกรามแน่น ก้มหน้า กลั้นลมหายใจระงับความโกรธ นับหนึ่งถึงสิบภายในใจ และกดนิ้วลงไปในอุ้งมือของตัวเองจนรู้สึกเจ็บในเนื้อ

"นี่เธอ...รู้ไหมว่าเธอนะทำให้พี่เล็กเกือบตาย ทะเล่อทะล่า ซุ่มซ่าม ทำอีท่าไหนคะ"

"ใช่....ไปทำอีท่าไหนให้พี่เขาต้องลงไปช่วยเธอที่ข้างล่าง ยายชมพู เธอรู้ไหมว่า... พี่เล็กเกือบตาย" 

"ใช่ ๆใช่ ๆ"  

"ซวยนะ" 

"อย่าเข้าใกล้ยายชมพู เดี๋ยวพวกเราจะติดเชื้อซวยไปด้วย"

ปัง....โครม..... เสียงเท้ากระแทกเข้ากับประตู ก่อนร่างหนาใหญ่ของกำแหงจะโยนเก้าอี้ขึ้นทุ่มใกล้ ๆ ฝูงชน พรรคพวกของอริสาแตกฮือ  

"อี...ไอ้...พวกไม่รู้จริง ปากปีจอ น่าจะเอาเลือดปากออกสักทีนะ" น้ำเสียงดุดันและใบหน้าแดงเถือกไปด้วยความโกรธ  

"ไป๊..." เขาตวาดดังลั่น ทุกคนสลายตัวไปในทันที 

เขาก้มลงไปหยิบรูปของชมพูขึ้นมาเก็บทุกใบ 

"อย่าให้รู้ว่าใครทำ ใครมันเป็นคนทำแบบนี้อีก และถ้ากูรู้ว่ารูปนี้มีอยู่ในกล้องของใคร อยู่ในมือถือของใคร กูจะทุบให้แหลก..." 

กำแหงเหมือนเสือบ้า เขาคำรามลั่นไปทั้งห้องเรียน ชายหนุ่มเดินเข้ามากระชากแขนของชมพูให้ลุกขึ้น ก่อนจะพาออกไปจากห้อง 

พิมพ์เพชรน้ำตาร่วงไหลรินเป็นทาง หญิงสาวสะอึกสะอื้น 

"อึ๊บ...ห้ามร้อง..." เขาพูดกับเธอเบา ๆ 

"พรุ่งนี้...ถ้าฉันไม่ไปรับไม่ต้องมาเรียน" เขาหัวเสียมาก ๆ กำแหงหยุดเดินแล้วหันมากอดพิมพ์เพชรไว้ทั้งตัว เธอได้แต่ซุกหน้าไปกับแผงอกของกำแหงร้องไห้แบบสุดกลั้น

ทุกวันหลังจากนั้น เห็นพิมพ์เพชรที่ไหน ก็เห็นกำแหงที่นั่น

"นี่...ใจคอจะไม่กลับมาดูตาเล็กหน่อยเหรอ...?" 

คุณม่านฟ้าลั่นเสียงแสดงความไม่พอใจไปตามสายโทรศัพท์

"แม่คะ ตาเล็กอยู่ในมือของหมอ อีกอย่างตอนนี้ตาเล็กก็ปลอดภัยแล้วนี่คะ" ภรินทรตอบกลับมา 

"แม่ไม่คิดเลยว่าลูกสาวของแม่จะเป็นคนแบบนี้ แกเอาแต่ทำงาน ๆ แกเคยนึกคิดถึงหัวอกของลูกบ้างไหม ตาเล็กบาดเจ็บปางตาย มันคงอยากจะเห็นหน้าเห็นตาของแม่มันบ้างล่ะ ไม่ใช่ส่งมาแต่เงิน" คุณม่านฟ้าใส่ความคับข้องใจกลับไป 

"แม่คะ อย่าให้เราสองคนต้องกลับมาพูดเรื่องเดิม ๆ อีกเลยค่ะ เรื่องนี้เราเคยพูดกันมาหลายครั้งแล้ว ที่หนูทำทุกอย่างก็เพื่อตาเล็กนะคะ"