หญิงสาวยกหน้าขึ้นไปมองใบหน้าของพี่เล็กที่อยู่ใกล้ ๆ กลิ่นน้ำหอมของเขาลอยเข้ามาชนจมูก พิมพ์เพชรหน้าแดงขึ้นมาในทันที นึกถึงในคืนที่เธอนอนชิดแนบข้างกายพี่ภารันย์ ต้องยอมรับว่ากลิ่นนี้ช่างคุ้น และไม่เคยจางหายไป
“หน้าแดง ๆ ไม่สบายเหรอ” ฝ่ามือหนาแปะลงมาที่หน้าผากมน เธอทำหน้าเหวอด้วยความตกใจ เขินใจเต้นแรงจนแทบทะลุออกมาข้างนอก
ผิวที่ตรงเนื้อแขนของพี่ภารันย์ดูหมดจดขาวสะอาด และใบหน้าที่โน้มลงมาใกล้ ๆ เล่นเอาเธอใจระส่ำ
“ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะพี่เล็ก แต่ชมพูว่าอากาศมันอ้าว ๆ” เธอยกเอาบัตรเชิญเข้างานขึ้นมาพัดให้กับตัวเองแก้เก้อ มืออีกข้างหนึ่งยังอยู่ในกำมือของพี่เล็ก
“นั่งตรงนี้ก่อนไหม”
เขาฉุดเธอนั่งที่โต๊ะหินอ่อนที่อยู่ในบริเวณนั้น ไกลจากบริเวณงานพอสมควร แต่ก็พอมองเห็นความโกลาหลของพี่ ๆ เพื่อน ๆ ที่ช่วยกันจัดงาน เพราะใกล้เวลาเริ่มงานเต็มที่แล้ว
“พี่เล็กหายดีแล้วหรือคะ” เธอนั่งตัวเกร็งอยู่ใกล้ ๆ
“จ
