⚫ตอนที่ 2 พึ่งเคยเห็นหน้า
ชานนท์ part
“เมมเบอร์ใหม่ร้านมึงเหรอ ไม่เคยเห็นหน้า” ผมถามเดวิดขณะที่ยืนมองกลุ่มนักศึกษาที่อยู่ชั้น 2 กำลังดื่ม และเต้นกันอย่างได้ที่ผ่านกระจกห้องทำงานของมัน
“เปล่าว่ะ เด็กนั่นชื่อลิตา มากับยัยคุณหนูเหมยลี่ลูกเจ้าสัวเชง เห็นว่ามาฉลองครบ 20 ปีให้เด็กนั่น “ เดวิดตอบตอนที่เดินมายืนข้าง ๆ ผม
“ลูกเศรษฐีที่ไหนวะ ทำไมยัยคุณหนูนั่นถึงพามาฉลอง” ผมยังถามต่ออย่างสงสัย เพราะเท่าที่รู้มายัยคุณหนูนั่นจะคบเฉพาะลูกเศรษฐีด้วยกัน
“เท่าที่กูเช็คประวัติ ก็เป็นลูกคนธรรมดาทั่วไปว่ะ อยู่ตัวคนเดียว พ่อแม่เสียหมดละ แถมให้อีกอย่างยังซิงด้วยเว้ย “ คราวนี้ไอ้เดวิดตอบอย่างละเอียด
“โห..มึงทำงานเป็นนายทะเบียนปะเนี่ย รู้กระทั่งเขาซิงไม่ซิง กระทั่งพ่อแม่เขาตายแล้ว” ไอ้เจฟที่นั่งอยู่ที่โต๊ะเอ่ยปากแขวะเดวิด
“มึงก็รู้ กูต้องเช็คประวัติเมมเบอร์และลูกค้าที่มา ไม่อย่างนั้นเกิดมีปัญหาอะไรร้านกูเจ๊งพอดี” เดวิดหันไปพูดกับเพื่อนซี้ที่ยังกระดกไวน์เข้าปากไม่หยุด
ผมยังยืนอยู่ที่กระจกจ้องมองผู้หญิงคนนั้น เธอน่าตาดีทีเดียวแต่ดูไม่เหมือนคนที่ชอบเที่ยวกลางคืน เสื้อยืดรัดรูปสีขาวกับกางเกงยีนส์ที่ดูแสนจะธรรมดา แต่ช่างทำให้รูปร่างของเธอดูเซ็กซี่น่าค้นหา ผิวขาว ผมยาวสลวย เออ มองไปมองมาก็สวยเหมือนกันนะ
“มึงจะจ้องอีกนานมั้ย หรือว่าอยากกิน เอาน้ำหวานกูไปลองใช้มั้ยล่ะครับคุณชานนท์” ไอ้เดวิดถามผมเมื่อมันเห็นผมยืนจ้องผู้หญิงคนนั้นไม่ละสายตา
“กูไม่ใช้ของแบบนั้นหรอก มึงเก็บไว้ขายเถอะ” ผมปฏิเสธมันอย่างหัวเสีย ที่มันชอบยัดเยียดไอ้ยาของมันให้เพื่อนลองใช้
ผมละจากตรงนั้นมานั่งดื่มกับ 2 เพื่อนซี้ต่อ แต่ในใจก็ยังสงสัยว่าทำไมยัยคุณหนูเหมยลี่นั่นถึงพาผู้หญิงคนนั้นมาด้วย ไหนจะในกลุ่มที่มีผู้หญิงแค่ 3-4 คน แต่ผู้ชายที่อยู่ด้วยเกือบ 10 คน แถมเท่าที่รู้มายัยคุณหนูนั่นนิสัยร้ายกาจมาก
นั่งได้ไม่กี่นาทีผมก็ลุกมายืนดูตรงกระจกอีกครั้ง คราวนี้ผมเห็นยัยคุณหนูเหมยลี่ยื่นแก้วเครื่องดื่มสีชมพูใสให้กับเธอคนนั้น เห็นแล้วสีมันคุ้น ๆ ตาเหมือนเคยเห็นที่ไหนนะ