ภูตะวันสะดุ้งตื่นเขาลืมตาขึ้นมาเห็นพิมพ์พรรณจับตัวของเขาอยู่
"คุณยังฝันร้ายอยู่เหรอ?"
"พิมพ์คุณนอนกับผมได้มั๊ย?"
"นี่จะบ้าเหรอ...คุณคิดอะไรกับชั้นรึเปล่าเนี่ย"
"พิมพ์ผมรู้สึกว่าตอนคุณสัมผัสตัวผมความฝันจะหายไปเหมือนเมื่อกี้นี้น่ะทุกครั้งในความฝันเวลาผมกระโจนเข้าไปที่ผู้ชายที่เล็งปืนผมก็จะทำร้ายเขาจนเสียชีวิต"
"ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไรแต่ชั้นได้ยินเสียงคำรามเหมือนเสียงของเสือพ่อก็ได้ยินแต่ทำไมเพื่อนคุณไม่เห็นได้ยินล่ะ"
"อ๋อ..ไอ้นั่นน่ะหลับเป็นตายต่อให้ไฟไหม้ก็ไม่ตื่นหรอก...คุณนอนกับผมเถอะนะ ช่วยสัมผัสตัวผมด้วย ผมไม่เคยหลับเต็มตาสักวัน"
"ก็ได้แต่อย่าคิดที่จะมาทำอะไรชั้นนะ"
"ใครจะไปมีอารมณ์...ตอนนี้ผมแทบจะไม่มีแรงอดนอนมาเกือบหนึ่งปีแล้ว "
พิมพ์พรรณเข้าใจความรู้สึกของภูตะวันดีกว่าใครเพราะเธอก็เคยตกที่นั่งเดียวกับเขามันทรมานมากที่ต้องฝันอะไรที่น่ากลัวซ้ำๆกันทุกคืนๆ พิมพ์พันนอน
