ของเล่นลูกมาเฟีย

ใครจะครางดังกว่ากัน

“นายน้อยครับ คุณอุ่นใจปฏิเสธที่จะมาพบนายน้อยครับ”

น้ำเสียงเข้มขรึมของทอมมี่ เมื่อก่อนมันก็ฟังดูรื่นหูดีนะ แต่วันนี้ทำไมแม็กเวลล์รู้สึกว่าทอมมี่พูดไม่เข้าหูหลายครั้งเลยว่ะ นี่เขากำลังหงุดหงิดอะไรอยู่กันแน่ ก็อีแค่เด็กกะโปโลคนเดียว ทำเป็นเล่นตัว ขนาดเขาออกปากว่าอยากเจอ ยังทำตัวน่ารำคาญอีก อะไรหนักหนา

“เรื่องแค่นี้มึงก็ทำให้กูไม่ได้นะไอ้ทอม เสียดายเงินเดือนชิบ”

เขาไม่รู้จะพาลใครเลยพาลลงกับทอมมี่ซะดื้อๆ แต่ทอมมี่ชินกับนิสัยแบบนี้ของเขาแล้วแหละ พลางในใจก็รู้ดีว่าไอ้นายน้อยโข่งนี่ติดใจอุ่นใจ แต่แค่แกล้งทำวางฟอร์มเยอะไปงั้น

“เดี๋ยวผมหาคนอื่นมาให้ครับ เอาเด็ดๆ เลย นายน้อยไม่ชอบคนจืดชืดไม่มีประสบการณ์ไม่ใช่หรือครับ” ทอมมี่แกล้งพูดออกไปเพื่อให้คนตัวโตชอบเอาแต่ใจได้ใจเย็นลงและยอมรับฟัง แต่เหมือนเขาจะเป็นเอามากกับอุ่นใจ เขาไม่อยากยอม

ถามว่าติดใจมันก็ติดใจจริงๆ แหละ แต่รู้สึกเสียหน้ามากกว่า ทั้งๆ ที่เขาไม่เคยเอาผู้หญิงซ้ำ แค่ได้เอากับเขาผู้หญิงคนอื่นก็ถือว่าดีขนาดไหนแล้วพวกเธอคิดแบบนั้น แต่ยัยนั่นเป็นแค่เด็กกะโปโลที่ใส่กางเกงในแสนเฉิ่มแท้ๆ แต่ดันกลับต่อต้านและพยศเขาซะงั้น

ด้วยความเจ็บใจและอยากเอาชนะมากกว่า

“ไม่เอาคนอื่น กูจะเอาเด็กนั่น มึงไปพามาให้ได้” เขาสั่งในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้กับทอมมี่นั่นเริ่มทำให้ทอมมี่ลำบากใจ

“จะไปพามาได้ยังไงครับ ลูกเขามีพ่อมีแม่ จะให้ไปฉุดมามันก็กระไรอยู่ ทำไม่นายน้อยไม่หาคนที่เต็มใจดีกว่า”

ทอมมี่เริ่มทำเสียงแข็งใส่แม็กเวลล์ ถึงจะยอมนายน้อยโข่งนี่มาตลอด แต่บางครั้งถ้าเกินเลย ทอมมี่ก็มักจะดุเขาได้เสมอ และเขาก็จะยอมฟัง เหมือนเด็กที่กลัวเสียเพื่อนรักไป

“แล้วจะให้กูทำยังไง” เขาถามคำถามที่ทอมมี่ก็ไม่สามารถตอบได้

“เออ แล้วไอ้เรือนคนใช้นี่พวกเขานอนแยกกันมั้ย”

อยู่ดีๆ แม็กเวลล์ก็ปิ๊งไอเดียออกมาได้ ถ้าไม่มาหาเขา เขาก็ไปหาถึงที่ซะเลยสิ จะไปยากอะไรวะ เรื่องเลวๆ นี่แม็กเวลล์มักคิดเองได้ตลอด

“นอนแยกกันครับ นอนห้องใครห้องมัน แต่จะบุกไปหาเขาถึงที่เลยหรือครับ” ทอมมี่เริ่มจับทางคำถามของแม็กเวลล์และเดาใจไอ้เจ้านายงี่เง่านี่ได้

“เออ ก็อยากเล่นตัวนัก กูจะไปเอาถึงห้องเลย” แม็กเวลล์ยิ้มร้ายให้ทอมมี่ ทอมมี่ได้แต่ส่ายหัวไปมาแล้วเดินไปขอกุญแจสำรองจากพ่อบ้านมาให้เขา

“อย่ากระโตกกระตากนักนะครับ ลูกเขามีพ่อมีแม่” ทอมมี่อดเป็นห่วงอุ่นใจไม่ได้ แต่ก็ไม่อยากขัดใจนายน้อยของเขาจึงได้กำชับไปแบบนั้น

“เออ พูดมากจริง สรุปกูเป็นเจ้านายหรือลูกน้องมึงเนี่ยไอ้ทอม” แม็กเวลล์รับกุญแจมาจากทอมมี่อย่างหัวเสีย แต่ในใจกลับกระหยิ่มยิ้มย่อง

“เธอเสร็จฉันแน่ อุ่นใจ”

เขาบ่นพึมพำในลำคอแล้วเดินจากทอมมี่ไปอย่างอารมณ์ดี

.

.

23.00 น.

อุ่นใจอ่านหนังสือเสร็จกำลังจะปิดไฟนอน “พรุ่งนี้ค่อยสู้ต่อนะอุ่น” เธอยิ้มให้ตัวเองแล้วล้มตัวลนอนอย่างสบายใจ ไม่ถึง 5 นาทีเสียงแกร๊ก ที่ลูกบิดประตูห้องเธอก็ดังขึ้น

แอ๊ดดด เสียงเปิดประตูแล้วอุ่นใจรีบเด้งลุกจากที่นอนแล้วควานมือเปิดไฟที่หัวเตียงอย่างไว เธอหรี่ตามองคนร่างใหญ่ที่เดินเข้าห้องเธอมาอย่างวิสาสะ แล้วเธอก็ต้องตกใจจนสะดุ้งเฮือก

“คุณแม็กเวลล์” เธออุทานร้องออกมาเสียงดังแล้วถอยกรูดจนไปติดหัวเตียงหลังเล็กหลังนี้

“ชู่ว์ อย่าเสียงดังสิ อยากให้คนใช้ตื่นมาทั้งบ้านหรือไง” แม็กเวลล์ข่มขู่อุ่นใจด้วยท่าทางยียวนและร่างใหญ่เกือบเท่าตัวของอุ่นใจ กำลังเคลื่อนเข้ามาใกล้เธอ

เขาทิ้งตัวลงนั่งเตียงหลังเล็กของเธออย่างถือวิสาสะ แล้วเคลื่อนใบหน้าหล่อเหลาเข้าไปใกล้เธอ กลิ่นหอมจากสบู่ของเธอเล่นเอาแม็กเวลล์น้อยเกิดอาการปึ๋งปั๋ง

แถมตอนนี้เธอยังไม่ได้ใส่บรานอน ทำให้เห็นหัวนมชูชันที่มองผ่านกระโปรงนอนตัวบาง เล่นเอาแม็กเวลล์กลืนน้ำลายลงคอแทบไม่ทัน

“อึก คุณแม็กเวลล์คุณมาทำไม” เธอทำใจดีสู้เสือถามคำถามที่เธอพอรู้อยู่แล้ว

“มาเอาเธอไง” เขาตอบแบบหน้าตาย หน้าตายมากๆ พร้อมกับสูดดมมาที่คอระหงอย่างหื่นกระหาย แววตาของเขากำลังลุกโชนไปด้วยไฟปรารถนา

“ไหนคุณบอกว่าเห็นฉันแล้วไม่แข็งไง ไหนคุณบอกว่าฉันมันเชยเฉิ่ม” เธอเริ่มทักท้วงคำพูดของแม็กเวลล์นั่นทำให้คนตัวโตเริ่มอารมณ์เสีย

“อย่าพูดมาก นอนให้เอาก็พอ จงดีใจซะสิที่ได้เอากับคุณชายแม็กเวลล์คนนี้” เขาพูดขึ้นมาอย่างไม่อาย ความหลงตัวเองนี่มันเกินเบอร์ไปมาก ใครเขาอยากดีใจกันละนั่น

“เชอะ คิดว่าตัวเองประเสริฐเลิศเลอขนาดที่ใครก็อยากพลีกายให้รึไง ไม่ใช่ฉันคนหนึ่งแหละ นายมันก็แค่ไอ้คนเฮงซวย” อุ่นใจพูดในสิ่งที่คิดออกมาหมดด้วยความโกรธเคือง แววตาสะท้อนความเกลียดชังที่มีต่อตัวผู้ชายคนนี้ออกมาอย่างเห็นได้ชัด

“แต่เธอก็ร้องครางและเสร็จเพราะฉันนะ อุ่นใจ”

เขาพูดชื่อเธอครั้งแรกตั้งแต่เจอหน้ากัน แต่นั่นไม่สำคัญเท่าสิ่งที่เขาพูดก่อนหน้านี้ อุ่นใจหน้าแดงฉ่าเพราะคำพูดของเขา ใช่เธอเสร็จสุขสมเพราะเขาแต่นั่นมันก็แค่เพราะอารมณ์พาไป เธออุตส่าห์จะไม่ไปยุ่งกับเขาอีกแล้ว แต่เขากลับมาระรานเธอไม่หยุด

“คุณก็ครางหาแต่ร่องของฉันเหมือนกันนั่นแหละ”

อุ่นใจอยากเอาชนะการปะทะคารมครั้งนี้ เธอจึงงัดไม้ตายที่ทำเอาแม็กเวลล์หน้าเสียสุดๆ ออกมาใช้ และมันก็ได้ผล เขากัดฟันกรอดใส่เธอแบบโมโห

“หึ แล้วมาคอยดูว่าใครจะครางหาใครมากกว่ากัน” แม็กเวลล์งัดไพ่ตายสุดท้ายออกมาสู้ เขาหงายการ์ดครางใบสุดท้ายออกมาปิดปากอุ่นใจจนเธอหน้าเสียไปหมด

เมื่อแม็กเวลล์เห็นอุ่นใจหน้าเสีย เขาก็ยกยิ้มขึ้นมาแล้วเคลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ๆ เขาประกบริมฝีปากร้อนแรงลงไปอย่างดุดัน ครั้งนี้อุ่นเรือนอ้าปากรับโดยสัญชาตญาณซึ่งเธอก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน

ยิ่งกลิ่นกายของเขาวันนี้ยิ่งปลุกอารมณ์เธอให้ร้อนรุ่มอย่างหนัก กายสาวผลิตน้ำใสๆ ออกมาโดยไม่ได้สั่ง เพียงแค่เขาปลุกเร้าโดยการจูบเท่านั้น

ช่างน่ากลัวยิ่งนัก

.

.

ตอนหน้ามาดูกันว่าใครจะครางดังกว่าใคร หุหุ

อย่าไปยอมนะคะลูกอุ่น สู้มันค่ะ สู้มัน