อุ่นใจกลับมาบ้านด้วยท่าทีเหนื่อยล้า เมื่อเปิดประตูห้องมาเจอแม็กเวลล์นอนรออยู่เธอยิ่งเหนื่อยล้ากว่าเก่า ทำไมกันนะ ไอ้คำพูดว่าของเล่นนี้มันทำให้เธอต้องเจ็บใจขนาดนั้นเลยหรอ เจ็บใจขนาดที่ไม่อยากมองหน้าเขา มองหน้าคนใจร้ายคนนี้
"เมื่อเช้าทำไมไม่ปลุก" เขาถามด้วยท่าทีเรียบเฉยและแววตาที่คาดเดาความคิดไม่ได้
"ก็ไม่รู้จะปลุกทำไมนี่คะ" เธอพูดด้วยท่าทีห่างเหินทำเอาคนตัวโตสะอึกกับท่าทีนั้นเบาๆ
"ปลุกมาเอากันก่อนไปมหาลัยก็ได้นี่"
เขาเลือกที่จะปล่อยผ่านท่าทีเฉยชาของเธอและทำหน้ากะลิ้มกะเหลี่ยขึ้นมาแทนเพราะเขารู้ว่าอุ่นใจจะปฏิเสธท่าทางออดอ้อนน่ารักนี่ไม่ลง แต่ครั้งนี้ไม่ใช่อุ่นใจมีท่าทีเปลี่ยนไป
"งั้นก็มาเอากันให้มันเสร็จๆ ซะ จะได้แยกย้าย"
คำพูดของอุ่นใจเย็นชาจนแม็กเวลล์สะดุ้งเฮือกและหน้าเสีย เขาพยายามคิดว่าไปทำอะไรให้เธอไม่พอใจนะ ทำไมเธอถึงทำท่าทีกระด้างกระเดื่องขนาดนี้ใส่เขา
อุ่นใจเริ่มถอดเสื้อผ้าตัว
