ของเล่นลูกมาเฟีย

ตามหา

“เฮ้ย ไอ้ทอม ไอ้เด็กที่พามาเมื่อวานคืนนี้มึงพามาอีกรอบนะ”

แม็กเวลล์พูดกับทอมมีขณะที่ตัวเองเดินลงมาจากบันไดของบ้านตอนเช้า เขาสั่งตั้งแต่เห็นหน้าทอมมี่ที่ยืนรอเขาทุกวันอยู่ตรงบันไดเป็นประจำ ทอมมี่คือลูกน้องคนสนิทที่ไว้ใจได้มากที่สุด เป็นทั้งเพื่อนทั้งลูกน้องไปในตัว

“นายน้อยพูดเรื่องอะไรครับ”

ทอมมีเอ่ยอย่างตกใจ เมื่อคำสั่งของนายน้อย (โข่ง) ที่ได้ยินเขาไม่เข้าใจสักนิด พวกเขาโตมาด้วยกัน ที่เรียกนายน้อยเพราะมันติดติดปากทอมมี่ไปแล้ว เพราะเขาเรียกแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก ขนาดตอนนี้แม็กเวลล์มันไม่น้อยแล้ว แต่ทอมมี่ก็ไม่รู้จะสรรหาคำอะไรมาเรียกเขา เลยได้แต่เรียกนายน้อยไปทั้งแบบนั้น

“เอ้า ก็ไอ้เด็กนักศึกษาซิงนั่นไง ที่มึงพามาเมื่อวาน กูบอกให้เรียกมาวันนี้อีกรอบ กูยังไม่ได้ให้ทิปเลย เดี๋ยวเสียเชื่อกูหมด”

แม็กเวลล์เริ่มหัวเสียกับบทสนทนาที่เจ้าทอมมี่ทำท่าทางโง่ๆ แล้วไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูดแล้วละสิ ด้วยความเอาแต่ใจของตัวเองและพร้อมฟาดงวงฟาดงาใส่ใครก็ได้ถ้าไม่พอใจ ทอมมี่รู้เรื่องนั้นดี

“ผมไม่ได้พาใครมาให้นายนะครับเมื่อวาน”

ทอมมี่พยายามบอกคนตัวใหญ่จอมเอาแต่ใจที่พยายามสั่งในสิ่งที่ทอมมี่ให้ไม่ได้อย่างละเหี่ยใจ

“เฮ้ย มึงจะบอกว่าไอ้เด็กคนเมื่อวานเข้ามาในห้องกูโดยที่มึงไม่ได้จ้างมางั้นหรอ แล้วมันเป็นใครวะ”

แม็กเวลล์เริ่มตกใจที่ทอมมี่ทำหน้า งง กับสิ่งที่เขาบอกและต้องการ โดยนิสัยของทอมมี่เขาไม่เคยขัดใจแม็กเวลล์และไม่ใช่คนที่จะมาเล่นตลกต่อหน้าเขา นั่นยิ่งทำให้แม็กเวลล์หัวเสีย

“ใครจะเข้าคฤหาสน์บูรพาได้ถ้าพวกเราไม่พาเข้ามาครับ”

เจ้าทอมมี่ฉุกคิด และใช่ นั่นคือเหตุผลใหญ่ที่ทำให้แม็กเวลล์หัวเสีย เป็นไปไม่ได้ที่จะมีคนมาเดินดุ่มๆ ในห้องของเขาถ้าไม่มีคนพามา แต่เอ๊ะ ถ้าเป็นคนในบ้านล่ะ แม็กเวลล์เริ่มสงสัย

“ใครมาแต่งชุดนักศึกษาอยู่ในห้องกู ถ้าไม่ใช่คนในบ้าน มึงไปตามหาให้เจอว่าเป็นใครแล้วพามาหากูด้วย ภายในวันนี้”

แม็กเวลล์สั่งเสียงดุ ไม่ใช่แค่ติดใจว่าใครมาบังอาจเข้าห้องเขาโดยพลการ แต่ตอนนี้ติดใจหญิงสาวคนนั้นมากกว่านะสิ ถ้าเป็นคนรับใช้แล้วทำไมถึงแต่งชุดนักศึกษาว่ะ ยิ่งคิดยิ่ง งง

แล้วถ้าไม่ใช่ไอ้ทอมมี่พามา แล้วมันจะได้กินยาคุมมั้ยละนั่น เมื่อคืนก็ปล่อยไปซะเต็มแม็กขนาดนั้น ไม่ใช่ว่าโง่จนหายาคุมกินไม่เป็นแล้วมาอ้างท้องกับเขานะ ตอนนี้เขายังไม่อยากมีลูกกับใครหน้าไหนทั้งนั้น

แม็กเวลล์ยิ่งคิดยิ่งหัวเสีย แล้วก็เริ่มหิวข้าว จึงเดินไปที่โต๊ะกินข้าวที่พ่อตัวเองนั่งจิบกาแฟอยู่

“แม็ก ช่วงนี้ทำตัวเรื่อยเปื่อยมากไปหรือเปล่า เห็นขับรถเข้ากรุงเป็นว่าเล่น ไปติดใจมาดามเชอร์รีนอะไรขนาดนั้น” เสียงคนเป็นพ่อเอ่ยขึ้นมาเบาๆ แบบคาดโทษ แล้วส่ายหัวในความเอาแต่ใจของลูกชายตัวเอง

“แดตดี๊อย่าบ่นเยอะสิ แม็กไม่ชอบคนขี้บ่น”

เขาพูดกับผู้เป็นพ่อแบบเอาแต่ใจ แม็กเวลล์ถูกเลี้ยงดูมาโดยที่เจ้าพ่อตามใจทุกอย่าง ภรรยาเขาเสียด้วยโรคร้าย ตั้งแต่แม็กเวลล์ยังไม่ถึงสองขวบ และเขาก็เลี้ยงแม็กเวลล์มาคนเดียว เขาจึงรักมาก ตามใจทุกอย่าง ตามใจจนตอนนี้กำลังจะเสียคน เขาไม่ยอมช่วยกิจการที่บ้านเลย วันๆ เอาแต่เที่ยวเตร่

“ปีนี้ก็ 25 แล้วนะแม็กแกอ่ะ หัดไปดูลูกเจ้าพ่อแก๊งอื่นบ้าง เข้าขึ้นช่วยงานพ่อแม่กันหมดแล้ว มีแต่แกนั่นแหละใช้ชีวิตไปวันๆ”

เจ้าพ่อบูรพาเริ่มบ่นหนักขึ้น ด้วยที่ตัวเขาก็เสียเพื่อนอย่างเจ้าพ่อกรุงไปโดยไม่คาดฝัน และมันทำให้เขาตระหนักได้ว่าชีวิตอาจไม่ได้โรยไปด้วยกลีบกุหลาบ เขาจึงไม่อาจนิ่งนอนใจได้อีก และพยายามเข็นแม็กเวลล์เท่าที่จะทำได้

แต่คงไม่เป็นผล เพราะดูท่าทางเอาแต่ใจที่อยากสนุกไปวันๆ นั่นเขาก็ต้องส่ายหัวขึ้นมาเบาๆ

เฮ้ออ เข้าถอนหายใจใส่หน้าลูกชายที่ทำหน้าทำตาไม่รู้ร้อนรู้หนาวอยู่บนโต๊ะกินข้าว

“เอาเป็นว่า มาดามเชอร์รีนก็อย่าไปยุ่งกับเขามาก เขาเป็นแก้วตาดวงใจของแก๊งกรุง แดตดี๊ไม่อยากผิดใจกับพวกนั้น” เขาสั่งในสิ่งที่พอจะสั่งได้กับแม็กเวลล์

“รู้แล้วน่า ยัยนั่นก็ปฏิเสธผมเป็นรอบที่ร้อยแล้วมั้ย”

เขาพูดขึ้นมาอย่างหัวเสีย คิดถึงที่เชอร์รีนปฏิเสธเขาแล้วก็หงุดหงิดไม่หาย ไหนจะเรื่องเด็กนักศึกษาปริศนานั่นอีก วันนี้มีแต่เรื่องที่ทำให้เขาหัวเสีย

.

.

“ป้านวล เมื่อวานมีใครขึ้นไปบนห้องนายน้อยมั้ย ที่ไม่ใช่ป้านวล”

ทอมมี่ถามป้านวลที่กำลังทำกับข้าวให้ตนทานอยู่ในครัว เพราะที่เขาสงสัยมากที่สุดก็ต้องเป็นพวกแม่บ้านอยู่แล้ว แล้วป้านวลก็รับหน้าที่ในห้องของแม็กเวลล์ทั้งหมด ตนจึงอดสงสัยป้านวลไม่ได้

“ค่ะ ป้าให้อุ่นใจขึ้นไปเปลี่ยนผ้าปูที่นอนให้คุณแม็กค่ะ พอดีตอนนั้นป้าไม่ว่าง แล้วกลัวคุณแม็กกลับมาเจอผ้าปูผืนเก่าแล้วเดี๋ยวจะโดนโวยทั้งบ้าน ป้าเลยให้อุ่นลูกสาวป้าเข้าไปทำค่ะ”

ถึงบางอ้อเลยละสิทีนี้ ทอมมี่เก็ตขึ้นมาทันทีและถึงแม้จะไม่เคยได้เจออุ่นใจแต่ก็รู้เรื่องคร่าวๆ จากป้านวล ว่าแกมีลูกสาวที่พึ่งเข้าเรียนมหาลัย เชี่ยแล้วนายน้อยของเขาปู้ยี่ปู้ยำเด็กนั่นไปทั้งที่ไม่รู้เนี่ยนะ ทอมมี่รู้สึกกระอักกระอ่วนที่จะบอกป้านวลจริงๆ เพราะดูเหมือนแกจะรักลูกสาวมากด้วยสิ แล้วเด็กนั่นก็ไม่ได้ฟ้องอะไรป้านวลด้วย

เอาไงดีว่ะ ทอมมี่ถามตัวเองในใจ แล้วโดนสั่งให้หาตัวให้เจอด้วยดิ ถ้าบอกไปว่าเธอเป็นแค่ลูกแม่บ้านจะโดนแม็กเวลล์ถีบกลับมามั้ยว่ะ ทอมมี่เริ่มกลัวแล้วละสิ

เอาเป็นว่าตามหาตัวให้เจอก่อนเรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง

“ป้านวล อุ่นใจลูกสาวป้ากลับจากมหาลัยกี่โมงครับ” เขาถามขึ้นมาโต้งๆ ป้านวล งง นิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้เอะใจ

“อุ่นมีรับน้องค่ะช่วงนี้ น่าจะกลับค่ำ คุณทอมมี่มีอะไรกับอุ่นมันหรือเปล่าคะ” ป้านวลถามด้วยความสงสัย

“อ๋อไม่มีครับ แล้วอุ่นเรียนที่มหาลัยไหนครับ” เขาเรียบๆ เคียงๆ ถามเพื่อไม่ให้ป้านวลสงสัย

“มหาลัย XXX ค่ะ คณะวิศวะ เอกตึกสูง” ป้านวลภูมิอกภูมิใจที่จะเล่าเรื่องให้เขาฟัง แต่เป็นใครจะไม่ภูมิใจบ้าง ได้ลูกสาวรักดีขนาดนั้น

ถ้าไม่ติดที่โดนนายน้อยของเขาปู้ยี่ปู้ยำไปอ่ะนะ

ทอมมี่ได้แต่ถอนหายใจกับโชคชะตาของอุ่นใจ และอดสงสารไม่ได้

.

.