บทที่ 7 : น้องงอนเลย!

1608 Words

"ตอแหล" เขาด่าด้วยถ้อยคำหยาบคาย ก่อนจะดันร่างเล็กออกห่าง แล้วเบือนหน้าหนีไม่ยอมคุยกับจนกระทั่งแม่เดินกลับมานั่งที่โต๊ะ พร้อมส่งดอกไม้ให้เราคนละดอก "ไม่ว่าจะทะเลาะกันเรื่องอะไร แม่อยากให้พวกเราคืนดีกัน ถือว่าดอกไม้ที่แม่ให้ทั้งคู่ เป็นการง้อแทนอีกฝ่ายก็แล้วกัน" แม่น่ารักมาก ๆ ที่เชื่อมความสัมพันธ์ให้เราสองคนแบบนี้ ซึ่งพี่คิงก็แอบมองเธอด้วยหางตา ถึงจะยังค้อนอยู่ แต่ก็ไม่ได้โกรธจนถึงขั้นเดินหนีไป "ดีกันนะ~" เธออาศัยโอกาสที่แม่มอบให้ ยกนิ้วก้อยขึ้นมาขอคืนดีจากคนข้างกาย ยิ่งทำให้เราดูเหมือนคู่รักกันมากยิ่งขึ้น โดยเฉพาะตอนที่เขากระมิดกระเมี้ยนเนี่ย น่าหยิกให้แก้มยาน คิดจะมุ้งมิ้งเกรงใจรอยสักด้วยค่า "ดีกับน้องเถอะลูก ถือว่าแม่ขอ" รักแม่พี่คิงได้ไหม ถ้าได้แม่ผัวแบบนี้จริง ๆ ถือว่าโคตรโชคดีเลยนะ สปอยลูกสะใภ้ แถมยังช่วยเต็มที~ ใบหน้าหล่อดึงตึง แต่ก็ยอมเกี่ยวก้อยคืนดีกันเพราะแม่เป็นคนขอมา พออา

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD