27
1106 Words
27
“เดี๋ยวก่อนเมเชล มาหาฉันหน่อยสิ” เมเซลก้าวเดินไปหาคนคุมชีวิตตนที่กระชากตัวเธอมานั่งบนตัก “มารูแอล นี่ผู้หญิงในบ้านฉันชื่อเมเชล”
“สวัสดีเมเชล”
มารูแอลทักทายผู้หญิงในบ้านของเอมานเอเล่ด้วยรอยยิ้ม ตอนที่เห็นหน้าเมเชล เขาสองจิตสองใจคิดว่าเธอเป็นคนรับใช้บ้านนี้หรือไม่ ถ้าเป็นคงไม่รอดมือเจ้าของบ้านหลังนี้แน่ เพราะเมเชลทั้งสวยและผิวพรรณดี แม้ว่าจะตัวเล็กไปหน่อย แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา เขามีความคิดหนึ่งในใจว่าท่าทางเอมานเอเล่จะหวงผู้หญิงคนนี้ไม่เบา ไม่เช่นนั้นคงไม่แสดงความเป็นเจ้าของขนาดนี้
“สวัสดีค่ะ” เมเชลทักกลับ ยิ้มบางๆ ส่งให้
“เมเชลสวยไหมมารูแอล” เอมานเอเล่ถาม แววตาของผู้พูดมารูแอล เดาไม่ออกว่าต้องการสิ่งใด มันดูแปลกๆ อย่างไรพิกล แล้วที่ถามเขาก็คาดเดาไม่ได้ว่าต้องการอะไรจากตน
“สวยครับ” มารูแอลตอบตามจริง
“สนใจไหมล่ะ ลีลาเมเชลไม่เบาเลยนะ”
เมเชลตาเบิกกว้าง มองหน้าเจ้าของตักที่ตนนั่งอยู่ด้วยความตกใจ ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้ยินคำพูดประโยคนี้ มารูแอลตกใจไม่แพ้กัน ความตกใจอาจน้อยกว่าคนตัวเล็กที่ตอนนี้กำลังขืนตัวลุกขึ้นยืน ทว่าฝ่ามือใหญ่ของเอมานเอเล่จับสะโพกเธอไว้แน่น ไม่ให้เธอเคลื่อนย้ายไปไหนได้
“ไม่ล่ะครับ ผมมีของผมแล้ว” แม้ว่าจะถูกใจในความสวยของเมเชลและเจ้าของก็ยินดีให้ใช้บริการ แต่เขาไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับเธอจะดีกว่า “ผมขอตัวนะครับ ผมมีแผนแล้วจะมาหาคุณครับ”
มารูแอลไม่อยากอยู่ในห้องนี้ต่อ เขาเกิดความอึดอัดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งสายตาของเจ้าของบ้านด้วยแล้ว รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ อย่างไรบอกไม่ถูก วันนี้เขากลับก่อนดีกว่า วันหน้าจะกลับมาใหม่พร้อมกับแผนการ มารูแอลพูดจบก็เดินออกจากห้อง คงเหลือไว้เพียงสองหนุ่มสาวที่เขาไม่รู้เลยว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้นในห้องนี้
“คุณทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ” เมเชลเอ่ยเสียงสั่น ใช้ฝ่ามือดันอกแข็งแรงของคนใจร้าย “คุณจะยกฉันให้คนอื่นไม่ได้”
“ทำไมจะทำไม่ได้ ฉันเป็นเจ้าชีวิตเธอ”
“ไม่ใช่ คุณไม่ใช่เจ้าชีวิตฉัน คุณแค่เป็นเจ้าหนี้ของฉัน” เมเชลพูดจบ ก็ทุบรัวบนแผงอก
“ฉันนี่แหละเจ้าชีวิตเธอ ฉันเบื่อรูหลวม ๆ ของเธอเต็มทนแล้ว ถึงเวลาที่ฉันจะเอาเธอไปขายในซ่องให้ฉันได้เงินบ้าง ไม่ใช่ได้แต่ตัวเธอที่ไม่มีค่าอะไรเลย”
เป็นคำดูถูกที่แสนเจ็บปวดใจ เธอน่าจะชินกับการดถูกดูแคลน ไม่เลย ไม่สักนิดเดียว ไม่เคยชาชินได้ฟังครั้งใดความเจ็บปวดเพิ่มพูน โบกทับซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เพียะ!...
“ผู้ชายชั่ว” ใบหน้าหล่อหันไปตามแรงตบ ก่อนจะหันมามองหน้าคนที่ทำร้ายตน ประกายตาเขาวาวโรจน์ เรืองแสงแห่งความโกรธ “ถ้าคุณคิดว่าฉันไม่ดี อะไรๆ มันก็ไม่ดี รูก็หลวมทำให้คุณไม่มีความสุข คุณก็ปล่อยฉันไปสิ ทำอย่างกับว่าฉันอยากอยู่กับคุณตายล่ะ”
ด้วยความโกรธส่งผลให้เมเซลกล้าหาญมีปากเสียงกับเจ้าชีวิตที่สามารถปลิดชีวิตเธอได้ในพริบตา เมเชลไม่กลัวตาย เพราะทุกวันนี้เธอก็เหมือนตายทั้งเป็น จะตายจริงๆ คงไม่เป็นไร
“เธอได้ตายสมใจแน่!” เขากัดฟันกรอด ก่อนจะกวาดของบนโต๊ะลงไปบนพื้นจนเกิดเสียงของกระทบกับพื้นตามมาด้วยเสียงกรีดร้องของเมเซลเพราะตอนนี้เธอถูกจับให้นอนลงบนโต๊ะทำงาน ไม่เพียงแค่นั้น เสื้อผ้าอาภรณ์ที่เธอสวมใส่ถูกมือใหญ่กระชากอย่างไร้ความปรานี ผิวเนื้อเธอเป็นรอยปื้นแดง จากการเสียดสีของเนื้อผ้ากับผิวกายสาว
“กรี๊ด! ปล่อยฉันนะ ปล่อย” เมเชลร้องบอกไปด้วย ปัดป้องตัวเองเต็มที่
เพียะ!
หน้าเธอชาเป็นแถบเมื่อฝ่ามือแข็งแรงตบลงบนแก้ม
“ฉันไม่ปล่อยให้เธอตายหรอก ฉันจะให้เธอตายทั้งเป็น”
เอมานเอเล่ทําเสียงน่ากลัว มีพลังความโหดเหี้ยมอยู่รอบตัวเขา ชายหนุ่มจับขาเรียวสวยให้แยกออกกว้าง ปลดกางเกงจนมันลงไปกองอยู่ที่ปลายเท้า ความเป็นชายอวดตัว เขาจับสิ่งนั้นรูดขึ้นรูดลงหลายครั้งราวกับปลุกให้มันตื่น
“ไม่นะ ไม่... กรี๊ด!”
เสียงกรีดร้องของเมเชลดังลั่นห้อง แล้วเสียงนั้นได้ดังออกมานอกห้อง ทำให้มารูแอลที่ยืนอยู่ห่างห้องทำงานสามสี่เมตรสองจิตสองใจว่าจะเข้าไปช่วยเจ้าของเสียงกรีดร้องดีหรือไม่ เดิมทีเขาตั้งใจจะกลับที่พักเลย ทว่ามีสายเข้ามาจึงยืนคุยโทรศัพท์อยู่หน้าห้อง พอวางสายก็ได้ยินเหมือนสิ่งของตกลงบนพื้น แล้วมาได้ยินเสียงกรีดร้องอีก เขาจึงไม่ก้าวไปไหน ยืนตัดสินใจอยู่ตรงนี้
“ผมจะไปส่งที่โรงแรมนะครับ” โคลล์เอ่ยเสียงเรียบ
“แต่ว่า...” มารูแอลชี้นิ้วไปทางประตูห้องทำงานคล้ายจะบอกอีกฝ่ายว่าเราเข้าไปกันดีไหม
“ไปเถอะครับ เชื่อผม คุณช่วยอะไรเมเชลไม่ได้หรอกครับ”
ไม่ใช่ว่าโคลล์จะไม่รู้สึกอะไร เขาสงสารเมเชลมาก ต้องมารับเคราะห์แทนคนก่อเรื่องที่ตอนนี้เสวยสุขสำราญใจอยู่บนเกาะซิซิลี ครอบครัวเมเชลจะรู้ไหมว่าเมเชลเจ็บช้ำกายใจมากแค่ไหน แล้วไม่รู้ว่าตอนนี้ จะเป็นเช่นไร ฟังจากเสียงกรีดร้องโคลล์คิดว่าหนัก
เมื่อได้ยินคำพูดประโยคนี้มารูแอลถอนสายตาจากประตูห้องทำงานเลิกสนใจ ก้าวเดินตามโคลล์ไปยังรถยนต์ที่จอดรอด้านนอก
“โอ๊ย! เจ็บ ฉันเจ็บ ได้โปรด... อย่าทำฉันแบบนี้ ได้โปรด... ฮือ”
เมเชลร้องขอความเมตตาจากชายใจร้ายที่ไม่ให้ตามคำขอ กลับกระชั้นกายอัดใส่ดอกไม้บอบช้ำแห้งแล้งอย่างเอาเป็นเอาตาย เมเชลพยายามช่วยเหลือตัวเอง ทั้งสะบัดตัว ทั้งผลักร่างหนา หยิกท่อนแขนและลำตัว หรือทุกที่ที่เธอทำได้ ทว่าร่างเขาอยู่ที่เดิม กระทำกับเธอเช่นเดิม
- Writer
