เมรีขยี้รัก

ใส่ใจเมื่อรัก

เมื่อจัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยไม่ลืมกินยาแก้ปวดตามเพื่อป้องกันอาการเจ็บป่วยจะตามมาเสร็จ เห็นสามียังไม่กลับมา เมรีจึงเปิดไฟสลัวทิ้งไว้บนหัวเตียงนอน ก่อนจะแทรกร่างบางไปใต้ผ้าห่มผืนหนาเมื่อรู้สึกหนาวสะท้านขึ้นมาฉับพลัน แต่สายตาก็ไม่วายมองไปทางประตูห้องอย่างรอคอยอีกคน

“ไปไหนของเขานะ...” เอ่ยออกมาเบาๆ กับตัวเอง รู้สึกเปลือกตาเริ่มหนัก ยาแก้ปวดที่กินเข้าไปเริ่มออกฤทธิ์

ใบหน้าหวานซุกกับหมอนนุ่มขยับเพื่อปรับให้ได้ที่ ความอบอุ่นบวกกับฤทธิ์ยาทำให้เปลือกตาปิดลงช้าๆ และหลับไปในที่สุด

แม้จะเดินกลับมาบ้านพักหลังของตนเองแล้ว แต่อารมณ์ที่ได้รับมาจากบ้านหลังใหญ่ทำให้อารมณ์ยากจะดับลงได้

วิรุจรีบจัดการกับตัวเองโดยรีบอาบน้ำและสวมเสื้อชุดนอนให้กับตัวเอง โดยใช้แค่แสงไฟสลัวที่ภรรยาเปิดทิ้งไว้ โดยไม่คิดจะเปิดไฟอีกดวงให้เป็นการรบกวนการนอนคนที่หลับอยู่ ก่อนจะแทรกตัวใต้ผ้าห่มผืนหนา

ทันทีที่ร่างหนาขยับเข้ามาใกล้ คนที่หลับอยู่ก็สะดุ้งตื่นพร้อมเสียงอู้อี้เอ่ยถาม “กลับมาแล้วหรือคะ” เสียงหวานแหบๆ เปล่งถามออกมาทำให้อีกคนรู้ได้ทันทีว่าร่างกายของหล่อนเริ่มไม่ปกติ

“เป็นไข้แล้วล่ะสิ...” ศีรษะที่ยังไม่ได้วางถึงหมอนผงกขึ้นอีกครั้งพร้อมมือหนาสัมผัสไปที่หน้าผากมน

“เปล่าสักหน่อย” เสียงหวานเอ่ยแย้ง ไม่ได้เบี่ยงตัวหลบแต่อย่างใด

มือหนาเปลี่ยนเป็นโอบกอดร่างบางเอาไว้ ก่อนจะไถลตัวเหยียดยาวลงไปกับที่นอน “อืม ตัวไม่ได้ร้อนจริงๆ ด้วย...” พูดตามความจริงที่ตนเองได้สัมผัสก่อนจะไล้มือไปตามสะโพกมน เสียงครางฮือของอีกฝ่ายไม่ได้บ่งบอกอะไรมากนักและเขาก็ไม่คิดจะสนใจ

ชายหนุ่มมองใบหน้าหวานที่ซุกอยู่ใกล้ๆ ในใจคิดถึงคำพูดของผู้หญิงอีกคนขึ้นมาในทันที

...ใช่ มนุษย์เรามีความต้องการกันทั้งนั้น ไม่ว่าจะแก่หรือหนุ่ม หรือวัยที่กำลังอยากลอง ต่างก็มีความต้องการที่ไม่แตกต่างกันไปมากนัก แต่สำหรับเขา ตอบได้เลยว่า ความรู้สึกต้องการทางธรรมชาติของเขามีขีดจำกัดและเจาะจงด้วยความยั้งคิด แม้ความต้องการสิ่งนั้นที่เกิดขึ้นรวดเร็วแค่เวลาอันสั้น เขาเองก็แทบตั้งตัวไม่ติดอาจจะไม่มีเวลามาฉุกคิดด้วยซ้ำ ระหว่างเขากับเมรี!

แต่ความรู้สึกตอนนั้นเขาตอบไม่ได้ว่าเพราะเหตุใด...แต่ตอนนี้ระยะเวลาที่อยู่ด้วยกันมา คำตอบที่แน่ชัด กับความรู้สึกที่เกิดขึ้น ก็คือ…เขาจะมีแค่หญิงสาวคนนี้เพียงคนเดียวและจะทุ่มเทความรักที่เหลือทั้งหมดให้เธอคนเดียวเท่านั้น!

“นอนนะครับ” เขาบอกพร้อมกดจมูกไปบนไรผมบางๆ บนหน้าผาก เมรีรู้สึกถึงความอบอุ่น ครั้งหนึ่งที่เธอใฝ่หาจากผู้ชายอีกคน แต่เธอก็พลาด ขอบคุณฟ้าที่ประธานผู้ชายคนนี้ให้แก่เธอแทน

“อืม...” เธอรับทราบที่สามีบอกมาเป็นอย่างดี แต่คำพูดกับการกระทำมันขัดกันเสียเหลือเกิน ปากบอกว่าให้เธอนอน แต่มือหนากำลังเคลื่อนไหวลากไล้สัมผัสไปมาเบาๆ ในจุดที่เขารู้ดีว่า ความร้อนในกายของหญิงสาวที่เขาเป็นคนเอ่ยบอกให้นอน กำลังตื่นตัว

จมูกโด่งจรดลงบนเส้นผมหนานุ่มเบาๆ สูดกลิ่นหอมอ่อนๆ เข้าเต็มปอด  เนื้อนุ่มนิ่มเบียดชิดกาย ใครจะอยากให้ปล่อยเลยไป นาทีนี้ความต้องการมันเริ่มจู่โจม ใครจะห้ามและอดใจไหว…

ร่างสมส่วนอวบแน่นข้างกายซึ่งเขามีสิทธิ์อย่างถูกต้อง การกระทำและจิตใต้สำนึกมันจึงไม่ติดขัดด้วยความรู้สึกอะไรทั้งปวง

“ขอนะ” เสียงแหบแห้งเอ่ยเบาๆ อีกฝ่ายไม่ได้เอ่ยตอบ แต่การที่คนถูกขอเงียบมันทำให้อีกคนรู้ได้ว่านั้นคือคำตอบ คนขอจึงไม่รีรออีกต่อไป

เปลือกตาที่หนักอึ้งเริ่มหรี่ปรือรอรับสัมผัสที่ปลุกเร้าคุ้นชินและเต็มไปด้วยบทบาทเร่าร้อน ซึ่งทุกครั้งคนโดนสัมผัสไม่อาจปฏิเสธได้ร่างบางโอนอ่อนอย่างซ่านสยิวโดยไม่เกี่ยงงอน สองมือหนาโอบอุ้มสองเต้ากลมกลึงที่อวบอิ่มขึ้นเค้นคลึงอย่างเบามือก่อนจะเพิ่มน้ำหนักขึ้นตามอารมณ์ปรารถนา

มือหนาจัดการเกี่ยวสายชุดนอนสายเดี่ยวเลื่อนไหลไปตามแขนเรียวทีละข้างแล้วรูดลงไปอย่างช้าๆ จนกองม้วนไปอยู่ที่หน้าท้องแบนราบ ก่อนจะก้มลงใช้ลิ้นร้อนชื้นตวัดไปบนปลายถันชูชันเป็นตุ่มไตที่โผล่พ้นออกมาตามร่องนิ้วที่กอบกำเอาไว้ตั้งแต่จัดการชุดนอนออกไปแล้ว

ความเย็นปะทะผิวกายเมื่อเนื้อผ้าบางๆ และผ้าห่มผืนหนาถูกถอดและตลบพ้นออกไปจากตัว หากแต่ความอุ่นร้อนของคนด้านบนป้องกันความเย็นรอบกายได้เป็นอย่างดี

“ที่รักหวานหอมไปทั้งตัวเลยนะ” เสียงแหบพร่าเอ่ยกระซิบเบาๆ เมื่อริมฝีปากผละออกมาจากเต้ากลมกลึง มองสบตาไปยังอีกฝ่ายที่อยู่ในภวังค์เคลิ้มฝัน อาการคนใต้ร่าง เรียกรอยยิ้มและความปลาบปลื้มของเขาได้ดี ก่อนจะก้มลงกลับไปทักทายเรือนร่างอวบอัดที่กำลังสุกปลั่งด้วยอาการสนองตอบแรงกระตุ้นจากการกระทำของเขา ซึ่งก็ไม่ต่างอะไรกับเขาตอนนี้ที่เลือดลมในกายสูบฉีด อารมณ์ปรารถนาต้องการเต็มที่แต่ก็อยากยืดเวลารอให้แรงแห่งปรารถนายาวนานไปอีกหน่อย

ความซาบซ่าน หอมละมุนอบอวลด้วยกลิ่นไอแห่งบทเสน่หาที่ต่างฝ่ายต่างเติมเต็มให้แก่กันมันถูกส่งออกมาปลุกเร้า ความร้อนในกายปะทุ ภายในห้องนอนยามค่ำคืนที่เหน็บหนาว อบอวลไปด้วยบทรักที่เต็มไปด้วยความเร่าร้อน แต่แฝงไปด้วยความนุ่มนวล ที่ต่างคนต่างมอบให้แก่กันอย่างไม่รู้จักอิ่ม