“ขอโทษนะคะที่ให้รอนาน”
หญิงสาวส่งเสียงหวานทักทายเป็นอันดับแรก แต่แล้วเธอก็ต้องตกใจในตอนที่เห็นว่าลูกค้ากระเป๋าหนักเป็นใคร
“คุณ…!” ดวงตาคู่สวยเบิกออกกว้าง คนซึ่งนั่งไขว่ห้างหลังพิงโซฟาจิบไวน์ด้วยท่าทางสบายนั้นคือผู้ชายที่เธอเพิ่งจะเผลอไปมีวันไนท์สแตนด์ด้วยไม่กี่วัน
ทว่าความสุขุมภูมิฐานคงจะถอดวางทิ้งไว้ที่โรงพยาบาลกระมัง ชายหนุ่มเบื้องหน้าอัจจิมาตอนนี้จึงดูต่างออกไปราวกับคนละคน
ความหล่อเหลาไม่ได้ลดน้อยลงก็จริง แต่รังสีความร้ายกาจและเจ้าเล่ห์มันกระจายอยู่เต็มกรอบหน้าคมคาย จนบดบังภาพลักษณ์ของศัลยแพทย์เมื่อตอนกลางวันไปจนหมด
เขากำลังปั่นประสาทเธอภายใต้สีหน้าเรียบเฉยนั่น
“นั่งสิ รออะไร” น้ำเสียงทุ้มต่ำมีมวลกดดันบางอย่างให้อัจจิมาทำตามอย่างว่าง่าย ร่างบางหย่อนกายลงนั่งติดกับพนักโซฟาอีกฝั่งที่ชายหนุ่มนั่งอยู่ แต่ปกติเธอจะเข้าไปนั่งชิดกับลูกค้า
“ผมเพิ่งรู้นะว่าที่นี่เขารับแขกกันแบบนี้” ไม่มีท
