“ละวันไหนมึงนอนหอตัวเองล่ะ เดี๋ยววันนั้นกูจะได้ไปนอนเป็นเพื่อนยิมเอง” ไอ้เหี้ยหยกยังคงความหน้าด้านแม้ไม่มีใครต้องการด้วยการเสนอตัวเองแบบสุดๆ
“ไม่ต้องหรอกมั้ง มึงสนิทกับเพื่อนกูขนาดนั้นละเหรอ” ผมบ่ายเบี่ยงและรู้สึกรังเกียจสีหน้าของไอ้เหี้ยหยกที่มองมามาก มันทำท่ายังกับว่าผมหึงมันเลยหาข้ออ้างไม่ให้มันมานอนกับไอ้ยิมอย่างงั้นแหละ ความจริงแล้วผมไม่ได้หึงเลยสักนิด ผมแค่ขยะแขยงไม่อยากให้ไอ้ยิมยุ่งกับมันต่างหาก
“ยีนส์...” มันยิ้มชั่ว ทำหน้าเหมือนจะเปิดโปงความลับของผมและนั่นทำให้ผมหวั่นไหวไปเล็กน้อย
“เฮ้ย พวกมึง กูส่งรายชื่อละ กูกลับได้เลยใช่ปะ?” แก๊งไอ้แบงค์เดินกลับมาก่อนจะเอ่ยบอกกับพวกผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ทำให้การสนทนาและสงครามประสาทระหว่างผมกับไอ้เหี้ยหยกจบลง
ฝากไว้ก่อนเถอะ อย่าให้ผมสาวไส้รู้ความลับของมันบ้างนะ ไม่งั้นมันตายแน่!
“เออ กลับเลยๆ” ไอ้ปืนตอบรับก่อนที่ไอ้ยิมจะขัดขึ้นมา
“เดี๋ยวพว
