ไอ้ยิมมันเอาจริงเหรอวะ กับไอ้เหี้ยหยกอะนะ!!
แค่คิดผมก็สยองขวัญแล้ว และไอ้ประโยคที่มันประชดผมคืออะไรวะเนี่ย มันเคืองเรื่องผมกับไอ้ปืนเหรอ? ผมว่าผมก็อธิบายไปแล้วนะ
“มึงว่าไอ้ยิมมันประชดเราปะวะ” ไอ้ปืนขยับมานอนแผ่หลาอยู่ข้างผม ตอนนี้พวกเรากลับจากร้าน READ กันแล้วและแน่นอนว่าผมก็กลับมาอยู่กับไอ้ปืน ส่วนไอ้ยิมก็กลับห้องของมัน ส่วนไอ้เหี้ยหยกก็ไม่รู้มันไปไหนต่อ ก็ได้แต่หวังว่ามันจะไม่บ้าย้ายข้าวย้ายของเข้ามาเลยเหมือนที่ไอ้ปืนทำหรอกนะ
“ก็น่าจะนะ” ผมตอบแล้วนอนกดโทรศัพท์เซ็งๆ ไม่รู้เลยว่านี่คือการโกรธครั้งที่เท่าไหร่
“มันเป็นเหี้ยไรวะ”
“กูไม่รู้” ผมบ่ายเบี่ยงที่จะพูดถึง กำลังพยายามกำจัดความเครียดออกจากมันสมองด้วยการไม่คิดอะไรทั้งนั้น ผมจะแกล้งไม่รู้ต่อไปว่ามันน้อยใจ ผมรู้ว่าเดี๋ยวต่อไปนี้ก็จะมีปัญหาเรื่อยๆ เพราะไอ้ปืนมันตัวติดผมยังกับกาวตราช้าง
“น้อยใจเป็นเด็กๆ”
“พูดเหมือนมึงไม่เคย” ผมแซวกลั
