ผัวแก่

3

"ไม่ อย่าเอาเข็มมาถูกตัว ฮื่ออ"

เอดานยอมหลังเกือบหักอุ้มคุณหนูที่กำลังร้องไห้ไม่เอาใครขึ้นมาอุ้ม แล้วพยักหน้าให้หมอเดินเข้ามาเจาะเลือดเธอไปตรวจ ตัวไม่เบาเลยนะคิดว่าตอนนั่งตักหนักที่สุดแล้วตอนอุ้มนี้ยิ่งกว่าเป็นร้อยเท่าเห็นทีออกจากโรงพยาบาลคราวนี้เขาคงต้องเสนอเรื่องลดน้ำหนักให้กับเธอ

สาวน้อยที่ยังอยู่ในชุดนอนร้องไห้ไม่ฟังใครดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดของบอดี้การ์ด ถ้าเวลาอื่นเธอคงอายม้วนต้วนไปแล้ว แต่ตอนนี้เข็มต้องหนีไปให้พ้นไอ้เจ้าเข็มอันใหญ่ที่กำลังจะเข้ามาใกล้เธอให้ได้ซะก่อน พวกหมอพวกพยาบาลบ้าไม่ยอมฟังที่เธอพูดบ้างเลย

"ให้หมอเจาะเลือดนะครับ จะได้หาย"

เสียงของเขานุ่มนวลลงพยายามอ่อนโยนให้เหมือนที่มอร์แกนเคยทำถึงจะดูขัดไปบ้างแต่ก็ดูดีกว่าตอนก่อนเยอะ พร้อมกับเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นบนใบหน้าแสดงความหนักที่เขาต้องแบกรับเอาไว้ ไม่ไหวทั้งที่ออกกำลังกายทุกวันกล้ามเนื้อแน่นเปรี๊ยะทั้งตัวก็ไม่ได้ช่วยอะไรได้เลย

"ไม่เชื่อ ไม่เจาะ"

สองแขนโอบรัดรอบคอของบอดี้การ์ดแน่นขึ้นจนใบหน้าของเขาเปลี่ยนสี เธอส่ายหน้าไปมาอยู่กับซอกคอเขาจนผมเผ้าที่ไม่ได้หวียุ่งยิ่งกว่าเดิม น้ำตาที่ไหลออกมาพร้อมน้ำหมูกก็เลอะเทอะหน้าตาของเธอและไหล่ของเขา

"ถ้าคุณหนูดื้อจะไม่มีใครรักนะครับ"

"ลูกจันทร์ไม่สน"

"เจาะเลือดก่อนนะครับ แล้วเดี๋ยวเราไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะกัน"

สิ่งเดียวที่เด็กน้อยเคยขอเขาแล้วเขาไม่ทำเพราะเธอไม่ได้ขอเหมือนเด็กทั่วไป เธอขออะไรที่มากกว่าการเดินเล่นทั่วไปและมันก็เสี่ยงสำหรับเขาที่มีหน้าที่แค่ดูแลความปลอดภัยของเจ้านายไม่ได้ต้องไปดูแลความรู้สึกทางใจของเจ้านายไปด้วยซะหน่อยโดยเฉพาะเด็กผู้หญิงตัวจ้ำม่ำที่กำลังจะโตเป็นสาว

"สองคนนะ สัญญาแล้ว"

เสียงร้องไห้หยุดลงในพริบตา กลั้นอาการสะอื้นเอาไว้ในลำคอเอ่ยถามเรื่องที่เธออยากให้เป็นจริงมานานแล้ว ดวงตาที่เคยตี่ลืมแป๋วขึ้นมาเท่าไข่ห่าน

"ครับ สัญญา"

เอดานชูนิ้วก้อยขึ้นมาส่งสัญญาณเกี่ยวก้อยสัญญากับเด็กน้อย ลูกจันทร์มองแล้วก็ยิ้มพร้อมกับหอมแก้มเขาไปหนึ่งฟอดเท่านั้นแหละแก้มของเธอก็แดงแจ๋ขึ้นมามันแดงยิ่งกว่าลูกตำลึงสุกซะอีก

แขนอวบๆ ถูกยื่นออกไปโดยอัตโนมัติให้หมอจัดการทำอะไรก็ได้โดยไม่มีความเจ็บปวดมีแต่รอยยิ้มกับแก้มแดงๆ ที่ไม่มีพิษไข้เข้ามาช่วยเร่งความแดงนั่นเลยมีแต่ความหื่นของเด็กน้อยที่เกินตัว ไม่รู้ไปได้เชื้อแบบนี้มาจากไหน

ลูกจันทร์ถูกจับนอนโรงพยาบาลนานเป็นอาทิตย์เพราะเธอเป็นอีสุกอีใสแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ความอวบอั๋นของเธอลดน้อยลงเธอเด็กน้อยยังคงกินเก่งเหมือนเดิมไม่ว่าจะนอนป่วยอยู่ในโรงพยาบาลหรือกลับมานอนรักษาตัวที่บ้านก็ตาม เธอยังคงกินอิ่มนอนสบายสมเป็นลูกพ่อเดย์

"แม่แคท แผลพวกนี้จะหายไหมคะ"

เด็กตัวอ้วนที่เพิ่งจะได้ส่องกระจกเป็นครั้งแรกหลังจากที่กลับจากโรงพยาบาลมาอยู่บ้านได้เป็นอาทิตย์แล้ว เพราะเธอได้แต่อยู่ในห้องนอนไม่ได้ออกไปข้างนอกเลยและกระจกในห้องก็ถูกขนออกไปจนหมดเพิ่งจะเอากลับมาไว้ที่ก็เมื่อตะกี้นี้เอง ลูกจันทร์มองสะเก็ดดำๆ บนตัวและที่ใบหน้าด้วยความสงสัยเธอไม่คิดว่ามันจะเยอะขนาดนี้เพราะไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไรมากมาย

"หายสิจ๊ะ"

แคทธารีนกอดลูกสาวของเธอเพื่อใช้ความอบอุ่นแห่งรักรักษาทุกสิ่ง เธอเป็นเพียงไม่กี่คนที่เข้ามาคอยดูแลลูกจันทร์เพราะคนในบ้านอีกจำนวนหนึ่งต้องแบ่งไปดูลูกคนอื่นของเธอที่ต้องแยกเลี้ยงด้วยกลัวจะติดไข้จากลูกจันทร์

"แล้วหนูจะเล่นกับน้องๆ ได้วันไหนคะ หนูสัญญากับน้องหนูดาเอาไว้ว่าจะเล่นตุ๊กตากัน"

สาวจ้ำม่ำกอดแม่แคทของเธอตอบ พลันเหลือบไปเห็นตุ๊กตาตัวโปรดที่เอาไว้เล่นกับน้องสาวหลายวันแล้วที่ไม่ได้เจอหน้ากันและก็เลยวันนัดที่จะเล่นด้วยกันมาแล้วด้วยป่านนี้ลินดาคงงอนเธอไปแล้ว

"อีกสองสามวันนะคะ"

พูดยังไม่ทันขาดคำลูกสาวของเธอก็เปิดประตูวิ่งออกไปทั้งที่ตกลงกันแล้วว่าจะอยู่ในห้องนี้ไม่ไปไหนจนกว่าจะหายดี

"ป๊ะป๊าจะพาพี่เอดานไปไหน ป๊ะป๊า"

ลูกจันทร์ได้ยินเสียงคนคุยกัน เสียงนั่นคุ้นหูจนเธอรีบวิ่งออกมา แต่มันช้าไปทั้งพ่อของเธอและเอดานเดินลงไปถึงประตูหน้าบ้านแล้วและเสียงของเธอคงไปไม่ถึงเขาถึงได้ไม่มีใครหันมาเลย บอดี้การ์ดคนนี้ก็เหลือเกินตั้งแต่กลับมาจากโรงพยาบาลก็ไม่เคยมาให้เห็นหน้าเลยทำเป็นหลบหน้ากัน

"ลูกจันทร์ ป๊ะป๊ารีบไปทำงานนะคะ เดี๋ยวก็กลับ"

สามีของเธอมีงานด่วนมาเป็นอาทิตย์แล้วและทอยลูกน้องคนสนิทของเขาก็ถูกส่งตัวไปดูงานอีกที เธอเองก็ไม่ไว้ใจให้เขาออกไปนอกบ้านโดยปราศจากคนรู้ใจก็เลยส่งเอดานไปคอยดูแลเขา

"ป๊ะป๊าพาพี่เอดานไปทำไม ใครจะดูแลลูกจันทร์"

ร่างอวบเดินกลับเข้าห้องพร้อมอมลมมาเต็มสองแก้มทิ้งตัวลงนอนบนเตียง เสียงสปริงของเตียงนอนเหมือนกับหักอยู่ข้างในแต่ก็ไม่ส่งเสียงออกมาอีกเพราะถูกแม่ลูกขนุนทับเอาไว้

"แม่แคทอยู่ตรงนี้ แม่แคทดูแลลูกจันทร์เองนะคะ เอดานต้องไปทำงาน"

เธอพยายามจะเข้ามากอดลูกสาว ลูกจันทร์ติดเอดานมากไม่แปลกที่จะน้อยใจที่พ่อพาคนสนิทออกไปต่อหน้าต่อตา

"ไม่เหมือนกัน"

ร่างอวบพลิกหันขวับดึงผ้าห่มขึ้นมาคุมตัวไม่พูดไม่จากับใครอีก ไม่มีใครเข้าใจจิตใจของเธอที่ต้องการเพียงเอดานให้มาคอยดูแลเท่านั้นและเขาก็ยังติดสัญญากับเธออยู่ด้วยจะมาทิ้งกันไปแบบนี้ได้ยังไงไอ้ผู้ชายไม่ได้เรื่อง