“สวัสดีค่ะคุณพอร์ช” เสียงพี่อริสรุ่นพี่ที่ทำงานเอ่ยทักใครบางคนดังขึ้นในขณะที่ฉันกำลังจะเดินออกมาจากมุมถ่ายเอกสารทำให้ฉันต้องรีบหยุดขาตัวเองแล้วก็หันหลังกลับทันที แต่ว่าฉันกลับรู้สึกเหมือนว่าแต่ละการเคลื่อนไหวของฉันตอนนี้มันช่างเชื่องช้าเหลือเกิน
“ครับ” และทันทีที่เสียงที่เมื่อก่อนเคยได้ยินประจำแทบทุกวันดังขึ้นก็ทำให้ร่างกายฉันหยุดนิ่งเหมือนโดนสะกด ฉันหันหลังเอาแขนข้างหนึ่งพิงกำแพงเอาไว้ใจตอนนี้ที่เคยเต้นปกติกลับเต้นเร็วขึ้นเหมือนกับกลัวว่าตัวเองจะหยุดหายใจถ้าเต้นช้า
“อาทิตย์นี้มีน้อง ๆ นักศึกษามาฝึกงานกันแล้วนะคะ” พอพี่อริสพูดประโยคนี้ขึ้นมาขาฉันที่สั่นอยู่ก็เริ่มอ่อนแรงขึ้นมาซะงั้น ทำไมต้องแจ้งด้วยแค่เด็กนักศึกษามาฝึกงานไม่จำเป็นต้องแจ้งเจ้าของบริษัทหรอกมั้ง รบกวนเวลาเขาเปล่า ๆ
“อ่อครับ ผมฝากดูแลน้อง ๆ เขาด้วยนะ” เสียงเขาที่พูดออกมาแต่ละคำเต็มไปด้วยความนุ่มทุ้มและสุภาพ โทนเสียงที่ใช้แ
