ตอนที่ ๔๒
สุธนสะดุ้งโหยง เมื่อสัมผัสได้ถึงรัศมีแห่งความสว่างเรืองรองนั้น รับรู้ได้อย่างทันทีว่าบัดนี้พระยอดและไอ้คนสอดรู้สอดเห็นมันกำลังมุ่งหน้ามาทางตน จึงปลดวางคาถา แล้วรีบเผ่นออกจากตรงนั้นไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่คนพวกนั้นจะมาถึง และทำให้ความจริงทั้งหมดเปิดเผย
ระหว่างเดินทางกลับมายังบ้าน เสียงของท่านจึงดังขึ้น
“นับจากนี้หากเอ็งอยากจะมีสมาธิในการฝึกปรือคาถาอาคม ควรจะปลีกแยกไปไม่ให้ผู้คนพบเห็น มิเช่นนั้นเอ็งจะถูกรังครวญเช่นนี้ไม่จบสิ้น”
“กระผมควรจะทำอย่างไรดีหรือขอรับ”
“ออกไปจากหมู่บ้านนี้ซะ หนีเข้าป่าไปอยู่ตามถ้ำ หากวันใดอาคมของเอ็งแข็งกล้าค่อยกลับมา”
“แล้วแม่ของกระผมล่ะครับ”
“ปล่อยนางไป หากเอ็งคิดจะเป็นใหญ่ ควรตัดทุกสิ่งทุกอย่าง”
“แต่...” เด็กชายผู้ถูกความมืดครอบงำลังเล
แม่เป็นเสมือนทุกสิ่งในชีวิตของเขา แม่เป็นผู้ให้กำเนิดที่เลี้ยงดูเขามาตั้งแต่เล็กแต่น้อย ไม่เหมือนไอ้ตัวที่ก่อสร้า
