ตอนที่ ๓๙
กระทั่งทำวัตรเสร็จเรียบร้อย คมจึงแยกไปปูผ้านอนอีกด้านหนึ่ง พระยอดและสัปเหร่ออยู่สนทนากันอีกสักพัก จึงรู้สึกคล้ายมีกระไอแห่งม่านดำ เป็นแผ่นบางคล้ายริ้วผ้าเคลื่อนไหวเข้ามาโอบล้อมอุโบสถหลังนั้นเอาไว้
“ดูเหมือนว่าเขาจะมาแล้ว...”
นอกกำแพงวัด สุธนยืนชั่งใจมองไปยังตำแหน่งของตัวอุโบสถหลังขนาดย่อม วัดแห่งนี้สร้างขึ้นมาใหม่ราวๆ สี่สิบห้าสิบปีก่อน เดิมเป็นเพียงอาราม มีร่องรอยว่าเคยเป็นวัดเก่าจากกรุเจดีย์ด้านหลัง ก่อนถึงเขตป่าสุสานของหมู่บ้าน หลวงตาสายมาจำวัดและพัฒนา จนได้รับอนุญาตให้จัดตั้งเป็นวัด มีวิสุงคามสีมาตามแบบเบ้าโบราณ พอหลวงตาสายมรณภาพ พระยอดจึงรับช่วงต่อ
“ผมจะเข้าไปได้ไหมครับท่านอาจารย์...”
เขายังลังเล จึงสอบถามหาผู้ไร้ตัวตน ผู้ดำรงอยู่ด้วยเสียงสั่งการ และผู้ที่เข้ามาครอบงำเด็กน้อยให้หลงมัวเมาไปกับกลมายาแห่งไสยศาสตร์
“ช้าก่อน รอให้ถึงเที่ยงคืนเสียก่อน”
“พวกมันคงนอนแล้ว...”
