ตอนที่ ๒๑
สุธนลืมตาตื่นขึ้นในความมืด สมองสั่งการให้คิดทบทวนถึงเสียงรบกวนที่อยู่รายรอบ อาการร้อนรนราวกับเปลวเพลิงโหมไหม้ เกิดอะไรขึ้น เด็กน้อยขยับขึ้นลุกนั่ง ดวงตาเป็นประกาย
ไม่ไกลนัก ชิดกับผนังบ้าน มีร่างหนึ่งเป็นเงาดำทะมึนสูง ตำแหน่งดวงตาแดงก่ำ กรุ่นควันดำอำมหิตลอยอบอวล ชั่วเพียงพริบตาที่มันปรากฏตัว เสียงสั่งการจึงดังขึ้น
“มีคนกำลังจะลองดีกับเอ็งอีกแล้ว จงลุกขึ้นมาสั่งสอนมัน”
“ใครกัน...” คำถามเลื่อนลอย หลุดออกจากปากของเด็กน้อย เขาพยายามเพ่งมองร่างตรงหน้า แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล
“ตราบใดที่เอ็งยังไม่ครบยี่สิบห้า ก็ยังจะไม่เห็นร่างของข้าชัดเจน รีบลุกขึ้นมา แล้วกำหลาบพวกมันก่อนที่จะเป็นเอ็งเสียเองที่พลาดท่าเสียที”
สุธนลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เหลือบตามองมารดาที่นอนหลับสนิท รู้สึกสงสัยอยู่น้อยๆ ว่าเหตุใดแม่ไม่รู้ว่าเขาลุกขึ้นมากลางดึกสองคืนแล้ว แต่ก็ช่างเถอะไม่รู้ถือว่าดี เขาจะได้กระทำการต่อ
