ตอนที่ ๑๕
ไอ้คนใจหยาบหัวเราะร่า มันประคองส่วนสำคัญเข้าสำรวจร่างของดอกสร้อย ในขณะหญิงสาวบิดร่างกายไม่ยอมให้มันเข้าครอบครองได้โดยง่าย ห่วงลูกก็ห่วง แต่ยามนี้ตนก็ไม่ต่างกันนัก กำลังจะถูกประทุษร้ายเข้าแล้วในเวลานั้น
“ไอ้พวกสารเลว”
สุธนกระโดดถึงตัวคนที่คร่อมมารดา แม้จะเจ็บปวดอย่างเหลือแสน แต่ยามนี้จะต้องปกป้องแม่ให้ได้ เขากระโดดรัดคอของมัน ก่อนจะงับเข้าที่ใบหูของมันจนร้องจ๊าก
“ไอ้เด็กบ้าเอ้ย นี่แน่ะ”
มันทะลึ่งตัวลุกขึ้น แล้วกระชากร่างน้อยๆ จนกระเด็นตกถึงพื้น ก่อนจะเข้าไปกระทืบซ้ำอย่างเอาเรื่อง จนเด็กน้อยร้องลั่นอย่างเจ็บปวด เลือดไหลออกทางปากและจมูก ทว่าเขากลับไม่จนมุมโดยง่าย ฮึดสู้จนถึงวินาทีสุดท้าย
ปาบ
เท้าหนักๆ เตะเข้าก้านคอของเด็กน้อย และนั่นจึงเป็นเสมือนสวิตซ์ถูกกดปิดไปอย่างทันที
“ลูก...”
ดอกสร้อยหวีดร้องเสียงดัง แต่กลับเป็นได้เพียงครู่ เมื่อคนที่ยึดแขนของเธอเอาผ้ายัดปากไม่ให้ร้อง
