บท6เคียงรักศิลา
1386 Words
ซุ้มยาดองลุงชัยเต็มไปด้วยเสียงเฮฮาของเหล่าคนงานในฟาร์มที่เหน็ดเหนื่อยจากหน้าที่การงาน แล้วมานั่งคลายเครียดด้วยการจิบยาดอง
นลินนั่งพับเพียบดื่มยาดองพร้อมกับจดรายการยาที่จะไปซื้อในเมืองวันพรุ่งนี้ มะลิแม่วัวท้องแก่ใกล้จะคลอดอีกไม่กี่วันข้างหน้า เป็นการดีหากเตรียมของทุกอย่างไว้เสร็จสรรพ
“กลางคืนวันนี้เวรใครไปเฝ้าเจ้ามะลิ”
“เวรไอ้ยม”
รักแฝดผู้พี่เอ่ยตอบลุงชัย ก่อนจะเดินมานั่งบนแคร่ไม้ ยกแก้วยาดองสูตรตระกูลหมอลินทาน
“ต้องเฝ้าแน่นหนาขนาดนั้นเลยเหรอคะ” นลินเงยหน้าจากแผ่น กระดาษเอ่ยถามทุกคนในบริเวณด้วยความสงสัย
“ใช่ครับหมอลิน มะลิมันเป็นวัวแม่พันธุ์มูลค่าสูง ลูกที่เกิดมาย่อมมีราคาสูงและเป็นที่ต้องการไม่ใช่น้อย”
“พรุ่งนี้มีใครว่างบ้างไหมคะ หนูลินอยากจะเข้าไปในเมือง”
“ก็ลองให้พ่อเลี้ยงศิลาพาไปสิ!”
เสียงประชดประชันของคนงานหญิงปริศนาเอ่ยขึ้นด้วยความไม่สบอารมณ์ ทำเอาหมอสาวเงยหน้ามองพร้อมขมวดคิ้วใส่
“ทำไมต้องให้พ่อเลี้ยงศิลาพาไป”
“อยากเป็นนายหญิงของฟาร์มจนตัวสั่นไม่ใช่เหรอ ถึงขนาดไปประจบคุณนายใหญ่ถึงบ้าน!” เสียงหนึ่งแทรกขึ้นมา นลินจ้องมองกลุ่มคนงานหญิงที่ยืนเท้าสะเอวมองเธอด้วยความไม่พอใจ
นางร้ายในละครหลังข่าวชัดๆ!
“พอเถอะนางบัวตอง นางเกด”
แฝดผู้พี่อย่างรักเอ่ยขึ้นเพื่อห้ามศึก เขาเข้ามาแทรกกลางห้ามก่อนพวกคนงานหญิงจะเข้ามาหาเรื่องคุณหมอประจำฟาร์ม
“หลบไปนะพี่รัก!”
“จะทำอะไรหมอลิน”
“พี่ดูมันลอยหน้าลอยตามองฉันสิ! น่าตบให้เลือดกบปากนะมึง”
นลินแสยะยิ้มออกมาด้วยความกวน เธอลุกขึ้นเดินมาประจันหน้ากับเหล่าตัวแม่ของฟาร์มด้วยความไม่เกรงกลัว
เจอตบ เธอต่อยแน่!
“พอเลยพวกแก ไปนอนเลยไป”
ลุงชัยเข้ามาห้ามด้วยอีกคนหนึ่งเมื่อเห็นท่าไม่ดี ลำพังหมอลินเขาไม่กลัวหรอก กลัวพวกคนงานหญิงหลายคนมันจะโดนดี
“แกจำใส่หัวไว้เลยนะว่าอย่ามายุ่งกับพ่อเลี้ยงศิลาของกู!”
“ต้องกลัว?”
คนตัวเล็กยืนกอดอกมองด้วยความยียวน ก่อนจะเห็นคนงานหลายคนเข้ามารั้งตัวคนที่จะเข้ามาตบเธอ
นลินมองคนที่เดินดุ่มเข้ามาก่อนจะจับมือเล็กที่หมายจะตบเธอเอาไว้แน่น หญิงสาวตวัดแขนไปทางด้านหลังพร้อมใช้เท้าถีบเข้าไปเต็มแรง
“โอ๊ย! อีหมอบ้า”
ทันทีที่เห็นเพื่อนตัวเองโดนเธอจัดการ ที่เหลือก็กรูเข้ามาหาเรื่องจนคนงานชายในบริเวณห้ามศึกแทบไม่ทัน
แชมป์นักมวยหญิงชนะน็อคอย่างเธอเหรอจะยอมให้ใครมารังแก นลินกระชากผมของคนที่มายืนด่าด้วยความรุนแรง ซัดหมักหนักๆ ต่อยเข้าที่ใบหน้าจนไปนอนเจ็บอยู่ที่พื้น
“แกก็อีกตัว!”
เสียงหวานตวาดลั่น พร้อมเท้าหนักเตะเข้าใส่หน้าท้องคนที่จะเข้ามาประชิดตัว ก่อนจะกระแทกกำปั้นใส่จนเลือดกบปาก สภาพของแต่ละคนแทบดูไม่ได้จนคนงานชายส่ายหน้าให้กับภาพตรงหน้า
พวกเขาห้ามแล้วไม่ฟังกันเอง!
“ถ้าไม่กลัวตายก็เข้ามาสิ!”
เหล่าคนงานหญิงที่เหลือรีบวิ่งหนีออกจากบริเวณด้วยความรวดเร็ว ส่วนที่เหลือก็นอนครางออกมาด้วยความเจ็บ
นลินเดินกระแทกเท้าเข้ามานั่งตรงตำแหน่งเดิมด้วยความกรุ่นโกรธ มาอยู่ที่นี่ต้องมีเรื่องให้ใช้กำลังไม่เว้นแต่ล่ะวัน
“หงุดหงิดโว้ย!”
ในตอนเช้าศิลาทอดสายตามองร่างบอบบางแสนคุ้นเคยยืนอยู่หน้าฟาร์มด้วยความสงสัย เขารีบขับรถเข้าไปหาโดยทันที
“หมอลิน”
“พ่อเลี้ยงศิลาสวัสดีค่ะ”
“มายืนทำอะไรตรงนี้ครับ”
“พอดีหนูลินจะเข้าไปซื้อยาในเมืองค่ะ เลยมายืนรอรถสองแถว”
“ทำไมไม่เอารถในฟาร์มไปล่ะครับ”
“ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ”
“ขึ้นรถมาสิเดี๋ยวผมพาไป”
หญิงสาวยืนลังเลอยู่นานก่อนจะรีบส่ายหน้าปฏิเสธ ทำเอาพ่อเลี้ยงหนุ่มขมวดคิ้วด้วยความงุนงง
“เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า หรือกลัวผม”
“เปล่าค่ะ หนูลินแค่ไม่อยากมีปัญหา”
“ปัญหา?”
นานหลายนาทีกว่าคนตัวเล็กจะยอมขึ้นรถมา ศิลามองคุณหมอประจำฟาร์มด้วยความสงสัย ยิ่งเห็นใบหน้าสวยฉายชัดความกังวลเขายิ่งเป็นห่วงเข้าไปใหญ่
“เกิดอะไรขึ้นครับ บอกผมได้ไหม”
“มีคนงานในฟาร์มไม่ค่อยพอใจที่หนูลินมาใกล้ชิดกับพ่อเลี้ยงแบบนี้ค่ะ”
นลินแสร้งทำหน้าเศร้าแต่ยกยิ้มในใจ ยิ่งรับรู้ว่าคนงานหญิงพวกนั้นชอบคนตรงหน้ากันมาก เธอก็จะฟ้องให้หมดเลย
รู้จักนลินน้อยไปแล้ว!
“ใครครับ!”
“อย่าถือสาเลยค่ะ”
“ไม่ให้ผมถือสาได้ยังไง ผมไม่ชอบหรอกนะหากใครมาพูดแบบนั้นกับหมอลินนะครับ”
หญิงสาวเม้มริมฝีปากทันทีเมื่อได้ยินแบบนั้น หัวใจก็พานเต้นรัวเร็วอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ตอนแรกแค่จะมาฟ้องเจ้านายเพราะหมั่นไส้พวกคนงานหญิงที่มาด่า แต่เป็นเธอเสียเองที่เสียอาการ
“ขอโทษที่ทำให้พ่อเลี้ยงต้องกังวลนะคะ”
“ไม่เป็นไรเลยครับ ถ้ามีใครมาพูดอะไรให้รีบมาบอกผมเข้าใจไหม”
“ค่ะพ่อเลี้ยงศิลา”
มือหนารีบยกขึ้นลูบเรือนผมนุ่มของสาวเจ้าข้างกายเบาๆ อย่างนึกเอ็นดู ทำเอานลินชะงักนิ่งด้วยความตกใจ ก่อนจะก้มหน้ามองมือตัวเองหลบซ่อนอาการแปลกประหลาดในใจ
อบอุ่นจังเลยผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ -///-
เกือบหนึ่งชั่วโมงในการขับรถมาถึงร้านยาประจำของฟาร์มโคศิลป์ทอง หญิงสาวและพ่อเลี้ยงหนุ่มรีบลงจากรถเพื่อไปหาซื้อยาที่ต้องการ
“พ่อเลี้ยงศิลาสวัสดีครับ”
“สวัสดีครับคุณหมอ”
“วันนี้พาใครมาด้วยครับเนี้ย”
“นี่หมอลิน หมอคนใหม่ของฟาร์มครับ”
นลินยกยิ้มกว้างให้คนตรงหน้าก่อนจะรีบเข้าไปเลือกซื้อยาที่จำเป็น ภาพทั้งหมดล้วนอยู่ในสายตาของสองหนุ่มที่ยืนมองอยู่
“สวยขนาดนี้ไม่คิดว่าจะเป็นหมอที่ฟาร์มนะครับ”
“หมอลินเขาทำงานเก่งครับ รอบคอบมาก เห็นตัวเล็กๆ อย่างนี้แต่มีความอดทนไม่ใช่น้อย”
ศิลาเอ่ยชมหมอประจำฟาร์มคนสวย วัวหลายร้อยตัวล้วนอยู่ในความดูแลของผู้หญิงคนนี้ แถมเธอยังทำหน้าที่ได้ดีมากเสียด้วย
“ผมคุ้นๆ หน้าจังเลย เหมือนเคยเห็นคุณหมอของพ่อเลี้ยงศิลาที่ไหน”
“หมอลินไม่ใช่คนที่นี่หรอกครับ”
“นี่ค่ะยาทั้งหมด” ตะกร้าบรรจุยามากมายถูกยื่นให้สัตวแพทย์ชายที่ยืนอยู่ หญิงสาวขมวดคิ้วด้วยความสงสัยเมื่อเขาจ้องเธอไม่เลิก
“มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“คุณหมอลินเคยไปศึกษาดูงานวิจัยที่ฝรั่งเศสไหมครับ”
“ค่ะ เพิ่งไปมาเมื่อสามเดือนก่อน”
“ถึงว่าหน้าคุ้นๆ ผมก็ไปครับแต่เราคงไม่ได้ทักทายกัน”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”
หลังทักทายทำความรู้จักเสร็จ นลินรีบเดินเอาตัวยาทั้งหมดมาใส่ในรถและนั่งรอพ่อเลี้ยงหนุ่มที่ยืนเคลียร์ค่าใช้จ่ายอยู่ในร้านขายยา ก่อนจะเดินออกไปหาอะไรทานเพราะเธอรู้สึกปวดท้องหิวขึ้นมา
“นี้ครับพ่อเลี้ยงใบเสร็จค่าจ่ายยา”
“ขอบคุณครับคุณหมอดิน”
“เอ่อ จะว่าอะไรไหมครับถ้าผมจะขอเบอร์ติดต่อหมอลินหน่อย”
ศิลาเงยหน้าขึ้นมองหมอหนุ่มที่ทำงานร่วมกันมานาน เขายกยิ้มให้คนตรงหน้าไปเล็กน้อย
“ต้องขอโทษด้วยนะครับ คือผมไม่มีเบอร์หมอลินหรอกครับ”
“อ้าว ไม่เป็นไรครับพ่อเลี้ยง”
พ่อเลี้ยงหนุ่มเจ้าของฟาร์มโครีบเดินออกมาจากร้านขายยา ดวงตาคู่คมหันมองหาร่างบอบบางที่มาด้วยกันเมื่อไม่เห็นเธอรอในรถ เขารีบล้วงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงเพื่อต่อสายหา
(ค่ะพ่อเลี้ยงศิลา)
“อยู่ไหนครับหมอลิน”
.
.
.
- Writer
