ตราบชั่วชีวิตยี่สิบปีบนโลกปัจจุบันของนาง มิมีผู้ใดเคยให้การยกย่องเชิดชู มีก็แต่เสียงก่นด่า เติบโตขึ้นมาด้วยความหิวโหย แก่งแย่งชิงดี นางจึงสามารถทำทุกอย่างเพื่อถีบตัวเองให้สบายขึ้น
แต่ผู้ใดเล่าจะยกย่องผู้หญิงขายตัว มันไม่มีหรอก...
“ หากข้า... ข้าเคยเป็นผู้หญิงชั้นต่ำล่ะ ” นางเอ่ยพลางสะอื้นไห้ไปตัว อาซินลูบหลังท่านหญิงของนางเบา ๆ
“ ท่านจะเป็นอะไร มาจากไหนก็ช่างเถิด แต่ก็ยังเป็นท่านหญิงที่อาซินรักและเทิดทูนที่สุด ”
รัก... คำนี้ลี่จือไม่เคยได้รับมันสักครั้งในชีวิต
ยกเว้นพวกกลุ่มเพื่อนของนาง หญิงสาวหลั่งน้ำตาและกอดสาวใช้แน่น
“ ขอบคุณนะ อาซิน ขอบคุณที่ไม่รังเกียจข้า ” นางพึมพำ แล้วทั้งคู่ก็ร่ำไห้อยู่ด้วยกันเช่นนั้นเป็นนาน
ชายผู้ยืนแอบฟังอยู่ตรงนั้นและได้ยินทุกประโยคครุ่นคิด ใช่อย่างที่เขาคิดไม่มีผิด นางมาจากที่อื่น นางเป็นวิ
