“ฉันกลับก่อนนะคะ ไว้วันไหนว่างจะแวะมาเอาเสื้อผ้าที่เปียกคืน”
ทิชาเตรียมชิ่ง เธอเห็นลอร่าเดินกระฟัดกระเฟี๊ยดตามหลังการ์ดของเขาไป เธอไม่อยากตกเป็นจำเลยของเพื่อนไฮโซอีกครั้ง
“ผมคิดว่าตัวเองถูกทิ้ง” เสียงแม็กซิมัสเปรย ทิชาหมุนตัวกลับไปมอง สีหน้าของเขานิ่งก็จริง แต่ดวงตานั่น ระโหยละเหี่ยจนตนเองก้าวเท้าไม่ออก
หญิงสาวถอนใจ “ความจริงฉันก็อยากอยู่เป็นเพื่อนคุณนะคะ” ความอ้างว้างที่มองเห็นทิชาเลยรู้สึกเห็นใจเขา ใครว่ารวยแล้วจะไม่เหงา ตรงกันข้าม คนรวยมักจะเหงา เมื่อเขาไว้ใจคนรอบข้างไม่ได้เลย ไม่รู้ว่าคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต หวังดี หรือหวังร้าย หรือเขาต้องการอะไรตอบแทน “ฉันกำลังอยู่ในเวลาทำงานค่ะ ไม่สะดวกที่จะอยู่กับคุณได้ตอนนี้”
แม็กซิมัสไหวไหล่ “ไม่ยาก หากเธออยู่ไม่ได้ ผมก็จะไปด้วย ที่ร้านเธอคงมีเพื่อนคุยพอให้ผมหายเหงาได้บ้างล่ะ”
มือแข็งแรงยื่นออกมาจับข้อมือเรียวบาง เขาออกแรงรั้งเบาๆ ทิชาก็แทบปลิ
