เพียงฝันเพ่งสายตาไปที่บันไดแต่ละขั้นอย่างมุ่งมั่น เสมือนกับว่า การเดินลงบันไดมันเป็นอะไรที่ทำให้เธอต้องคิดหนัก สมองโฟกัสแค่เพียงที่น้ำหนักกระเป๋า ปากอิ่มเม้มเข้าหากัน กลั้นลมหายใจที่เหมือนจะติดขัด ณ เวลานี้เธอไม่พร้อมที่คิดเรื่องใดทั้งนั้น แม้แต่เรื่องที่เธอพึ่งจะคุยในห้องนั้นก่อนจะเดินออกมาก็ตาม
พยายามแค่ไหน กว่าจะห้ามความคิดของตัวเองได้ ความจริงเธออยากร้องไห้ อยากยัดเสื้อผ้าทุกตัวที่เป็นของเธอไว้ในตู้อย่างเก่า อยากเอาตัวเองไปขังไว้ในห้องน้ำโดยการอาบน้ำ โดยไม่ต้องออกไปไหนทั้งนั้น แต่ความเป็นจริง มันบังคับให้เธอต้องทำในสิ่งที่ไม่ตรงกับหัวใจ ในเมื่อเธอเลือกแล้วว่าจะไป เสียใจแค่ไหน เธอก็จะอดทน
"อุ๋ยตายแล้ว.."
เสียงอุทานเมื่อยามที่เท้าของเธอแตะพื้นเบื้องล่าง ทำให้เธอตวัดสายตาไปหาต้นเสียง สุกัญญายืนเก๊กหน้า โดยใช้ฝ่ามืออุ้งปิดพลางๆที่ริมฝีปาก จากนั้นหล่อนก็จงใจหลุดเสียงหัวเราะออกมาให้เธอไ
