เธอขยับยิ้มให้กับคำพูดที่เหมือนจะทำให้ยิ้มได้ แม้ทว่าความจริงในใจ คือเธอยิ้มได้ไม่สุดเลย
"บางทีของที่หายแบบฝัน อาจจะไม่ได้มีค่าพอที่จะให้เขาตาม"
ทันทีที่เธอหลุดคำนั้น พี่ซีก็หัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนที่เขาจะส่ายหน้าไปมา
"วันนี้เหมือนฝนจะตกหนักนะ นอนค้างที่บ้านพี่สักวันไหมล่ะ.."
"...แต่ไม่ต้องกังวลว่าฝันจะเสียหายนะ แม่พี่เป็นคนหลับไว แต่ตื่นง่าย เดี๋ยวพี่จะปลุกคุณแม่ให้"
เสียงฟ้าที่ส่งเสียงร้อง ทำให้เพียงฝันมองออกไปที่นอกบ้านอีกครั้ง ตาสวยแกมเศร้าหม่นลงเล็กน้อย แล้วถ้าเขามองไม่ผิด เหมือนมันจะกำลังคลอหยาดน้ำตาอยู่เหมือนกัน
เขาไม่รู้หรอก ว่าอาการที่เธอกำลังเป็น มันเป็นเพราะว่า เธอมีความทรงจำเกี่ยวกับวันฝนตกหรือไม่ หรือที่น้ำตาของเธอมันกำลังจะไหล เป็นเพราะเรื่องที่เธอเพิ่งจะเจอมา มันยังไม่จางจากหัวใจ เขาไม่สามารถที่จะให้คำตอบตัวเองได้ ว่าตกลงแล้วความจริงมันเป็นเพราะเหตุผลอย่างไหน แต่เขาอย
