"หย่า.. อิสระ.."
ปากบางของคนตรงหน้า ขยับไปตามวาจาที่พ่นออกมา ดวงตาของเขาแข็งกร้าว เช่นเดียวกับมือหนาทั้งสองข้างบีบที่ต้นแขนของเธอแน่น จนเธอรู้สึกเจ็บ และรู้สึกเหมือนกับว่า กระดูกที่ตรงส่วนนั้นมันจะแหลกคามือของเขาอยู่แล้ว
"เธอนี่มันโครตไร้ยางอาย ทำเป็นจำไม่ได้ว่าแม่ฉันดูแลเลี้ยงดูเธอมาดีแค่ไหน เคยสำนึกบ้างไหม ที่เธอสุขสบายอย่างทุกวันนี้มันเป็นเพราะใคร"
"ฝันบอกไปแล้วค่ะ ว่าฝันสำนึกในบุญคุณของแม่วีเสมอ แต่ส่วนของแม่วีก็คือส่วนของท่าน มันไม่เกี่ยวกับพี่"
"ก็เอาสิ ไปบอกแม่ฉันเองเลยสิ ว่าต้องการหย่า อย่าลืมบอกด้วยนะ ว่าเธอต้องการหาผัวใหม่.."
เธอนิ่วหน้า พร้อมกับแสยะยิ้มออกมาด้วยความรำคาญใจ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องไหนๆ คนอย่างเธอมันก็ไม่สามารถหลบหลีกความผิดได้ แม้แต่เรื่องนี้เขายังกล่าวหาว่าเธอเป็นคนจะไป ทำเป็นจำไม่ได้ ว่าคนที่ร้องพูดคำว่าหย่า เขาต่างหากล่ะที่พูดมันมากกว่าเธอ
"เหยียดยิ้มแบบนี
