จางหย่งเล่อถอนหายใจกำลังจะกลับขึ้นรถม้า พอดีกับรถม้าอีกคันมาจอดเทียบ คนในรถเลิกผ้าม่านขึ้นก็เห็นอักษรจางจึงเหยียดมุมปาก
"สกุลจางนี่ช่างใจกล้านัก ลักขื่อเปลี่ยนเสาไม่เท่าไหร่ ตอนนี้ยังกล้าส่งคนที่บ้านคัดเลือกสนมอีกครั้ง ดูท่าทะเยอทะยานไม่น้อยจะเป็นทั้งสะใภ้ใหญ่สะใภ้รองของราชวงศ์ให้ได้กระมัง"
บุรุษรูปงามเปิดม่านออกมาก่อนจะเอ่ยวาจาถากถาง เขาคือหนานกงมั่วบุตรชายเสียนอ๋องซึ่งเป็นเสด็จอาของฮ่องเต้ วันนี้มาหาพี่ชายพอดี พอเห็นรถม้าสกุลจางจอดอยู่จึงอดไม่ได้ที่จะหยุดรถ จางหย่งเล่อเกลียดบุรุษผู้นี้แต่จำต้องคารวะทักทาย
"หย่งเล่อคารวะซื่อจื่อเจ้าค่ะ หมดธุระแล้วข้าน้อยขอตัวนะเจ้าคะ"
"ทำไมข้าพูดผิดหรือคุณหนูรองจาง ข้าว่าจางป๋อเหวินท่านลุงของเจ้าไม่เลวเลยนะ ส่งหลานสาวปัญญาอ่อนมาให้แต่งงานกับพี่ชายข้าแทนบุตรสาวตนเอง ใช้ข้ออ้างว่านางป่วย แต่มาตอนนี้กลับจะส่งคนป่วยเข้าคัดเลือกสนมถือว่าสกุลจางของเจ
