หลินผู้เย่วตื่นขึ้นมากลิ่นหอมยังคงอยู่เมื่อคืนเขานอนที่นี่งั้นหรือ ป้ายห้อยเอวของสวีไค่เฉิงตกอยู่บนเตียง เขานอนกับนางเมื่อคืนนี้หลินผู่เย่วหลับตา นางไม่ได้ฝันว่ามารดานอนกอดนางอีกทั้งยังลูบหลังกล่อมทั้งคืนแต่เป็นเขา บุรุษที่นางมีใจให้ตั้งแต่เด็กหากไม่เกิดเรื่องท่านแม่เขาและนางคงไม่ห่างเหินถึงเพียงนี้ หลินผู่เย่วลุกไปอาบน้ำ วันนี้ฉีเอ๋อร์นัดไปวัดตัวตัดชุดใส่วันงานวันเกิดท่านผู้เฒ่าสวี
ห้องทรงอักษร หนานกงเยี่ยสังเกตเห็นสวีไค่เฉิงไม่ค่อยสมาธิจึงหยุดพูดคุย
"เสด็จพี่ ให้ใต้เท้าสวีพักก่อนดีไหมพ่ะย่ะค่ะ ดูเขามีเรื่องในใจ"
หนาวกงเยี่ยเอ่ยกับฮ่องเต้ หนานกงอินจึงเงยหน้าจากฎีกาก็เห็นตามที่น้องชายพูด
"ฉู่กงกง วันนี้พอแค่นี้ให้ทุกคนออกไปก่อน"
ฉู่กงกงประกาศเลิกการประชุมขุนนางจึงพากันออกไปเหลือเพียงสี่คน หลี่หมิงหลงจึงเอ่ยขึ้นก่อน
"คุณชายสวีที่นี่ไม่มีคนอื่นพวกเราเล่นกันมาแต่เด็ก เจ้ามีอะไรจะบอกหรื
