ตอนที่ 08 ทำให้เจ็บปวด
1844 Words
EP08
เสียงทุ้มตํ่าพูดขึ้นที่มุมห้องทำให้ร่างกายของฉันหยุดแน่นิ่งลมหายใจติดขัด สายตาเหลือบมองไปตามที่มาของเสียงก็พบกับเงาของร่างสูงที่กำลังยืนเอนตัวตัวใหญ่อยู่ สายตาของเขาจ้องมองมาที่ฉันถึงมันจะอยู่ท่ามกลางแสงสลัวสีแดงก็มองออกอย่างชัดเจนว่าสายตานั้นมันกำลังฉายแววโกรธแค้นมากขนาดไหน มือของเขากำลังมีบุหรี่ไฟฟ้าที่ทำให้เกิดขวัญสีขาวขุ่นลอยคละคลุ้งอยู่บริเวณใบหน้าหล่อ บนตัวมีเพียงชุดคลุมอาบนํ้าสีขาว ฉันกำลังจะถูกปฏิบัติเหมือนอย่างกับที่พี่นิดาเคยโดนสินะ คิดได้แบบนั้นมือก็คลำหาลูกบิดประตูเพื่อจะเปิดออกไปแต่มันกับเปิดไม่ออก ฉันไม่ได้ล็อกนิ ทำไมมันเปิดไม่ออกล่ะ ในสมองคิดเหงื่อก็เริ่มผุดขึ้นตามกรอบหน้า
"ประตูมันล็อกอัตโนมัติ"
"…" ฉันพูดอะไรไม่ออกอ้าปากพะงาบสายตากวาดมองบริเวณห้อง ตรงหน้าคือเตียงนอนขนาดใหญ่เป็นเตียงเปล่าสีดำสนิทและเชือกวางไว้บนนั้น ที่ขาเตียงมีโซ่ ตามมุมห้องมีกล้องตั้งไว้สี่ตัว
"พี่เมด…หนูขอร้องเถอะนะ ถ้าพี่ทำแบบนี้อนาคตของหนูคงดับ หนูไม่ได้ร่วมมือกับพี่ภูแล้วก็เชื่อว่าพี่ภูไม่ได้ทำแบบนั้นด้วย"
"ไหนล่ะหลักฐาน"
"หนูไม่มี ขอเวลาหน่อยแล้วหนูจะทำทุกอย่างเพื่อให้มันชัดเจน ถึงวันนั้นพี่ก็ควรจะเลิกยุ่งกับเราสองพี่น้อง"
"ฉันคงรอไม่ไหวถ้ายังเห็นเธอกับมันมีความสุข"
"ตอนนี้หนูกับพี่ภูไม่ได้มีความสุขอะไรเลย พี่รู้ได้ไงว่าเรามีความสุข" ฉันบอกเขาออกไปเรายังจ้องมองกันถึงจะยืนอยู่คนละมุมห้อง อีกคนจ้องมองด้วยแววตาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น อีกคนจ้องมองด้วยแววตาที่สื่อออกไปว่าตนเองบริสุทธิ์ ฉันต้องอยู่กับความอึดอัดว่าพี่ภูกำลังปิดบังอะไรอยู่ ต้องมาคอยระเเวงว่าเขาจะทำอะไรกับฉัน ส่วนพี่ภูการติดอยู่ในคุกคงไม่ได้มีความสุขหรอก เขาคิดไปเองทั้งนั้นว่าเรามีความสุข
"แต่คงไม่ทรมานเท่าฉัน"
"พี่รักเขามากหนูรู้แต่การที่พี่มาพังชีวิตหนูลงแบบนี้มันถูกต้องแล้วหรอ"
"แล้วพี่เธอล่ะ มันมีสิทธิ์อะไรมาทำให้นิดาตาย!" เขาตวาดออกมาเสียงดังลั่นทำให้ฉันสะดุ้งตกใจ เป็นครั้งแรกที่ได้ยินพี่เมดตวาดมันทั้งน่ากลัวและดูโหดเหี้ยม
"แล้วพี่จะให้หนูทำยังไง หนูถูกพี่กลั่นแกล้งมาตลอด ยอมทุกครั้ง ชีวิตหนูมันก็เคยพังมาเพราะพี่แล้ว" มันเคยพังเพราะเขา พอพูดออกมาเหตุการณ์ต่างๆเมื่อสองปีก่อนก็สอดแทรกเข้ามาในหัว เด็กผู้หญิงที่ถูกกลุ่มผู้ชายกลั่นแกล้งหนักมากขึ้นทุกวัน คนในโรงเรียนเกลียดมากขึ้นไม่มีแม้เเต่เพื่อนคบ บนโลกใบนี้เหมือนโตคนเดียว หลายครั้งที่อยากจะฆ่าตัวตายให้มันจบแต่ที่ยังอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะพี่ภูเพื่อคนที่รักฉันและเพื่อความฝันของตนเอง ถ้าไม่มีคุณหมีคอยช่วยให้กำลังใจผู้หญิงคนนี้คงจะตายไปแล้ว สมองคิดจู่ๆนํ้าตามันก็ไหลออกมาเป็นสายยาวอาบพวงแก้ม ร่างกายทรุดลงบนพื้นฉันกำลังจมอยู่กับความรู้สึกเดิมอีกแล้ว เขากลั่นแกล้งฉันมากกว่าที่ทุกคนรู้มันรุนแรงกว่าพวกอันธพาลนอกโรงเรียนซะอีก
"แล้วพาดากลับมาได้รึเปล่า"
"…"
"ถ้าพากลับมาไม่ได้ ก็ต้องชดใช้" เจ็บปวดมากกว่าเดิม เขาคงโหยหาพี่นิดามากเธอคนนี้คงเปรือบเสมือนครึ่งชีวิตของพี่เมดเมื่อเธอตายจากไปการมีชีวิตอยู่ของเขามันคงทรมานแทบขาดใจ เหลืออยู่แค่ร่างกายแต่หัวใจกลับตายไปแล้ว พี่นิดาเป็นรักแรกของพี่เมดส่วนพี่เมดเมดเป็นรักแรกของฉันมันคงลืมยากไม่ต่างกัน นอกจากจะไม่มีหวังกับความรักแล้วฉันยังต้องถูกคนที่แอบชอบรังแกให้เจ็บปวด หนักสุดก็คงจะเป็น…ฉันตัดใจจากเขาไม่ได้ เจ็บแล้วก็ไม่เคยจำสักที ถึงจะตัดใจไม่ได้แต่ฉันก็จะพยายามมันต่อไป
"ที่ผ่านมาหนูยังชดใช้ไม่พออีกหรอ พี่ถึงไม่พอใจสักที"
"ไม่"
"แล้วหนู…ต้องทำยังไง"
"ฉันจะทรมานจนกว่าเธอจะตาย" เขาตอบด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึกทำให้ร่างกายของฉันมันสะอื้นร่ำไห้มากกว่าเดิม คงคิดว่าการทำให้ฉันเจ็บปวดแล้วพี่ภูผาจะเจ็บปวดด้วย ใช่…เขาคิดถูก พี่ภูรักฉันมากกว่าชีวิตตนเองซะอีกการจะแก้แค้นใครคงต้องแก้แค้นคนที่คนนั้นรัก พอได้เห็นฉันทรมานโดยที่ตนเองทำอะไรไม่ได้พี่ภูก็เหมือนตายทั้งเป็น
"…" ฉันไม่ได้ตอบอะไรสายตาช้อนมองคนตรงหน้าด้วยการมองเห็นพร่าเบลอจากม่านน้ำตา ร่างหนากำลังเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะคว้าแขนขึ้นมาแล้วเหวี่ยงร่างลงบนเตียง ทำให้ร่างของฉันกระทบกับเตียงนอนด้วยความรุนแรง
"เริ่มจากทรมานทีละนิด" สิ้นเสียงพูดก็ขึ้นมาบนเตียงด้วยท่าทีใจเย็น มือหนาคว้าหมับเข้าที่คางแล้วออกแรงบีบแน่นทำให้ความเจ็บวิ่งแล่นทั่วใบหน้า
"อึก!"
"แล้วรุนแรงมากขึ้น" สายตาราวกับปีศาจร้ายสิงอยู่จ้องมองเหมือนกับจะกินเลือดกินเนื้อ ฉันละจากใบหน้าน่ากลัวนั้นแล้วเหลือบมองมือหนาที่กำลังฉีกชุดนักศึกษาขาดออกเป็นชิ้นด้วยแรงมหาศาล ก่อนจะเลื่อนมากระชากซับในออกจากเรียวขา ภายในเสี้ยววินาทีร่างกายของฉันก็เปลือยเปล่า เขาหยิบเชือกขึ้นมามัดบนตัวฉันแน่นแล้วผละมือออกจากคางมน ทำให้ร่างกายมันล้มลงบนเตียงอย่างคนไร้ทางสู้ นํ้าตาไหลปริ่มออกจากหางตาไม่หยุด
ร่างหนาลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปเปิดกล้องทุกตัวเพื่อเริ่มถ่าย มือหนาปลดสายผูกเอวแล้วถอดชุดคลุมออกจากร่างกายกำยำทุกการกระทำของเขาอยู่ในสายตาฉันมาตลอด เห็นคนตัวโตเดินเข้ามาใกล้ก็รีบหลับตาแน่นไม่อยากมองคนใจร้ายทั้งรู้สึกอับอายจนแทบอยากแทรกแผ่นดินหนี
หมับ!
"อ๊ะ!" เสียงหลุดครางออกมาเพราะเรือนผมสีดำถูกกระชากทำให้ร่างกายลุกจากเตียงกะทันหัน เปลือกตาเปิดขึ้นก็พบว่าพี่เมดกำลังคร่อมเรียวขาทั้งสองข้างเอาไว้ เขาคุกเข่าอยู่บนเตียงทำให้ตรงนั้นมันอยู่ตรงหน้าพอดี ฉันช้อนตามองเขาปากก็ถูกบีบให้อ้าในเวลาต่อมาของแข็งก็ยัดเข้าปากมันใหญ่คับแน่นแทบจะหายใจไม่ออก สายตาละมองก็พบว่าความยาวของลำท่อนยังเข้าปากได้แค่หัว ความใหญ่ทำให้อุ้งปากมันแน่นไปหมดฉันจึงถอยหน้าออกห่าง
"อย่าขัดขืนสิ" เขาบอกมันด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ใบหน้านั้นดูซะใจที่เห็นฉันจะตายลงตรงนี้แล้ว เขาขยํ้าเรือนผมเอาไว้แน่นเพื่อไม่ให้ถอยหนีสัมผัสมืออีกข้างกดไหล่ ใช้ศีรษะดันออกไม่ได้ฉันจึงใช้ลิ้นดันหัวหยักออกดันอยู่แบบนั้นก็ไม่ได้ผลและมันยิ่งทำให้คนตรงหน้าพอใจด้วยซ้ำ เขาขย้ำผมแน่นกว่าเดิมแล้วดันเอวหนาให้ความยาวถลำลึกลงมามากกว่าเดิม
"อึก…อื้อ!" ฉันได้แต่ครางอื้ออึงในลำคอ พยายามอ้าปากรับความใหญ่โตนํ้าตาก็ปริ่มอาบใบหน้าไม่หยุดปลายลิ้นเหมือนจะสัมผัสกับของเหลวที่ไหลออกมาตามท่อนเอ็น ยิ่งลิ้นพยายามดันออกมากเท่าไหร่นํ้านั้นก็ไหลไม่หยุดมันผสมกับนํ้าลายจนอยากจะคายทิ้ง ราวสามนาทีต่อมาก็ดูเหมือนว่าเอวสอบจะขยับตอกอัดความใหญ่โตเข้าปากเป็นจังหวะเชื่องช้า ใบหน้าหล่อแหงนมองบนเพดานพร้อมกับเสียงลมหายใจหนักหน่วง
ฉันต้องเกร็งร่างกายเอาไว้สุดขีดเพื่อไม่ให้ตนเองล้ม ความรู้สึกตอนนี้คือทรมานมากมันหายใจไม่ออกความยาวก็ถลำลึกผ่านลงมาที่ลำคอ มีของเหลวจากนํ้ากามและนํ้าลายผสมกันเต็มอุ้งปากจนมันไหลทะลักออกมายามแก่นกายผลุบเข้าออกเปื้อนตามริมฝีปากสีชมพูลงมาถึงคาง สภาพของฉันตอนนี้คงทุเรศมาก
"อื้ออ!" แรงจากเอวหนาเริ่มมากขึ้น พี่เมดเร่งจังหวะเอวตอกอัดใส่อุ้งปากแก่นกายขยายแน่นฉันหลับตากลั้นหายใจแล้วจังหวะนั้นของเหลวอุ่นร้อนมากมายก็ไหลลงลำคอ เอวหนากระตุกเร้าพร้อมกับเสียงครางก่อนจะผละลำท่อนออก ฉันสำลักไอออกมาพร้อมกับของเหลวที่ไหลตามกลีบปาก จมูกกอบโกยลมหายใจเข้าปอดยกใหญ่จะทิ้งกายนอนลงร่างกายก็ถูกจับเอาไว้ด้วยแขนแกร่งทั้งสองข้าง
"ได้กับคนที่แอบชอบก็ควรดีใจสิ ทำไมถึงทำเหมือนไม่ชอบขนาดนั้น?"
"พี่ทำเพราะแก้แค้นนิคะ ไม่ได้ทำเพราะรู้สึกอะไรด้วย" ฉันตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า
"รู้ตัวก็ดี"
"หนูเองก็ถูกบังคับไม่ได้สมยอมเพราะรู้สึกกับพี่" ใช่…ฉันกำลังโกหกเขาออกไป ไม่อยากให้พี่เมดรู้ว่าตนเองรู้สึกอยู่ถึงแม้จะชอบฉันก็ไม่ยอมให้ร่างกายโดนทำร้ายอยู่ดี การมีเซ็กส์มันควรเกิดขึ้นกับความรู้สึกของคนสองคนไม่ใช่หรอ ไม่ใช่การขืนใจหรือทำเพื่อแก้แค้นแบบนี้
"แน่ใจว่าไม่ได้ชอบแล้ว?"
"ค่ะ"
"นั้นมันก็เรื่องของเธอ ฉันไม่สน" เขาไม่ได้สน ฉันกำลังบอกเพื่อหวังอะไรอยู่นะหวังจะทำให้เขารู้สึกอะไร โง่เง่าสิ้นดี
"อื้อ!" ความคิดหลุดล่องเมื่อปากถูกจูบอย่างรุนแรง เขาจูบฉันเหมือนกับระบายความโกรธ มือไม้ไม่อยู่นิ่งบีบเคล้นหน้าอกและจุดอื่นของร่างกายด้วยสัมผัสหนักหน่วง เปลือกตาหลับแน่นปากถูกดูดเม้มสลับกับตวัดเลียลิ้นไม่หยุดทำเอาร่างกายโอนเอนตามสัมผัสนั้น พยายามหลบหลีกสัมผัสจากลิ้นหนาแต่ก็ถูกไล่ต้อนให้จนมุม พี่เมดจูบอยู่แบบนั้นจนร่างกายของฉันหมดเรี่ยวแรงแรงลงบนเตียงจังหวะนั้นเองก็เหมือนมีอะไรบางอย่างสอดแทรกเข้ามาในร่างกายแล้วดันเข้ามาสุดแรง
กึก!
"อื้ออ!!"
•••
ฉันไม่สนแต่จับน้องกดซะเเรงเลยนะ??
#เมฆาอย่าร้าย
สปอย EP9 ในกลุ่มนะครับบ
- Writer
