ตอนที่ 01 กลั่นแกล้ง

1296 Words

EP01 @โรงเรียนมัธยมปลายแห่งหนึ่ง "อึก…ชะ…ช่วยด้วย มีใครอยู่ข้างนอกไหม ช่วยเราด้วย" น้ำเสียงสั่นเครือร้องขอความช่วยเหลือเธอถูกขังอยู่ในห้องนํ้าของโรงเรียนมัธยมชื่อดังแห่งหนึ่ง ซึ่งตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือบสองทุ่มแล้วของขวัญถูกขังไว้ตั้งแต่หลังเลิกเรียนแล้วกลุ่มต้นเหตุก็ไม่มีวี่แววจะกลับมาอีกเลย "มีใครได้ยินไหมคะ…" ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! เด็กสาววัยสิบหกปีพยายามใช้แขนทั้งสองข้างทุบประตูห้องนํ้าแต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครได้ยินหรือไม่ก็ไม่คิดอยากจะเข้ามายุ่ง เธอทรุดตัวนั่งลงบนฝาชักโครกแล้วปล่อยหยาดน้ำตาให้ไหลพรากอาบพวงแก้มเนียนใส มือยกขึ้นถอดแว่นตาหนาออกแล้วปิดหน้าปล่อยโฮออกมา ทั้งหวาดกลัวและสิ้นหวังคืนนี้คงไม่ได้ออกไปจากห้องน้ำ คงถูกขังอยู่แบบนี้จนถึงเช้า หญิงสาวได้แต่คิดเพียงลำพัง ควรจะชินได้แล้วกับการถูกกลั่นแกล้งแต่ก็ไม่เคยชินเลยสักที หลายชั่วโมงต่อมา… แกร๊ก… "หนู" "…" "หนูเป็นอะไรรึเปล่า ทำไมมานอนอยู่แบบนี้ล่ะลูก" แรงสะกิดจากมือของป้าแม่บ้านแตะลงที่บ่าทำให้ของขวัญรู้สึกตัวขึ้น เธอเหลือบมองบริเวณรอบแล้วกอดกระเป๋าตนเองแน่น "…" "โดนแกล้งอีกแล้วใช่ไหม" "ค่ะ" ใบหน้าซีดเผือดจากการนั่งตัวเปียกทั้งคืนพยักตอบ ก่อนจะถูกขังของขวัญโดนกลุ่มอันธพาลเทนํ้าแช่เเข็งใส่ร่างกายแล้วนำมาขังในห้องน้ำ "ทำไมคนพวกนั้นถึงชอบรังแกคนที่อ่อนแอกว่าแบบนี้กันนะ" ป้าวันเพ็ญเป็นแม่บ้านของที่นี้ เธอมักจะเห็นของขวัญถูกแกล้งแบบนี้อยู่ตลอด "หนูขอตัวก่อนนะคะ" ของขวัญก้มหน้าหงุดแล้วกอดกระเป๋าตนเองไว้แน่น เธอหยัดกายลุกขึ้นแล้วเดินผ่านหน้าป้าแม่บ้านออกมา "เดี๋ยวหนูขวัญ" "คะป้าวัน" ร่างกายหยุดแน่นิ่งแล้วหันกลับมามอง "ดูสีหน้าคงจะไม่สบายด้วย เอายาไปทานนะ" วันเพ็ญหยิบยาลดไข้ออกมาจากถุงผ้ากันเปื้อนแล้วยัดใส่มือบาง "ขอบคุณค่ะ" ดวงตาหมองเศร้าหลุบมองแล้วรับยาเอาไว้ เธอรีบเดินออกมาจากบริเวณห้องนํ้าชั้นล่างของตึกเพื่อจะกลับห้องพักของตนเองเพราะตอนนี้คนยังเริ่มมาเรียนไม่เยอะกันเท่าไหร่ ในขณะที่กำลังเดินกอดกระเป๋าตนเองแน่นเสียงแอปพลิเคชันชื่อดังก็เด้งเข้ามา มือเรียวจึงหยิบขึ้นมาดู ปรากฏว่าเป็นข้อความที่ถูกส่งมาจากคนที่หวาดกลัวมากที่สุด อันธพาล (+2) : มาหลังตึกวิทย์สร้างใหม่ : อย่าให้ตาม ของขวัญบีบโทรศัพท์ในมือแน่นเธอยืนตัวสั่นเทากำลังลังเลว่าจะไปดีรึเปล่าและเธอก็คงปฏิเสธคำสั่งของ 'เมฆา' ไม่ได้ หากไม่ไปคงต้องถูกแกล้งต่อหน้าคนอื่นและคงโดนหนักกว่าเดิมสองเท่า เพราะงั้นเด็กสาวจึงตัดสินใจที่จะไปหาเมฆาอย่างที่เขาบอก คนตัวเล็กเดินมายังตึกวิทย์สร้างใหม่ มือยังคงบีบสายกระเป๋าเอาไว้แน่น เธอหยุดแน่นิ่งแล้วเงยหน้ามองกลุ่มรุ่นพี่มอหกราวเจ็ดคนที่กำลังยืนบางคนก็นั่ง เจ้าของคำสั่งจับจ้องมาที่เธอ เขากำลังสูบบุหรี่ด้วยท่าทางแน่นิ่ง "พวกพี่เรียกหนูมา มะ…มีอะไรรึเปล่าคะ" "แล้วคิดว่าเรียกมาทำอะไรล่ะ?" นนท์เป็นคนถาม ลิ้นหนาดันกระพุ้งแก้มด้วยท่าทางยียวนกวนประสาท เขาเป็นคนทำตามคำสั่งจากเมฆาอีกที "…" "เป็นไงเมื่อคืนหลับสบายดีไหม ดูดิ…หน้าซีดเชียว" นนท์เดินเข้ามาหยุดตรงหน้าแล้วใช้มือตบเข้าที่แก้มเบาๆ "จะแกล้งอะไรหนูอีก…" ของขวัญถามออกไปเสียงสั่น ลำพังตอนนี้ร่างกายของเธอก็แทบทรุดลงบนพื้นอยู่แล้ว "นั่นสิ แกล้งดีไรวะคุณเมธ" "…" เมฆาไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เขาทิ้งมวลบุหรี่ลงบนพื้นแล้วใช้เท้าเหยียบยํ่าให้เละ ก่อนจะใช้สายตาสั่งให้นนท์หลีกทางแล้วตนเองก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของขวัญแทน "จับตัวมัน" "เห้ย…จัดการ" นนท์พยักหน้าบอกลูกน้องสองคนให้เข้าไปจับแขนทั้งสองข้างเอาไว้ ของขวัญพยายามดิ้นแต่ก็ไม่เป็นผลร่างกายถูกจับเอาไว้แน่นจนกระทั่งถูกกดตัวให้นั่งพับขาลงบนพื้น "ทำไรก็ได้ ให้กูพอใจ" เมฆาหันไปสั่งกับนนท์ก่อนจะเดินไปลากเก้าอี้มานั่งมองการถูกกลั่นแกล้งของของขวัญ "งานถนัดเลย" นนท์ยกยิ้มมุมปากแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือของตนเองขึ้นมากดถ่ายวิดีโอ "เอาไงดีว่ะ ให้มันทำไร" บอมคนที่จับตัวของขวัญเอาไว้ถาม "ไหนลองปลดกระดุมเสื้อหน่อยสิแม่สาวน้อย โตเต็มวัยรึยัง" นนท์สั่งแล้วซูมกล้องไปที่ใบหน้าของขวัญ เธอหลบสายตาแล้วกดปากตนเองเอาไว้แน่น "…" "ทำไมไม่ยอมทำล่ะ หรืออยากโดนหนักกว่านี้ งั้นก็จะจัดให้" "…" ของขวัญได้แต่นั่งหวาดกลัว เธออดกลั้นจนหยาดน้ำตามันไหลออกอาบพวงแก้ม เด็กสาวหมดหนทางมือบางยกขึ้นปลดกระดุมเสื้อนักเรียนแขนยาวออกทีละเม็ดอย่างเชื่องช้า เธอถูกกลั่นแกล้งแบบนี้มาตั้งแต่มอสองแล้วหลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นตายไปชีวิตก็เหมือนตกนรกทั้งเป็น "แบบนั้นแหละ ปลดให้มันหมดสิ" "หยุดถ่ายสักที หนูขอร้อง…" ใบหน้าเปียกชุ่มร่างกายสะอื้นรํ่าไห้ รู้ว่าการขอร้องของตนเองมันไร้ประโยชน์แต่ก็ยังพูดมันออกไป "จะหยุดได้ไง กำลังสนุกเลย" "…" เด็กสาวก้มหน้าหลบกล้องต่อเธออับอายจนไม่กล้าแม่แต่จะเงยหน้า เปลือกตาหลับแน่น ภาพแววตาเฉยชาของเมฆายังสอดแทรกในห้วงความคิด เขานั่งมองโดยไม่แสดงอาการอะไรออกมา ก่อนที่มือหนาจะหยิบบุหรี่มวลใหม่ขึ้นมาจุดสูบ "จับหน้ามันเงยขึ้นดิ ให้เห็นชัดๆหน่อย" "อื้อ!" สิ้นเสียงสั่งของนนท์คางมนก็ถูกจับเงยขึ้น เธอถูกถ่ายคลิปและวิดีโอเอาไว้ทั้งน้ำตา บรรยากาศบนตึกวิทย์ใหม่ไม่มีคนเพ่นพ่านเพราะเป็นเขตก่อสร้างอยู่ พักนี้พวกเขาจึงมักพาของขวัญมากลั่นแกล้งที่นี้ "แม่งนมโคตรใหญ่เลยว่ะ ซ่อนรูปฉิบหาย" บอมพูด ในขณะที่สายตาหื่นกามกำลังจ้องมองหน้าอกที่ถูกปิดโดยบราเชียเอาไว้ "จริงด้วย…" นนท์พยักหน้ารับ คอยกลั่นแกล้งของขวัญมาตลอดไม่เคยคิดว่าร่างกายของเธอจะโตกว่าวัยขนาดนี้ "จัดไหม" "คุณเมดไม่ได้สั่ง" "ก็ลากมันไปดิ" สองคนกระซิบกันมันทำให้ของขวัญได้ยินทุกอย่างชัดเจน มือหนาของผู้ชายคนนั้นกำลังล้วงลงที่ร่องอกสวยแต่ก็ต้องร้องกรี๊ดออกมาเมื่อมีมีดเล่มเล็กลอยมาปักข้อมือ ปัก! "โอ๊ย!" "อะไรที่กูไม่ได้สั่งอย่าเสนอหน้าทำ" มือหนาคีบมวลบุหรี่ออกแล้วพูด เขาหยัดกายลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวใหม่แล้วเดินออกมาทำให้อีกคนที่เหลือเดินตามหลัง นั้นเป็นสัญญาณแล้วว่าเขาหมดสนุกกับการแกล้งของขวัญครั้งนี้ ก่อนจะเดินผ่านคนตัวเล็กก็ไม่วายเหยียบยํ่าหลังมือบางด้วยการกระทำป่าเถื่อน… ••• #เมฆาอย่าร้าย จะมีตอนมหาลัยอยู่น้าอันนี้เกริ่นจุดเริ่มต้นก่อน แล้วเจอกันคับ ฝากทิ้งคอมเมนท์ให้ด้วยน้า~

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more