EP.04 นวลนาง - พ่อกำนันอัฐ
1005 Words
นางปล่อยความหวาดหวั่นทั้งหมดให้จางหาย แหงนหน้ารับละอองน้ำตกกระทบ มีแต่ความสุขกายสบายใจ
เมื่อขัดสีฉวีวรรณเรียบร้อยแล้ว นางจึงออกไปหาน้ามุกที่ด้านนอก น้ามุกมองหล่อนที่อาบน้ำแต่งตัวในชุดที่เตรียมไว้ให้ สีหน้าของน้ามุกมีแววเคร่งเครียด จนหล่อนต้องก้มมองชุดที่สวม หรือว่าหล่อนเลือกไม่เหมาะ
“ไม่ดีหรือจ๊ะน้ามุก”
“ไม่ใช่ ดีมากเลยล่ะ มากินข้าวเถอะ อีกเดี๋ยวพ่อกำนันคงมาถึง ตอนนั้นเอ็งจะกินลำบาก”
น้ามุกเดินนำหล่อนไปอีกฟากหนึ่งของเรือน นางสำรวจดูก็เห็นว่าบนเรือนไทยของกำนันอัฐ มีห้องหับที่แยกเป็นเรือนย่อมๆ ไว้หลายหลัง ซึ่งก็คงเป็นห้องนอนแต่ละห้อง และก็มีครัวไฟอยู่อีกด้าน หมดทั้งหลังน่าจะเป็นไม้สัก ประเมินค่าราคาคงมากกว่าหนี้ของพ่อหลายสิบเท่า แตกต่างจากบ้านของหล่อนลิบลับ เพราะบ้านหล่อนสร้างจากไม้ที่ตัดจากท้ายนาที่หาได้ตามมีตามเกิด ผุพังตรงไหนก็ซ่อมปะไป และก็มีแค่โถงกว้างนอนเรียงกัน แยกครัวไฟไว้อีกด้าน เวลาทำกับข้าวควันไฟจะได้ไม่เข้าไปในส่วนของที่นอน
เมื่อเดินมาถึงที่ครัวไฟ นางก็พบว่าไม่ใช่อย่างที่หล่อนคิดเอาไว้เลย เพราะครัวไฟที่เรือนกำนันแตกต่างจากซีกของห้องนอนอย่างชัดเจน ที่เห็นคือครัวฝรั่ง มีอุปกรณ์ทำครัวทันสมัย ไม่ใช่แบบที่หล่อนจะต้มยำทำแกงกลิ่นคลุ้งได้
น้ามุกพาหล่อนเดินมาที่โต๊ะกินข้าวขนาดใหญ่ ยกฝาชีขนาดใหญ่ครอบกับข้าวออก
“กินซะ เดี๋ยวอิ่มแล้วไปหาข้าที่หน้าเรือน เอ่อ... ไม่ต้องล้างล่ะ วางไว้แบบนี้ เดี๋ยวมีคนมาทำ”
“จ้ะ แล้วน้ามุกไม่กินด้วยกันหรือจ๊ะ” นางมองกับข้าวมากมายเต็ม โต๊ะ มีทั้งกุ้ง ปู ปลาหมึก นึ่งจนสุกพร้อมน้ำจิ้ม มีต้มยำไก่หอมฉุย มีกุ้งตัวโตผัดกับผักที่หล่อนไม่รู้จักชื่อ แต่รู้ว่าเป็นผักมาจากเมืองนอกที่พวกคนรวยชอบกินกัน อาหารมากมายทำให้หล่อนกลืนน้ำลายสอ โดยเฉพาะปูตัวโตกล้ามสีส้มสดเพราะสุกแล้ว นี่จะเป็นครั้งที่ 2 ในชีวิตที่หล่อนจะได้ลิ้มรส
“กินเถอะ ข้ากินแล้ว กินแบบนี้ทุกวันจนเบื่อ ว่าแต่เอ็งแกะปูเป็นใช่มั้ย”
“เอ่อ... น่าจะเป็นจ้ะน้า”
น้ามุกมีรอยยิ้มบนสีหน้านิดๆ ก่อนจะเดินเข้ามาสอนให้หล่อนแกะ นางมองนิ้วมือเรียวที่ขยับจับกระดองปู ไม่นานปูทั้งตัวออกถูกแกะเนื้ออกมาจากกระดองจนหมด
“ถ้าเอ็งชอบกินอะไรก็บอก ข้าจะเตรียมไว้ให้กิน เรื่องกินที่นี่เรื่องเล็ก อยากกินอะไรก็ได้ ไม่ต้องอดอยากเหมือนที่บ้าน และถ้าเอ็งทำงานดี ถูกใจพ่อกำนัน เอ็งจะขออะไรก็ได้”
“ขออะไรก็ได้เหรอจ๊ะ”
“อือ... ขออาหารพวกนี้ไปให้น้องเอ็งกินก็ได้”
“ดะ... ได้ด้วยเหรอจ๊ะน้ามุก”
“ได้ทุกอย่างนั่นแหละ อยู่ที่เอ็งจะทำให้พ่อกำนันถูกใจหรือเปล่า”
“ถูกใจเหรอจ๊ะ แล้วฉันต้องทำยังไงบ้าง”
“เอาเถอะ เอ็งกินข้าวซะ กินให้อิ่ม ไม่ต้องกังวลว่าจะต้องเหลือไว้เผื่อใคร ของมีเยอะ กินเสร็จแล้วไปหาข้าข้างนอกล่ะกัน”
“จ้ะน้า”
นางนั่งลง ดวงตากลมโตมองเนื้อปูที่น้ามุกแกะไว้ให้ในจาน ค่อยๆ ใช้สองนิ้วหยิบคีบใส่ปาก น้ำลายที่สออยู่ด้านในคละเคล้ากับเนื้อปูหวานฉ่ำ ช่างเป็นความอร่อยจนน้ำตารื้น นี่ถ้าพ่อแม่และน้องๆ ของหล่อนทุกคนได้กินดีอยู่ดีแบบนี้ หล่อนคงจะมีความสุขมาก
อาหารจานโอชาที่เพิ่งเคยกินแบบเต็มอิ่มครั้งแรกในชีวิต อยากจะกินให้มากกว่านี้ แต่ทุกครั้งที่ตักใส่ปากเคี้ยว แวบหนึ่งที่คิดก็คือ แม่อิ่มหรือยัง น้องจะหิวไหม นั่นทำให้ข้าวมื้อนี้ทั้งอร่อยและทั้งเคล้าไปด้วยน้ำตา เอาเข้าจริงก็กินไปไม่ได้มากเท่าไร แต่นางหมายใจว่าจะต้องเอากลับไปให้น้องและแม่กินให้อิ่มให้ได้
หลังจากเก็บจานไปไว้ในที่จัดล้างเรียบร้อย นางก็ออกมาหาน้ามุกด้านนอกเรือน ตามที่น้ามุกบอกไว้ ทว่าไม่ใช่เพียงน้ามุกที่รออยู่ แต่ยังมีท่านเจ้าของเรือนนั่งรออยู่ด้วย
ชายสูงวัยที่คนร่ำลือว่าดูอ่อนกว่าวัยมาก หล่อนเคยเห็นแต่ไกลๆ แต่ตอนนี้อยู่ใกล้ในระยะไม่กี่เมตร เขาดูอ่อนวัยจริงๆ หากบอกว่าอ่อนกว่าพ่อ หล่อนก็เชื่อ ใบหน้าคมเข้ม คิ้วดก ตาคม และมีหนวดสีดำสนิทพาดอยู่เหนือริมฝีปาก นั่นทำให้หล่อนไม่รู้ว่าภายใต้หนวดดกนั้น ริมฝีปากด้านในเป็นอย่างไร
นางตัวสั่นเล็กน้อยเมื่อเห็นสายตาคมเข้มตวัดมองมา หล่อนทรุดร่างลงนั่งและพนมมือไหว้พ่อกำนันอย่างอ่อนช้อย ไม่ให้เสียที่แม่อบรมเลี้ยงดูหล่อนมา แม้จะจน แต่กิริยาหล่อนไม่ได้จนไปด้วย
‘จะเดินจะเหินก็ให้มันเรียบร้อย อย่าให้ใครเขาดูถูกได้ว่าจนแล้วยังหยาบกระด้าง ทำตัวให้อ่อนน้อม ไปตกทุกข์ได้ยากที่ใด ใครเขาจะได้เมตตา’ นั่นคือคำที่แม่สอนและหล่อนจำขึ้นใจ
“ฉันไหว้จ้ะพ่อกำนัน”
“อืม... กินข้าวอิ่มแล้วใช่มั้ย”
น้ำเสียงกังวานมีอำนาจของกำนันอัฐทำให้นางสะท้านน้อยๆ หล่อนพยักหน้า ก่อนจะลืมไปว่าผู้ใหญ่พูดไม่ควรพยักหน้า
“จ้ะ อิ่มแล้วจ้ะ”
“อยากเอาที่เหลือไปให้น้องมั้ยล่ะ”
- Writer
