สิบเก้า
แหล่งหลบภัยชั่วคราว
“ฮ่าๆๆๆ”
เสียงทุ้มดังกังวานสะท้อนก้องอยู่ภายในเรือนรับรองซึ่งจัดไว้ให้แขกพักอาศัย โฉมสะคราญนั่งหลุบตามองต่ำใบหน้าแดงก่ำด้วยความอับอาย
ก่อนหน้านี้จางเหนียนที่แสร้งเป็นลมถูกหลี่เฉิงถิงวางตัวลงบนตั่งยาวในเรือนแห่งหนึ่ง นางอาศัยจังหวะที่เขาเดินออกไปเร่งบ่าวไพร่ให้ไปตามหมอรีบกระโดดหนีออกจากทางหน้าต่างแล้วแอบเข้ามาซ่อนตัวที่นี่
ป่านนี้คนในคฤหาสน์คงตามหาตัวนางกันให้วุ่นวายจนแทบพลิกแผ่นดิน ทว่าหญิงสาวก็ไม่มีอารมณ์จะไปเผชิญหน้ากับตัวต้นเหตุอย่างหลี่เฉิงถิง เกรงว่าถ้าพบหน้าแล้วจะข่มกลั้นความอยากที่จะประทุษร้ายเขาไว้ไม่อยู่
หลี่เฉิงถิง...ช่างเป็นบุรุษที่ปัญญาทึบสิ้นดี! เมื่อก่อนนางหลงชอบคนประเภทนี้ไปได้อย่างไร!
ถ้อยคำบริภาษอีกมากมายวาดผ่านความคิด พอผู้ที่นั่งอยู่ตรงข้ามไม่หยุดหัวเราะเอาง่ายๆ อารมณ์ของจางเหนียนก็ยิ่งดิ่งลงเหว จนพานหงุดหงิดไม่พอใจอีกฝ่ายซึ่งไม่มีส่วนเ
