“เจ้าค่ะ” หญิงสาวยิ้มจนตาหยีพลางตอบเสียงสั่น ดวงตาสีน้ำหมึกสะท้อนภาพเจ้าของร่างสูงโปร่งที่ถอยห่างออกไปอย่างแช่มช้าโดยมีภาพดอกตู้เจวียนที่แบ่งบานเป็นฉากหลัง หากในจังหวะนั้นจู่ๆ ภาพของดอกอวี้หลานสีขาวโพลนก็แทนที่เข้ามา
ภาพในชีวิตที่สี่ซึ่งนางไม่เคยรับรู้ว่ามันเคยเกิดขึ้นทำให้ร่างของนางสั่นสะท้าน ความทรงจำส่วนหนึ่งที่ขาดหายหลั่งไหลเข้ามาในหัวราวกับสายน้ำ ส่งผลให้ดวงตาของจางเหนียนเบิกกว้าง
“กับอาจารย์...ที่ใต้ต้นอวี้หลาน”
ทันใดนั้นอาการปวดหัวอย่างรุนแรงแทรกเข้ามาจนนางยกมือกุมศีรษะแล้วหลับตาปี๋
จางเหนียนมั่นใจว่านางไม่เคยปวดหัวถี่เช่นนี้มาก่อน ทว่าครั้งนี้นางเลือกที่จะพยายามเค้นหาความทรงจำเหล่านั้นแทนการหยุดคิดดังที่ผ่านมา
นางอยากรู้ให้ได้ว่าตนลืมเรื่องอะไรไป นางรู้สึกว่ามันสำคัญมาก...สำคัญเสียจนสามารถบีบคั้นทั้งสมองและหัวใจให้ปวดร้าว กลายเป็นหยาดน้ำตาที่หลั่งไหลเพื่อระบายความรู้สึกเหล่านั
