สามสิบ
ชมบุปผา
“ข้าได้ยินมาว่าช่วงนี้ดอกตู้เจวียน[1] กำลังบานสะพรั่ง พวกเรากินข้าวเสร็จแล้วไปเดินเล่นชมหน่อยเป็นอย่างไร” ซีเสวี่ยเอ่ยเชิญชวนสองหนุ่มสาว
ปกติดอกตู้เจวียนมักจะแบ่งบานในช่วงฤดูใบไม้ผลิ ทว่าที่เมืองหลวงต้าฉินแห่งนี้กลับออกดอกในช่วงต้นฤดูใบไม้ร่วง นับว่าเป็นสิ่งที่หาดูได้ยาก นักเดินทางและนักพเนจรต่างมุ่งหน้ามายังเมืองหลวงในช่วงนี้เพื่อชื่นชมบุปผา กระทั่งในวังหลวงยังมีการจัดพิธีกรรมบูชาเซียนบุปผา
“ไม่ยักรู้ว่าเจ้าจะมีอารมณ์ชื่นชมบุปผากับเขาเป็นด้วย” หลี่เหอกล่าวเสียงเรียบก่อนจะเคลื่อนสายตาไปยังหญิงสาวอย่างขอความเห็น
จางเหนียนพยักหน้าเป็นเชิงเห็นด้วย นางไม่ได้เห็นด้วยกับสิ่งที่ซีเสวี่ยพูด แต่เห็นด้วยกับคำพูดของหลี่เหอต่างหาก
“จิ๊! พวกเจ้านี่...”
คุณชายจากแดนเหนืออุตส่าห์คิดว่าจะใช้วิธีนี้ช่วยให้หลี่เหอมีโอกาสได้ใกล้ชิดสนิทสนมกับจางเหนียนมากขึ้น ทว่าสหายของเขากลับไม่ตอบรับไม
