“พวกเราทุกคนต่างก็อยากให้เป็นเช่นนั้น” ซีเซี่ยเช็ดแขนข้างหนึ่งเสร็จก็หันไปเช็ดแขนอีกข้างหนึ่ง
ทุกสัมผัสที่เปี่ยมไปด้วยความทะนุถนอมและอ่อนโยนส่งผลให้จางเหนียนลืมตาแล้วดันตัวขึ้นมา
“ท่านคอยเช็ดตัวให้ข้าตั้งแต่เด็กจนโต...” นางเว้นจังหวะพลางดึงผ้าจากมือของมารดาไปชุบน้ำในอ่าง บิดน้ำให้แห้งหมาดแล้วรวบมือทั้งสองของซีเซี่ยมาเช็ดให้อย่างนุ่มนวล “ท่านแม่ ครั้งนี้ข้าต้องขอโทษที่ทำให้ท่านต้องเป็นห่วง”
“คนเป็นแม่...ไม่มีเวลาใดที่ไม่ห่วงลูก” ซีเซี่ยหลุบตามองมือของตนที่ถูกบุตรสาวเช็ดให้ “เหนียนเอ๋อร์ หากมีเรื่องใดเกิดขึ้นกับเจ้า...แม่คงอยู่ต่อไม่ได้”
จางเหนียนรับรู้ถึงมือของมารดาที่สั่นเทา ครั้นนึกย้อนถึงเหตุการณ์ที่ตนกุมมือมารดาที่ป่วยหนักเมื่อชาติแรก นางก็มิอาจควบคุมน้ำตาของตนเองไว้ได้เช่นกัน “ข้าเองก็เหมือนกัน ท่านแม่...ท่านรับปากข้าได้ไหมว่าจะอยู่กับข้าไปนานๆ รับปากข้านะ”
ผู้เป็นมารดายกยิ้มอ่อนใ
