เถาเมิ่งชักจะทำตัวน่าสงสัยขึ้นทุกที นางไม่ได้อยากมองอีกฝ่ายในแง่ร้าย แต่จังหวะการปรากฏตัวของเขามันดูเหมือนตั้งใจมากกว่าความบังเอิญ
“เดิมทีข้ากำลังพูดคุยอยู่กับเถาซิน แต่สังเกตเห็นคุณหนูเล็กเดินไปทั่วงานคล้ายกำลังหาคนจึงเดินเข้าไปถาม นางบอกว่ากำลังตามหาคุณหนูรอง หลังจากสอบถามผู้อื่นแล้วทราบว่าท่านออกมาเดินเล่นข้างนอก ข้าจึงอาสาพาคุณหนูเล็กมาส่ง”
คำอธิบายของชายหนุ่มส่งผลให้จางเหนียนหรี่ตาลงเล็กน้อย ก่อนจะย่อตัวนั่งยองๆ เพื่อให้สายตาอยู่ในระดับเดียวกันกับเด็กหญิง “น้องหญิงเล็ก เจ้าตามหาข้าหรือ”
“ใช่...” ใบหน้าของนางเห่อแดงอย่างน่ารัก ตัวบิดไปมาคล้ายกำลังขัดเขิน “วันนี้พี่หญิงรองงดงามมาก ข้า...ข้าจึงเตรียมของขวัญมาให้ท่าน”
“ของขวัญ?” จางเหนียนคลี่ยิ้มงดงาม ดวงตาดอกท้อทอประกายยามจับจ้องเด็กเล็กที่น่าเอ็นดูตรงหน้า
เด็กนั้นเปรียบเสมือนผ้าขาว จางหลันยังเด็กเกินกว่าจะถูกแปดเปื้อนด้วยมลทิน ไม่ว
