ซีเซี่ยแวะมาเยี่ยมเยียนบุตรสาวอยู่พักใหญ่กว่าจะกลับเรือนไปพักผ่อน บรรยากาศภายในห้องนอนกลับมาเงียบสงบลงอีกครั้ง
“คุณหนู อาหารเจ้าค่ะ” ชิวชิวเดินมาพร้อมวางถาดอาหารลงบนโต๊ะข้างหัวเตียง จางเหนียนมองตามแล้วถึงกับขมวดคิ้ว อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากถาม
“ทั้งหมดเลยหรือ”
อาหารสำรับนี้ นอกจากมีข้าวต้มแล้วยังมีกับข้าวอีกหกอย่าง ปริมาณอาหารมากมายเช่นนี้นางกินคนเดียวคงกินได้สักสามมื้อกระมัง
“ใช่เจ้าค่ะ คนครัวยังฝากมาบอกอีกว่าพวกเขาจะตั้งใจทำอาหารอย่างสุดฝีมือ คุณหนูรองจะได้ฟื้นตัวไวๆ”
“คนเหล่านั้นจะฟุ่มเฟือยไปไย...” จางเหนียนถอนหายใจเสียงดัง ทว่าผู้เป็นสาวใช้ก็สังเกตเห็นว่ามุมปากของนายตนยกขึ้นเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าซาบซึ้งใจแต่ไม่พูดออกมาตามตรง
ในเมื่อจางเหนียนรู้สึกดีขึ้นก็ดีแล้ว นางเพิ่งผ่านช่วงเวลาแห่งความเป็นความตายคงรู้สึกสะเทือนใจและเสียขวัญ ชิวชิวคิดว่าช่วงนี้นางจำเป็นต้องเอาใจใส่อีกฝ่ายเป็นพิเศ
