บทที่13
“คุณหนูอู่ ดูแล้วแม่นางคงชอบดอกไม้ ไปเดินเล่นกับข้าตรงนู้นดีหรือไม่ ปล่อยให้ไท่จื่อคุยกับท่านแม่ทัพจางดีกว่างานนี้จัดเพื่อต้อนรับท่านทัพคงมีเรื่องหารือกันหลายอย่าง ข้าเดินทางมาไกล ไม่อยากคุยเรื่องเครียดๆ”
ชางเจี้ยเห็นสีหน้าของเหมยตาฮวยที่พร้อมจะปะทะคารมใส่อดีตคู่หมั้น เขาจึงอยากพานางให้ออกไปจากตรงนี้ อย่างน้อยนางจะได้ไม่ต้องทำใบหน้าบูดบึ้งเช่นนั้น
“ได้สิ เชิญคุณชายชาง”
เหมยตฮวยรู้สึกว่าการนั่งจิบสุราชมดอกไม้นั้นไม่รื่นเริงอีกต่อไป ร่างกายประท้วงเสียแล้ว ยิ่งลมพัดมายิ่งรู้สึกง่วงเหงาหาวนอน งานก็มาร่วมตามมารยาทแล้ว คุยธุระกับไท่จื่อเรียบร้อย จึงไม่เป็นความจำเป็นที่ต้องนั่งปั้นหน้าอยู่ต่อ ในเมื่อคุณชายเปิดโอกาสให้นางออกจากตรงนี้ นางก็ขอรับไว้ เอาไว้ค่อยขอปลีกตัวจากเขา
“เสี่ยวเหมยเจ้าพาชางเจี้ยไปอวดอุทานดอกไม้ของวังหลวงหน่อยสิ ท่านแม่ภูมิใจยิ่งนัก” ไท่จื่อยกสุราขึ้นจิบ สั่งให้เหมย
